Oei...ik groei

Als kind leerde ik graag. Ik behoorde tot de groep die het leuk vond om naar school te gaan en graag goede cijfers haalde. Hoewel ik gewoon de MAVO deed, zou ik waarschijnlijk tegenwoordig als 'nerd' bestempeld worden. De beruchte zesjes-cultuur is dan ook volledig aan mij voorbij gegaan. Het was mijn eer te na om slechte cijfers te halen en ik rekende dus ook nooit voor een proefwerk uit welk cijfer zou volstaan. Nog steeds heb ik helemaal niets met een dergelijke houding, iets wat mijn dochters maar al te goed weten.

Door allerlei omstandigheden is het, wat algemeen opleidingsniveau betreft, bij de MAVO gebleven. En dat gaf ook niet want dat was in die tijd heel gangbaar. En afgezien van een halfslachtige poging om in de avonduren mijn HAVO-diploma te halen en een enkele werkgerelateerde cursus, is het leren er nooit meer van gekomen. Er was altijd wel een excuus: de kinderen waren nog te klein en hadden me nodig, geen tijd of geen energie om een opleiding te combineren met alle andere taken. En weet je wel wat een beetje opleiding kost? Daar kun je met gemak een luxe vakantie van betalen!

Maar nu mijn eigen bedrijf in mijn hoofd blijft rondspoken, heb ik toch de stap gezet. Voor de noodzakelijke en gewenste theoretische onderbouwing van mijn bedrijfsbezigheden heb ik mij ingeschreven voor een post-hbo opleiding Rouw- en Verliesbegeleiding.

En het is LEUK! Alleen al de andere omgeving en nieuwe gezichten zorgen voor extra energie. Als ik halverwege de middag voor een half uurtje in de auto stap, overvalt me een gevoel van vrijheid. Of ik heerlijk de wijde wereld in mag, even weg uit het bekende leven van alledag.
Daarnaast merk ik dat ik de nieuwe stof indrink alsof ik, zonder het zelf te weten, jaren dorst gehad heb.

Af en toe moet ik dan terugdenken aan het gesprek met vrienden van een jaartje geleden. Al langer sluimerde mijn behoefte aan verandering en al pratend deed ik mijn plannen, wensen en verlangens uit de doeken. Verbaasd en ook wel een beetje beledigd was ik toen bleek dat zij dit verlangen naar groei en ontwikkeling helemaal niet kenden. Sterker nog, zij de behoefte aan verandering en vernieuwing zagen als een ''verlangen naar méér' en vonden dat mensen ook maar eens tevreden moesten zijn met wat ze hadden.

Daar heb ik later nog regelmatig aan teruggedacht. Want inderdaad, altijd streven naar méér en niet tevreden zijn met wat je al hebt, is niet de bedoeling en werkt zelfs averechts op je levensgeluk. Maar jezelf voeden met wat je nodig hebt, zonder dat dit ten koste gaat van je omgeving, leek me niet verkeerd. En nu ik de stap gezet heb, weet ik het zeker: ontwikkeling en vooruitgang is voedsel voor de ziel. En wat ben ik blij dat ik groei!