Moeder-gen

In onze regio is het meivakantie. Helaas zijn de vakanties van de scholen niet op elkaar afgestemd en heeft Jongste Dochter al lekker vrij terwijl Oudste Dochter nog druk aan het leren is en 's morgens gewoon vroeg op moet. Natuurlijk wordt er door Oudste Dochter flink gemopperd, terwijl Jongste Dochter dit met een brede grijns aanhoort en het niet kan laten om er af en toe een beetje hatelijk om te lachen.

Voor mij is de vakantie altijd een lastige periode. Niet omdat ik het niet gezellig vind dat de kinderen thuis zijn, of omdat het idee van een tijdelijk lagere versnelling me niet aanspreekt. Want het kan best lekker zijn om de teugels van het normaal zo strakke schema nu iets los te laten. Nee, het probleem zit hem meer in mijn eigen bezigheden. Jammer genoeg storen die zich over het algemeen  niet aan schoolvakanties en groeit de stapel klussen gewoon langzaam verder. Het bijbenen van huishouden, boodschappen en bedrijfswerkzaamheden is dan ook, zeker in deze tijd waarin de feestdagen elkaar in rap tempo opvolgen en er daardoor nog wel eens een werkdag wegvalt, nog een hele klus.

En dus moet ik helaas bekennen: ik ben jammer genoeg niet uitgerust met een 'perfect moeder-gen' wat er voor zorgt dat de kinderen altijd op de eerste plaats komen. Natuurlijk, als er écht iets is dan ben ik er. Maar toch betrap ik me er regelmatig op dat mijn eigen bezigheden vaak op de eerste plaats komen en de kinderen zich maar even zelf moeten zien te vermaken. Nu is dat op zich helemaal niet verkeerd en heus, we doen bijna elke vakantie wel iets leuks met elkaar. Maar toch, ik moet er voor oppassen dat in deze periode de balans niet te veel doorslaat naar het alsmaar bezig zijn met alle klussen in en om het huis en de aandacht voor de kinderen een beetje naar de achtergrond verdwijnt.

Inmiddels weet ik van mezelf dat deze karaktertrek bij mijn minder goede eigenschappen hoort. Lang geleden, in mijn au-pairtijd in Italië, wist een familie me al haarfijn te vertellen dat ik liever een huishoudelijke klus deed dan dat ik met de kinderen speelde.
Toch worstel ik van tijd tot tijd met deze mindere kant van mijzelf. Want hoe graag ik ook lekker zelf mijn gang ga: ik zou het vreselijk vinden als ik mijn kinderen te kort zou doen.

Toen vanmorgen dan ook het bekende schuldgevoel, uit het niets, de kop weer opstak en voor een onbehaaglijk gevoel zorgde, besloot ik de boel de boel te laten en even heerlijk samen met Jongste Dochter iets te drinken. Omdat zij het, net als ik, heerlijk vind om lekker alleen te rommelen, had ze zich al de hele ochtend in haar kamer verschanst. Haar blijdschap en verrassing toen ik met twee bekers drinken bij haar binnenstapte en we gezellig op de kussens op de grond even pauze hielden, was goed om te zien. Maar prikte toch ook even van binnen.

Gelukkig leerde een klein opinie-onderzoekje dat voor mijn dochter een goede moeder iemand is 'die lief is en goed voor je zorgt'. Mij leerde het dat de kinderen er helemaal niet op zitten te wachten dat ik de hele dag op hun lip zit en hen overstelp met aandacht. Gewoon de simpele dingen, zoals even samen iets drinken, is al goed genoeg.

En na een uitgebreide knuffelsessie wist ik het weer:  het 'perfecte moeder-gen' heb ik dan misschien niet, maar in de ogen van mijn kinderen kom ik toch een heel eind!