Wake-up call

Zestien jaar geleden is ons leven drastisch veranderd. Van vrije en blije tweeverdieners veranderden we door de komst van onze Oudste Dochter langzaam in verantwoordelijke ouders die vol overtuiging begonnen aan een nieuwe fase in ons leven.
Ik zal niet beweren dat alles die eerste jaren altijd vlekkeloos ging. In het begin wilde ik graag leren van de ervaringen van anderen en las gretig de diverse opvoedbladen van die tijd. Maar toen ik in de gaten kreeg dat de ene deskundige het nog beter wist dan de ander, en men elkaar het liefst nog tegensprak ook, had ik het snel gezien met alle gezins- en opvoedingsliteratuur.

Intuïtief opvoeden ging ons veel beter af. Het klinkt als een mooie, door de zoveelste opvoedgoeroe bedachte theorie maar komt er gewoon op neer dat we alleen maar naar ons kind keken en, met in achtneming van onze eigen waarden en normen, op ons gevoel afgingen.
Zestien jaar later kunnen we concluderen dat het twee leuke, vriendelijke meiden heeft opgeleverd die duidelijke richtlijnen kennen voor hun gedrag ten opzichte van anderen en weten waar de grenzen van het betamelijke liggen.

Achteraf bezien misschien naïef, maar als ouders hebben we onze kinderen altijd veel vrijheid gegeven. Ze mogen veel ondernemen maar wél altijd met vermelding waar en met wie ze zijn. Nu besef ik best dat vrijheid en desinteresse op opvoedgebied dicht bij elkaar kunnen liggen. Toch denk ik niet dat er bij ons sprake was van desinteresse, eerder van erkennen dat ook onze kinderen ruimte nodig hebben om te worden wie ze willen. En aangezien mijn kinderen erfelijk belast zijn met mijn behoefte aan rust op zijn tijd, vond ik het niet zo vreemd dat ook zij na een drukke dag of visite over de vloer, graag de stilte van hun kamer opzochten. Daarnaast hebben we, zonder uit het oog te verliezen dat ze ons heus niet alles vertellen, groot vertrouwen in hen. Een instelling die maakt dat we hen graag de ruimte gunnen die ze nodig leken te hebben.                                                                                                                 

Wat ik echter niet zo heb beseft is hoe groot de invloed van social media op opgroeiende pubers is.
Want hoewel ik me langzaamaan steeds meer begon te irriteren aan die piepende en trillende huisgenoten die tijdens onderlinge gesprekken of gezellige televisie-avondjes steeds nadrukkelijker aanwezig leken te zijn, leek het ook iets waar je tegenwoordig bijna niet meer aan ontkomt. Maar toen in de afgelopen week zowel een van onze dochters als die van goede vrienden van ons, in serieuze problemen terecht kwamen waarin social media een belangrijke rol speelde, werden onze ogen geopend.

Het is natuurlijk van alle tijden dat pubers, nog volop op zoek naar zichzelf, gevoelig zijn voor invloeden van buitenaf. En er graag bij willen horen. Want val je buiten de boot dan heb je het zwaar op een middelbare school. Maar de roep van Twitter, What's app, MSN en wat er tegenwoordig ook maar gebruikt wordt, gaat dag en nacht door. En aangezien soms ook zichtbaar wordt of je een bericht gelezen hebt, ben je vaak ook verplicht om te reageren. Er is dus de constante druk om 'aanwezig' te zijn.

Inmiddels hebben we besloten dat het tijd is voor een koerswijziging. De mobiele telefoon mag nog wel mee naar school maar wordt thuis direct ingeleverd. Ook is de afspraak dat er niet langer meer de hele tijd op de eigen kamer wordt doorgebracht. In tegenstelling tot wat we verwachtten, blijkt onze dochter het heerlijk te vinden: het geeft haar rust, ze is vrolijker en meer betrokken bij het gezinsleven.
Ook voor ons waren de genoemde problemen een wake-up call. Want we hebben wel weer geleerd dat niet alles wat tegenwoordig als normaal beschouwd wordt, ook goed voor de mens is. Gewone ouderwetse aandacht voor elkaar blijkt wederom het beste te werken.  En soms wordt je daar helaas ruw aan herinnert.