Vrijheid

Nu het hier in de regio voorjaarsvakantie is, zijn Jongste en Oudste Dochter en ik eens ouderwets gaan shoppen. En ouderwets was het! Eerst met de bus naar de eerstvolgende 'grote stad', daarna drie kaartjes kopen bij de geweldige kaartautomaat van de NS en dan nog een kwartiertje in de stoptrein naar Den Haag. Toegegeven, die kaartautomaat past niet helemaal in het ouderwetse plaatje maar ik vind hem zó leuk! Geweldig hoe je door het aanraken van het scherm met een paar 'kliks' keurig je kaartjes in handen krijgt. Voor mij is het bedienen van de automaat vergelijkbaar met het gevoel dat je vroeger had als je in de bus op het knopje mocht drukken voor de halte waar je uit moest stappen. Een feestje!

Maar op deze manier wordt een ritje dat normaal gesproken twintig minuten in beslag neemt, dus nog een hele reis. En hoewel tijd tegenwoordig een kostbaar goed is en alles vooral snel moet gaan,  heb ik genóten van de reis. Want met een baan in mijn woonplaats, genoeg bezigheden thuis en zonder tweede gezinsauto wordt de wereld snel een stuk kleiner. En nu gingen we met bus en trein heerlijk de grote, wijde wereld in. Een omgeving die zo anders is dan we gewend zijn dat mijn kinderen, die hun hele leven in ons kleine veilige dorp gewoond hebben, zich in de grootsteedse omgeving en tussen de kleurrijke bevolking vaak helemaal niet op hun gemak voelen.

Maar wat kan ik genieten van die bedrijvigheid in het centrum van de stad en rondom het station. Omhoog kijkend zie je onafzienbare rijen ramen in torenhoge gebouwen en je weet dat daar de dagen gevuld worden met telefoon, targets en al dan niet belangrijke vergaderingen. Plaatsen waar de dagen zich, net als op andere plaatsen, ook misschien wel aaneenrijgen tot de bekende dagelijkse sleur. En waar aan het eind van de dag de medewerkers, nog steeds gehaast en bedrijvig en strak in het pak de kantoorpanden en ministeries uitstromen, als mieren krioelend op weg naar bus of trein.
Grote kans dat een behoorlijk aantal van die mensen hun werk ziet als een dagelijkse martelgang tussen rivaliserende collega's en oneerlijke kantoorpolitiek,  ingeklemd tussen de frustaties over het al dan niet op tijd rijdende openbaar vervoer.

Maar voor mij symboliseerde die drukte en bedrijvigheid ook vrijheid. De vrijheid om volop mee te draaien in de maatschappij en daarin niet ook bekend te zijn als de moeder-, de vrouw- of de dochter-van. Maar gewoon als Karin. Die haar ding doet en daarmee onderdeel is van een groter geheel.
En ook ik weet dat dingen vaak mooier lijken dan ze zijn, maar wat heb ik genoten, naast de gezellige middag met mijn meiden, van het éven onderdeel zijn van deze grote, bedrijvige wereld.