Wijze les

Vandaag was mijn vrije dag. Tenminste, zo noemen ánderen de dagen die ik niet op werk doorbreng. Zelf heb ik een heel ander idee bij 'vrij'. Over het algemeen zijn de dagen thuis namelijk gevuld met meer bezigheden dan die op werk. Zo ligt er bijvoorbeeld regelmatig een deprimerende stapel strijkgoed te wachten, moeten de bedden nodig verschoond of de boodschappen gedaan, de notulen van een vergadering uitgewerkt of de zakelijke of privé-administratie gedaan. En dan heb ik het nog niet eens over de afspraken buitenshuis voor onszelf of de kinderen en alle andere klusjes die zich voordoen.

Aangezien ik iemand ben die de zaken graag enigzins op orde heeft en zich niet erg prettig voelt bij rommel, wil het nog wel eens gebeuren dat ik maar door blijf rennen in een nutteloze poging om toch ooit eens aan het eind van die lange lijst klussen te komen. Dat dat nooit kan lukken weet ik diep van binnen ook wel. Maar op de een of andere manier wil een andere kant van mij daar toch maar niet aan. Dus blijf ik onverminderd bezig in een dappere poging ooit het punt te bereiken dat er tijd over is waarin ik iets voor mijzelf kan doen. Want iets doen wat je zelf leuk vind terwijl er nog zo veel werk is ...dat voelt als plichtsverzuim en tja, dat kan natuurlijk niet!

Maar zo kan het gebeuren dat op mooie voorjaarsdagen buurvrouwen, die wijzer zijn dan ik, heerlijk met een boekje en een half oog op hun spelend grut in de voortuin zitten en ik, weliswaar buiten, plichtsgetrouw de ramen aan het zemen ben.
Dat een dergelijke houding zich op den duur wreekt is natuurlijk niet zo vreemd. Een mens heeft nu eenmaal op zijn tijd ontspanning nodig om de accu weer een beetje op te laden. En ik moet zeggen, door schade en schande wijzer geworden, gaat het tegenwoordig iets beter. Zo heb ik vanmiddag, weliswaar met een licht spijbelgevoel, toch maar eens de boel de boel gelaten en besloten om een eind te gaan wandelen en te genieten van het voorjaar dat in de lucht hangt. Ter compensatie moest deze wandeling natuurlijk wel een doel hebben en werd daarom gecombineerd met een al veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma in het verzorgingstehuis vijf kilometer verderop.

Zij is inmiddels 95 jaar en weliswaar zwak van lichaam maar nog onverminderd scherp van geest. Ik weet niet zeker of ook werkhouding genetisch bepaald is, maar anders zou het me niet verbazen als ik deze van haar geërfd heb.  Nog tot zij al ver in de tachtig was en al in een aanleunwoning woonde, werd er wekelijks op een trapje geklommen om de bovenkant van de metershoge kast te stoffen en werden pantalons van opa of andere kwetsbare kledingstukken nog zeer regelmatig op de hand gewassen. Toen opa hulpbehoevender werd en meer ging morsen werd zelfs het tapijt nog met de 'luiwagen' stukje bij beetje onder handen genomen om weer als nieuw te voorschijn te komen. Als je zelf nog heel fit en vitaal bent is hier natuurlijk niets mis mee. Helaas was het bij oma altijd een kwestie van 'moeten' en plichtsbetrachting, en kon ze het niet opbrengen om makkelijker in dingen te worden. Zelfs niet toen ze er zelf bijna bij neer viel.

En nu zit ze in een verzorgingshuis. De afgelopen twee jaren hebben haar noodgedwongen veel geleerd. Want nu de verpleging regelmatig in haar kast 'rommelt' en de stapeltjes niet meer zo strak in het gelid liggen, de vloer alleen om de stoelpoten heen gezwabberd wordt en de kledingkast kortgeleden voor het eerst in twee jaar bovenop gestoft is,  is haar gezwoeg van al die jaren toch in een ander daglicht komen te staan.En zegt ze maar van een ding spijt te hebben in haar lange leven. Dat ze altijd maar zo veel gewerkt heeft. 'Dus Karin,' zei ze 'let maar op dat je ook andere dingen doet dan alleen maar werken. Want die zijn ook belangrijk'.

Een wijze les uit een ontroerend gesprek.
Op de terugweg was het spijbelgevoel opeens helemaal verdwenen en was ik me extra bewust van de ontluikende bomen en de fluitende vogels. Want het zal mij toch niet gebeuren dat ik op mijn 95e met dezelfde conclusie achterom moet kijken.