Hello again

Het is hier lang stil geweest. Niet omdat er niets gebeurde in ons leven maar omdat ik een beetje moe van mezelf werd. Al langere tijd, járen inmiddels moet ik tot mijn schaamte bekennen, heb ik het over een eigen bedrijf. Maar op de een of andere manier lukte het maar niet om hier echt mee aan de slag te gaan. Lezers die mijn blog al kennen weten dat er plannen genoeg waren maar dat het vast liep op de uitvoering.
Nu ben ik wel iemand die langere tijd nodig heeft om een idee of gebeurtenis helemaal te vatten en te doorgronden, maar toch...om diverse redenen schoot het maar niet op met dat bedrijf. En langzamerhand begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen bij het bloggen hierover.

Nu is dat eigen bedrijf echter opeens een stuk dichterbij gekomen. Al tijden realiseerden we ons dat de bedrijfsruimte van ons uitvaartbedrijf, gevestigd op een oppervlakte van 1,5 bij 2 meter in het kleinste slaapkamertje van ons huis, niet meer voldeed. Alle kasten waren propvol, bestellingen van kantoorartikelen kregen noodgedwongen een plek op het al niet al te grote vloeroppervlak en het bureau en de vensterbank verdwenen langzamerhand onder een steeds groter wordende berg mappen, boekjes en losse papieren.

Maanden zijn we dan ook bezig geweest met het zoeken naar een ander huis. Kantoorruimte is namelijk bijna niet voorhanden in onze woonplaats. Maar het vinden van een woonhuis met bedrijfsruimte valt ook niet mee. En juist toen we, na maanden van praten en nadenken, drie makelaars uitgenodigd hadden om ons huis eventueel in de verkoop te nemen en we alleen nog maar hoefden te beslissen wie dat zou gaan doen, diende zich een prachtig bedrijfspand aan. Opeens viel alles op zijn plaats....

En nu staan we op het punt een nieuwe stap met ons bedrijf te zetten. De bedrijfsactiviteiten van Manlief worden behoorlijk uitgebreid en ook ik kan van start met mijn langgekoesterde droom. Dat betekent wel dat  mijn leven een heel andere wending zal nemen. Want waar ik nu drie doordeweekse dagen thuis doorbreng en schipper tussen zakelijke en huishoudelijke werkzaamheden, zal ik voortaan drie dagen per week een aantal uren in ons eigen bedrijf gaan werken. En op den duur zal de baan bij mijn werkgever misschien wel helemaal komen te vervallen doordat het eigen bedrijf steeds meer tijd gaat kosten.

In gedachten vergelijk ik de komende verandering met de periode in de aanloop naar de geboorte van Oudste Dochter, 16 jaar geleden. Je kijkt uit naar wat komen gaat en kiest daar bewust voor. Tegelijk voel je het gewicht van de komende verandering:  je weet dat er een nieuwe fase voor je ligt en hoopt dat deze brengt wat je er van verwacht. Maar tegelijk weet je dat je afscheid neemt van een tijdperk dat je bekend en vertrouwd was.

Toch kijk ik er naar uit. Na bijna 11 jaar bij mijn huidige werkgever ben ik toe aan een nieuwe uitdaging. En ja... dat is spannend. En ja... ik vraag me af of ik het wel kan. Maar sommige kansen komen maar een keer voorbij. En dan is het beter op de trein te springen en te zien waar de reis je brengt, dan in je eentje op het perron achter te blijven.                                                                                   (oud-hollandse wijsheid ;)