Lang, lang geleden was ik een ondernemend persoon. Ik draaide er mijn hand niet voor om om tegen de stroom in te zwemmen: werd banketbakker terwijl ik eigenlijk makkelijk door had kunnen leren, ging au-pair naar Italië toen ik het na een aantal jaar in mijn eerste baan wel had gezien, ging lekker alleen op stedentrip toen er niemand mee wilde en ging alleen wonen toen de kans zich voordeed.
Het leven bood uitdagingen genoeg en ik draaide er mijn hand niet voor om om ze aan te grijpen.
Nu, heel veel jaren later, en door de tijd en het leven verder gevormd, merk ik dat dat veranderd is. De verantwoordelijkheden van gezin en hypotheek hebben er voor gezorgd dat er geen gekke dingen meer worden gedaan. Jaren van onrust op het carrièregebied van Manlief hebben er voor gezorgd dat we wat voorzichtiger zijn geworden in de dingen die we ondernemen. Daarnaast heeft het hebben van kleine kinderen er ook voor gezorgd dat de wereld, mijn wereld, kleiner is geworden.
Inmiddels is de rust in het werk van Manlief weergekeerd en zijn de kinderen groot aan het worden. Natuurlijk is dat laatste een relatief begrip en valt er de komende jaren nog genoeg te sturen en te begeleiden, zeker nu Jongste Dochter na de vakantie ook naar de middelbare school gaat. Maar toch...er lijkt weer wat meer ruimte te komen voor mijn eigen wensen en verlangens.
En die steken stiekem toch de kop weer op.
Dat is het vreemde van veertig+ zijn: of je het nu wilt of niet, je gaat dingen opnieuw bekijken en heroverwegen. Je realiseert je dat de afgelopen jaren omgevlogen zijn en dat dit met de komende jaren ook zo zal gaan. Dat met het stijgen van de leeftijd slapper in je vel komt te zitten en je kansen op de arbeidsmarkt verkleinen. En je vraagt je af wat je dan wilt met de jaren die voor je liggen. Laat je alles zo maar gebeuren of geef je er een nieuwe draai aan?
Ik weet: dat klinkt verdacht veel als een midlifecrisis. Nu valt dat wel mee, want ach, die jongere man heb ik al en hardlopen blijkt niets voor mij te zijn.
Wel is het tijd om de wereld weer wat groter te laten worden. Door meer te ondernemen en te kijken wat de mogelijkheden op carrièregebied zijn. En om dat zo te combineren dat het mij meer voldoening biedt maar de andere gezinsleden daar geen nadeel van ondervinden. En, ook heel belangrijk, ik daarmee zelf niet te veel hooi op mijn vork neem. Uitdaging genoeg dus de komende tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten