Vrouwenzaken

Ik ben erg van de gelijke rechten én plichten van man en vrouw.
Altijd geweest ook. Zo vond ik het als kind al erg vreemd dat mijn moeder altijd, als mijn vader ging douchen, zijn sokken en ondergoed klaar ging leggen. Alsof een man dat zelf niet kan, dacht ik toen al. En wat kan er nu mis gaan met het pakken van ondergoed?

Een houding die nog eens aangescherpt werd toen ik in een grijs verleden een banketbakkersopleiding deed en een aantal jaar in een banketbakkerij werkzaam was. Als enige of een van de weinige meisjes in die wereld, kun je je nu eenmaal niet veroorloven om je heel anders op stellen dan de mannen. Het komt de werksfeer tenslotte niet ten goede als je bang bent om vuile handen te krijgen of je niet tegen een (mannen)grapje kunt.                                                                                                                                              

Toch ben ik nooit een echte feministe geweest die gelooft dat mannen en vrouwen in alles gelijk moeten zijn. Of persé dezelfde dingen moeten kunnen. Tenslotte zijn we niet alleen fysiek nogal verschillend gebouwd, ook mentaal zijn er duidelijke verschillen. Niet voor niets zijn er boeken zoals 'Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus',  waarin deze verschillen heel herkenbaar worden beschreven.                              

Wel ben ik erg van de gelijke kansen en mogelijkheden. En ik worstel dan ook wel eens met de mij, als vrouw, automatisch toebedeelde rol in het gezin. Want door opvoeding en instinct gestuurd, vind ik het belangrijk dat een moeder thuis ook een moederrol vervult, compleet met kopje thee en huiswerkbegeleiding. Dat wil echter niet zeggen dat ik de beperking die deze rol ook met zich meebrengt altijd makkelijk vind. Mede omdat de zorgtaak en het huishouden vaak zo vanzelfsprekend bij de vrouw terechtkomen.

Met veel plezier en herkenning heb ik dan ook het interview met Halina Reijn gelezen in het Algemeen Dagblad van 13 september. Daarin geeft ze haar kijk op haar carrière en relatie en de combinatie daarvan:
Ik ga in januari een week optreden in het Australische theater van Cate Blanchett. Geweldig. Maar waar ik wel last van heb: ik vind het oneerlijk dat ik dat allemaal zou moeten prijsgeven omdat ik 35 ben. En vooral een vrouw van die leeftijd. Ik ben iemand met een heftige carrière die dezelfde behoeftes heeft als een man in die situatie. Ik wil een vrouw bevruchten, een vriendin hebben die gewoon leuk parttime werk doet zoals iedere Hollandse dame. Iemand die niet aan de top wil staan, het huishouden verzorgt en vervolgens mijn kind baart voor wie ik geld verdien. Maar dat kan niet. Want ik ben niet lesbisch.


Wat dat betreft is het fijn dat een vrouw tegenwoordig zoveel keuzes heeft. Maar of al die keuzes het leven ook makkelijker maken?