Er is nog hoop...

Als kind was ik redelijk sportief aangelegd. Via de plaatselijke sportvereniging legde ik me vol overgave toe op het aanleren van onder andere flikflak en salto en behaalde daarmee in plaatselijke en regionale gym- en turnwedstrijden regelmatig de eerste plaats. Van de vaak met teamsporten gevulde verplichte gymlessen op de middelbare school kon ik echter niet blij worden en langzaam maar zeker verdween mijn enthousiasme voor lichamelijke oefening.

Na een paar jaar als banketbakker gewerkt te hebben, werd me echter duidelijk dat alle 'noodzakelijke' proeverijen wel enige sportieve compensatie vereisten. Dat resulteerde zo rond mijn twintigste in mijn eerste hardlooppoging. Inspanningsastma maakte echter al snel korte metten met dit goede voornemen. Na een klein jaar als au-pair in een italiaans gezin, in een tijd waarin er nog geen snoepgoed in de supermarkten te krijgen was, waren de extra kilo's er weer af en verdween de noodzaak tot sporten in rap tempo naar de achtergrond.

Eigenlijk is dat zo gebleven totdat mijn leeftijd richting de veertig ging. Twintig jaar verder en twee kinderen rijker, begon mijn lichaam inmiddels enig verval te vertonen. Ooit had ik gelezen over iemand die bij het naderen van de veertigjarige leeftijd was gaan sporten en zichzelf daarmee voor haar verjaardag een vernieuwd lichaam had gegeven. Dat leek mij ook wel wat en in de zomer na mijn 39e verjaardag begon ik dan ook opnieuw met trainen. Wonderbaarlijk genoeg bleek de inspanningsastma verdwenen. Jammer genoeg was dat ook het geval met mijn sportiviteit en doorzettingsvermogen.  Na een paar weken voor mijn gevoel meer hijgend gesjokt dan gerend te hebben maakte de inzettende herfst een snel einde aan mijn tanende hardloopambitie.

Bijna elke daaropvolgende zomer ondernam ik wel een nieuwe poging. Die steevast na een paar weken strandde bij de eerste de beste regenbui of verkoudheid. Begin dit jaar durfde ik in een blog dan ook eindelijk aan mijzelf toe te geven dat hardlopen niet voor mij was weggelegd.

En toen gebeurde er iets vreemds:
In onze vriendenkring ging opeens de een na de ander, ook met de veertig in zicht, zich op het hardlopen toeleggen. Er werden sportbeha's, hardloopschoenen en mp3-spelers met trainingsschema's aangeschaft en op feestjes werden opeens uitgebreid de individuele vorderingen besproken.
Aangestoken door hun enthousiasme besloot ik nog één poging te wagen. Dit keer voor de verandering wel voorzien van echte hardloopschoenen en 'runningbeats' op mijn smartphone. De verkopers hiervan verzekerden mij dat als je eenmaal de eerste drie maanden training door bent, je nooit meer wilt stoppen met rennen. Iets wat ik me in de verste verte niet voor kon stellen.

Toch durf ik inmiddels voorzichtig te denken dat het dit keer misschien wel gaat lukken. De eerste maanden waren heftig. Mijn lichaam was duidelijk niet meer gewend aan zoveel inspanning en door alle jaren van achterstallig conditioneel onderhoud moest ik elke nieuwe training bekopen met een totaal uitgeteld lichaam dat twee dagen nodig had om te herstellen. De opbouw van het trainingsschema werd daardoor, op z'n zachtst gezegd, enigszins gerekt.

Inmiddels kan ik min of meer probleemloos vier keer zeven minuten achter elkaar rennen met maar anderhalve minuut rust tussendoor. Een voor mijn doen ongekende prestatie. Elke keer nog vraag ik me voor de training af waarom ik hier ook al weer aan begonnen ben. Maar het gevoel van trots als ik er weer in geslaagd ben om de training te volbrengen of zelfs weer een stapje verder ben gegaan, is onbetaalbaar.

Kilo's ben ik nog niet kwijt en ook merk ik nog niet dat mijn lichaam strakker is geworden. Maar toen ik afgelopen week tot twee keer toe, wegens omstandigheden, niet kon gaan lopen merkte ik voor het eerst een lichte irritatie. Zou mijn lichaam en geest dan toch langzaam de voordelen van het hardlopen in gaan zien en er behoefte aan gaan krijgen?