Ouder worden?...je bent pas 43, zul je denken. En inderdaad, dat is tegenwoordig niet oud te noemen. Maar toch merk je langzamerhand dat dingen veranderen: de lettertjes lijken steeds kleiner te worden, de gewrichten voelen niet altijd meer al te soepel en wat ik nog het ergste vind: ik moet tegenwoordig echt op tijd, het liefst voor elven, naar bed. Want als ik dat niet doe, heb ik volgende dag helemaal geen energie én de hele dag hoofdpijn.
Bovendien heb ik, ik zal het maar eerlijk bekennen, er een grote hekel aan als ik iets móet. Ergens zit er toch een foutje in de bedrading dat er voor zorgt dat ik grote moeite heb met iets doen 'voor mijn eigen bestwil'. Want mijn verstand bepaalt liever zelf wat het doet en wil daarin niet gedwongen worden door een tegenstribbelend lichaam of bepaald worden door iets wat misschien wel beter voor me zou zijn.
Maar ja, langzaam begin ik te beseffen dat ik toch maar eens toe moet gaan geven aan deze behoefte van mijn lichaam. Want hoewel het 's avonds goed voelt om zélf te bepalen wat je doet, heb ik de volgende ochtend spijt als haren op mijn hoofd omdat mijn lichaam schreeuwt om rust.
Natuurlijk kost deze eigenwijsheid ook zeeën van tijd: vroeg uit bed komen valt dan namelijk, zeker zo lang het 's ochtends nog donker is, niet mee. En waar de vroege vogels onder ons er dan al enige productieve uren op hebben zitten, begin ik net op gang te komen. Met als gevolg dat er dingen blijven liggen die al lang aangepakt hadden kunnen worden. Maar erger nog: op deze manier komt er van alle mooie toekomstplannen die in mijn hoofd zitten en nog een uitweg zoeken, niets terecht.
Dat moet dus veranderen, te beginnen met vanavond. Omdat er juist dan een late afspraak op de agenda staat wordt dat nog een uitdaging op zich!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten