Wikken en wegen

Het leven bestaat uit keuzes maken, zegt men. En alle keuzes die je maakt, geven je leven een andere richting. Een open deur zou je zeggen. Maar gek genoeg ben ik me daar toch vaak helemaal niet zo van bewust. Veel keuzes betreffen simpele dagelijkse dingen, worden tussen neus en lippen door genomen en lijken niet zo belangrijk dat ze je leven een andere wending geven. En vaak zijn deze keuzes inderdaad niet van heel groot belang. Maar toch, als je af en toe eens de tijd neemt om achterom te kijken, hebben al deze momenten je wel in een bepaalde richting gestuurd. Het belang van keuzes is dan ook eigenlijk, als je het goed bekijkt, niet te onderschatten.

Nu ben ik normaal gesproken niet iemand die lang hoeft te wikken en wegen over de dagelijkse beslissingen. Ik neem deze vaak op gevoel en sta er verder niet te lang bij stil. Maar soms loop je tegen dingen op die je dwingen om dit wel te doen. De keuzes die je in het verleden maakte hebben je immers op het huidige punt in je leven gebracht en de keuzes die je vandaag maakt, bepalen straks je toekomst.

Voor mij wordt kiezen pas lastig als dit een keuze is voor jezelf. Ik ben namelijk niet zo van mezelf op de voorgrond plaatsen en dingen doen om er zelf beter van te worden. Tenslotte draait niet alles in het leven om mij en kan ook niet alles wat je doet leuk zijn. Sommige dingen móeten gewoon gedaan worden en daar moet je niet over zeuren. Toegegeven, mijn plichtsbesef speelt daarin een grote rol.
En dat plichtsbesef zorgt er dan voor dat het tussentijds stoppen met een bepaalde taak niet makkelijk is. Zeker niet als dit een taak is die je in een team uitvoert en die voor een bepaalde groep mensen van belang is.

Maar wat nou als je merkt dat deze taak je eigenlijk alleen maar energie kost en ook nog eens ten koste gaat van de andere taken die je hebt? Mag je in zo'n geval voor jezelf kiezen of weegt het algemeen belang zwaarder? Onder jullie zijn er vast die direct roepen dat je in zo'n geval niet moet aarzelen maar gewoon de knoop moet doorhakken en je eigen belang in de gaten moet houden.

Voor mij is dat dus niet zo vanzelfsprekend.
Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en in het team meegedeeld dat ik voortijdig mijn taak neerleg. Niet makkelijk, maar nu de stap gezet is, heb ik er toch een goed gevoel bij. Het gevoel dat ik mijn taak niet goed volbracht heb, blijft nog een beetje hangen.Maar tegelijk weet ik dat dit besluit mij ruimte zal geven om mij meer te richten op mijn gezin, de werkzaamheden in mijn mans bedrijf en de eigen activiteiten die ik in het verlengde daarvan wil ontplooien. En stiekem ben ik nu toch blij met mijn keuze en de nieuwe mogelijkheden die dit biedt.