Goede voornemens

Ooit heb ik eens een column van Marjan Berk gelezen waarin ze stelde dat ze naarmate ze ouder werd gestopt was met het maken van goede voornemens. Omdat de ervaring haar inmiddels had geleerd dat deze nooit meer werden dan wat ze zijn: voornemens.

Zover ben ik nog niet. Bij mij beginnen deze voornemens echter niet op de gebruikelijke 1 januari maar al een paar weken eerder. Elk jaar neem ik me namelijk voor om in het nieuwe jaar de decembermaand gestructureerder te laten verlopen. Om op tijd te beginnen met het schrijven van de kerstkaarten, het kopen van een kerstboom en het bedenken van het kerstmenu.

Helaas gooit het Sinterklaasfeest aan het begin van de maand al vaak roet in het eten. Ik heb nu eenmaal even tijd nodig om van Sinterklaas over te schakelen naar Kerst. Daarmee verlies ik dan ook al snel een week. Daarnaast zorgen ook de diverse extra activiteiten die er deze maand volop zijn en de voorbereiding op het zakelijke einde van het jaar, ervoor dat het altijd rennen en vliegen is in deze tijd.

Nu ook juist in deze weken Schoonpa en -ma gingen verhuizen en er volop geverfd en schoongemaakt moest worden, werd de voorbereiding op Kerst ingedikt tot een luttele 7 dagen. Niet veel om de jaarlijkse stroom kerstkaarten te verwerken (zodat we niemand vergeten die ons een kaart heeft gestuurd), de zakelijke relatiegeschenken te regelen, het kerstmenu uit te zoeken, de bijbehorende boodschappen in huis te halen en nog even leuk creatief met de kinderen samen kerstmuffins en - taart te fabriceren.

Nu het einde van het jaar voor de deur staat, kan ik zeggen dat het toch, op een enkel los, nog af te werken draadje na, allemaal weer gelukt is.
Het bloggen, hardlopen en rustig een boek lezen is er echter deze maand een (heel) beetje bij ingeschoten.

Jammer, want ontspanning op zijn tijd is belangrijk om als mens 'in balans' te blijven.
Dat is dan ook meteen mijn belangrijkste voornemen voor het nieuwe jaar: bewuster tijd besteden aan activiteiten die leuk zijn. Het leven is tenslotte al vol verplichtingen.

En nu maar hopen dat het niet alleen bij voornemen blijft...

Er is nog hoop...

Als kind was ik redelijk sportief aangelegd. Via de plaatselijke sportvereniging legde ik me vol overgave toe op het aanleren van onder andere flikflak en salto en behaalde daarmee in plaatselijke en regionale gym- en turnwedstrijden regelmatig de eerste plaats. Van de vaak met teamsporten gevulde verplichte gymlessen op de middelbare school kon ik echter niet blij worden en langzaam maar zeker verdween mijn enthousiasme voor lichamelijke oefening.

Na een paar jaar als banketbakker gewerkt te hebben, werd me echter duidelijk dat alle 'noodzakelijke' proeverijen wel enige sportieve compensatie vereisten. Dat resulteerde zo rond mijn twintigste in mijn eerste hardlooppoging. Inspanningsastma maakte echter al snel korte metten met dit goede voornemen. Na een klein jaar als au-pair in een italiaans gezin, in een tijd waarin er nog geen snoepgoed in de supermarkten te krijgen was, waren de extra kilo's er weer af en verdween de noodzaak tot sporten in rap tempo naar de achtergrond.

Eigenlijk is dat zo gebleven totdat mijn leeftijd richting de veertig ging. Twintig jaar verder en twee kinderen rijker, begon mijn lichaam inmiddels enig verval te vertonen. Ooit had ik gelezen over iemand die bij het naderen van de veertigjarige leeftijd was gaan sporten en zichzelf daarmee voor haar verjaardag een vernieuwd lichaam had gegeven. Dat leek mij ook wel wat en in de zomer na mijn 39e verjaardag begon ik dan ook opnieuw met trainen. Wonderbaarlijk genoeg bleek de inspanningsastma verdwenen. Jammer genoeg was dat ook het geval met mijn sportiviteit en doorzettingsvermogen.  Na een paar weken voor mijn gevoel meer hijgend gesjokt dan gerend te hebben maakte de inzettende herfst een snel einde aan mijn tanende hardloopambitie.

Bijna elke daaropvolgende zomer ondernam ik wel een nieuwe poging. Die steevast na een paar weken strandde bij de eerste de beste regenbui of verkoudheid. Begin dit jaar durfde ik in een blog dan ook eindelijk aan mijzelf toe te geven dat hardlopen niet voor mij was weggelegd.

En toen gebeurde er iets vreemds:
In onze vriendenkring ging opeens de een na de ander, ook met de veertig in zicht, zich op het hardlopen toeleggen. Er werden sportbeha's, hardloopschoenen en mp3-spelers met trainingsschema's aangeschaft en op feestjes werden opeens uitgebreid de individuele vorderingen besproken.
Aangestoken door hun enthousiasme besloot ik nog één poging te wagen. Dit keer voor de verandering wel voorzien van echte hardloopschoenen en 'runningbeats' op mijn smartphone. De verkopers hiervan verzekerden mij dat als je eenmaal de eerste drie maanden training door bent, je nooit meer wilt stoppen met rennen. Iets wat ik me in de verste verte niet voor kon stellen.

Toch durf ik inmiddels voorzichtig te denken dat het dit keer misschien wel gaat lukken. De eerste maanden waren heftig. Mijn lichaam was duidelijk niet meer gewend aan zoveel inspanning en door alle jaren van achterstallig conditioneel onderhoud moest ik elke nieuwe training bekopen met een totaal uitgeteld lichaam dat twee dagen nodig had om te herstellen. De opbouw van het trainingsschema werd daardoor, op z'n zachtst gezegd, enigszins gerekt.

Inmiddels kan ik min of meer probleemloos vier keer zeven minuten achter elkaar rennen met maar anderhalve minuut rust tussendoor. Een voor mijn doen ongekende prestatie. Elke keer nog vraag ik me voor de training af waarom ik hier ook al weer aan begonnen ben. Maar het gevoel van trots als ik er weer in geslaagd ben om de training te volbrengen of zelfs weer een stapje verder ben gegaan, is onbetaalbaar.

Kilo's ben ik nog niet kwijt en ook merk ik nog niet dat mijn lichaam strakker is geworden. Maar toen ik afgelopen week tot twee keer toe, wegens omstandigheden, niet kon gaan lopen merkte ik voor het eerst een lichte irritatie. Zou mijn lichaam en geest dan toch langzaam de voordelen van het hardlopen in gaan zien en er behoefte aan gaan krijgen?

Wijsheid

Al jaren ben ik geïntrigeerd door het begrip 'wijsheid'.  En regelmatig wens(te) ik dat ik zelf over een grotere portie kon beschikken. Een gevoel dat vaak ontstond bij het nemen van belangrijke beslissingen of na gebeurtenissen waarbij mijn eigen acties, achteraf bezien, niet direct de schoonheidsprijs verdienden.

Maar nu ik al een aantal maanden bij mezelf een bewustzijn bespeur dat er eerder niet was, begon ik me af te vragen:  wat is wijsheid nu eigenlijk?
Op internet zijn veel quotes te vinden die me een beetje op weg hielpen met de definitie van wijsheid:

'Gezond verstand in een ongewone mate is wat de wereld wijsheid noemt'
Samuel Taylor Coleridge, engelse dichter en criticus 1772- 1834

'Wijsheid kan alleen worden gevonden in waarheid'
Johann Wolfgang von Goethe, duits schrijver en dichter, 1749- 1832

'Wetenschap is georganiseerde kennis. Wijsheid is georganiseerd leven'
Immanuel Kant, duits filosoof 1724 - 1804

Wikipedia omschrijft het zelfs als 'de kunst om onder alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen'. Niet zo gek dat veel mensen hier naar streven. Zelfs Brad Pitt hoorde ik afgelopen week op televisie bij een persconferentie vertellen dat hij liever wijs dan jong is. Maar hoe wordt je nu wijs? En kun je daar zelf naar toe werken of is het iets wat je overkomt? Tenslotte zegt men dat wijsheid met de jaren komt. Maar biedt het stijgen van de leeftijd dan ook de garantie dat je uiteindelijk tot betere inzichten komt?

Omdat ik genoeg voorbeelden ken van mensen die ook op latere leeftijd niet de indruk wekken de geheimen van het leven te doorgronden, ben ik van mening dat je niet 'zomaar' inzicht krijgt. Na een aantal diepzinnige hardloopsessies ben ik dan ook tot de conclusie gekomen dat wijsheid begint met 'bewustwording'.  Bewustwording van de wereld om je heen, van je eigen reacties, van de invloed daarop op de mensen om je heen.

Automatisch volgen dan de vragen naar het 'waarom' van de dingen. Vragen die je dwingen na te denken over hetgeen je meemaakt of over de dingen die je om je heen ziet gebeuren. Wijsheid ontstaat dan ook meer vanuit luisteren en observeren dan vanuit de drukte van alledag. 'De stilte is de slaap die de wijsheid voedt' verwoordde Francis Bacon, engels filosoof en staatsman het treffend. Maar het vinden van die stilte valt in onze drukke maatschappij niet altijd mee.

Bij wijsheid hoort ook: acceptatie van de dingen die je niet kunt veranderen, bescheidenheid vanwege het besef dat er maar zo weinig is dat je weet, liefde voor de wereld om je heen en de bereidheid om te leren van de onvermijdelijke fouten die je in je leven zult maken.
Je kunt dan ook zeggen dat wijsheid geen zelfstandig naamwoord maar eerder een werkwoord is. Iets waar je zelf aan zult moeten blijven werken.

Na dit allemaal overpeinsd te hebben, realiseer ik me dat ik nog een lange weg te gaan heb.

Maar er is hoop:
'Mensen die zichzelf kennen zijn niet langer dwazen; zij staan op de drempel van de Deur van de Wijsheid'.
Havelock Ellis, Brits psycholoog (1859 - 1939)

Balans

Nu ons bedrijf bijna vier jaar bestaat, gaan we merken dat de mond-tot-mondreclame zijn werk doet. Dat is iets wat heel mooi is en waar we ook heel blij mee zijn. Het houdt echter ook in dat de administratie er om heen ook omvangrijker wordt. En aangezien dit niet Manlief's sterkste kant is maar wel bij mijn interesses en kwaliteiten past, behoort het verzorgen van deze kant van het bedrijf tot mijn takenpakket.

Ik vind het ook best leuk om te zorgen dat bijvoorbeeld de post verwerkt wordt, de dossiers opgeruimd en de betalingen en boekhouding gedaan. Het is werk dat ik in essentie leuker vind dan ramen zemen of bedden verschonen. Maar nu het inmiddels zo ver is dat ik op de drie doordeweekse ochtenden die ik niet bij mijn werkgever doorbreng, met de administratie bezig ben, wordt het lastiger om taken te combineren.

Regelmatig ren ik dan ook, nadat de kinderen, van proviand voorzien voor de nieuwe schooldag, de deur uit zijn, met een doekje en fles chloor langs de toiletten, hang snel een was op en slinger de stofzuiger door de kamer. Voor het oog is het dan weer netjes. Lastiger wordt het als én de administratie aandacht behoeft én er grotere huishoudelijke klussen op het programma staan.

Zo'n dag is het vandaag. De wasmachine draait en de bedden zijn afgehaald. Maar verder roept het huis om de aandacht van een stofdoek en stofzuiger. En de mooie novemberzon laat zien dat ook de ramen wel weer eens gezeemd mogen worden. Bovendien kon dit wel eens een van de laatste mooie dagen zijn voordat het winter wordt en is de tuin nog niet helemaal winterklaar.

Op dit soort dagen moet ik me er toe dwingen om toch eerst te gaan zitten voor de zakelijke kant van het bedrijf. Tenslotte kan en mag deze niet onderschat worden.

Maar het vinden van de balans tussen zemen, zorgen, zelfontplooïng en zelfstandig ondernemen valt voorwaar niet altijd mee.

De kracht van zacht

Soms kan ik erg terugverlangen naar vroeger tijden. Zoals ik me die voorstel tenminste. Een tijd waarin het leven, ondanks het harde werken en de mindere sociale voorzieningen, een stuk eenvoudiger en veel minder gehaast leek te zijn. De rust en gemoedelijkheid die er, volgens kenners, in de jaren halverwege de vorige eeuw was, spreekt me van tijd tot tijd erg aan.

Vaak overvalt me dat verlangen op tijden dat ik zelf drukte om me heen ervaar. Niet zo vreemd natuurlijk, waarschijnlijk willen we allemaal op z'n tijd wel eens even pas op de plaats maken. Toch is het niet alleen de hectiek van de tegenwoordige tijd die me af en toe doet dromen over een moestuin met boomgaard, warme appeltaart en mooie zelfgemaakte quilts over de bedden. Ook de hardheid van onze maatschappij, waarin het steeds meer ieder voor zich lijkt en er voor elke 'fout' een schuldige aangewezen moet worden, doet me regelmatig verlangen naar een simpel, eenvoudig leven. 

Helaas wordt je tegenwoordig al snel als 'tuttig' beschouwd als je liever niet mee wilt doen met het (ver)oordelen van iedereen die iets doet dat in onze ogen niet goed is. Of als je aangeeft dat je van simpele, ouderwetse dingen zoals bakken of van tijd tot tijd handwerken houdt. Zo heb ik jaren geleden binnen onze vriendenkring eens laten vallen ooit nog eens te willen gaan patchworken of quilten en word ik daar nog steeds regelmatig mee gepest. 

Jammer genoeg is er toch vaak iets in mij dat er voor zorgt dat ik me, al dan niet bewust, aanpas aan de gangbare normen. En eigenlijk ga ik daardoor regelmatig tegen mijn eigen natuur in. Wat was het dan ook een verademing om zondagavond Yvon Jaspers in 'Een Kwestie van Kiezen' vol vuur een niet-cynische maatschappij te horen verdedigen. Omdat het tegenwoordig, volgens haar zeggen, wel een teken van intelligentie lijkt als je wel cynisch en hard bent. En aardig zijn is niet snel en hip, en dus saai. Vandaar dat zij pleit voor 'de kracht van zacht'.

Het heeft me weer eens doen inzien dat het wel kan: gewoon aardig zijn. Wat niet in hoeft te houden dat je over je heen moet laten lopen. En die combinatie, aardig zijn zonder jezelf te verliezen, lijkt me op voorhand vast een goed voornemen voor het nieuwe jaar.

Nee mevrouw....

Van nature heb ik een vrij rustig en gelijkmatig karakter. Ik word dan ook niet snel kwaad ergens om. Voor Manlief, die wat lichter ontvlambaar is, wel eens onbegrijpelijk. Maar meestal probeer ik ook de andere kant van het verhaal te bekijken of denk heel naïef dat het vast niet zo bedoeld is. Vaak ook ben ik door mijn slechte geheugen al weer een deel van het hele verhaal vergeten zodat er in mijn beleving niet zo veel is om kwaad over te worden. En soms...soms vind ik het gewoon  niet de moeite waard om boos te worden.

Er is echter één ding waar ik keer op keer van in de gordijnen gejaagd wordt. En dat is (het gebrek aan) klantvriendelijkheid bij winkels en bedrijven. Ik geloof namelijk heilig in het goed behandelen van klanten. Dat wil niet zeggen dat je altijd alles voor je klant moet of kan doen. Maar wel dat je de klant het idee geeft dat hij welkom is en dat je hem van dienst wilt zijn. En juist dat laatste lijkt bij het personeel van veel bedrijven een onbekend fenomeen.

Met het oog op mooie winstcijfers of een hogere beurswaarde moet je als klant tegenwoordig bij veel bedrijven alles zelf doen: je eigen financiën regelen via internet, je maandelijkse facturen uitprinten van energie- of kabelbedrijf of een vraag stellen via een sprekende computer. Toegegeven, sommige dingen zijn best handig en kunnen we inmiddels niet meer missen. En ik ben ook niet te beroerd om dingen zelf te doen. Maar vaak ook bekruipt me het gevoel dat tegenwoordig de klanten er eerder voor het bedrijf zijn dan andersom.

Maar waar ik het meest kwaad om word is het gebrek aan flexibiliteit binnen veel bedrijven. Regelmatig kom ik situaties tegen waarin personeel niet meer de moeite wil nemen om met de klant mee te denken. Met de standaardtekst  'Nee mevrouw, zo zijn nu eenmaal de regels'  wordt elke willekeurige medewerker van een klantenservice tegenwoordig gevrijwaard van vragen die creativiteit vergen om binnen de bestaande mogelijkheden de klant van dienst te zijn. Daarnaast verdenk ik veel personeel er van om dit argument aan te grijpen om zelf vooral niet na te hoeven denken. Een houding waarmee je je klanten behoorlijk in de kou laat staan.

Vanmiddag liep ik ook weer tegen een mooi staaltje van dergelijke regelgeving aan. Zo was ik bij de Aldi om een aantal zakken kattengrind te halen. Daar hebben ze nu eenmaal de soort die ons het beste bevalt. En zoals altijd kwam ik ook nu niet de winkel door zonder links en rechts nog even het een en ander mee te pakken. Na een tijdje in de lange rij voor de kassa gewacht te hebben, was ik uiteindelijk aan de beurt om mijn spullen uit te 'mogen' stallen op de kassaband. Omdat het kattengrind per zak behoorlijk zwaar was, had ik een zak op de band gezet en de andere vier, als enige,  in het karretje laten staan. Naïef als ik ben redeneerde ik dat dat niet alleen voor mij acht keer heen en weer tillen scheelde, maar ook de kassajuffrouw een behoorlijke krachtinspanning bespaarde.

Dat was echter bij de Aldi niet toegestaan. Ondanks mijn opmerking dat het best zwaar was en dit voor ons allebei makkelijker was, was de kassajuffrouw niet te vermurwen. En met haar opmerking "Zo zijn nu eenmaal de regels" werd iedere vorm van discussie in de kiem gesmoord.

Boos liep ik even later achter mijn winkelwagentje naar buiten. In de auto analyseerde ik mijn eigen reactie en ik kwam tot de conclusie dat een dergelijke behandeling van winkelpersoneel me kwaad maakt omdat:
a)  je geen enkele ruimte krijgt voor inbreng hierin, waardoor je je als een kind behandeld voelt; b)  er een dusdanig groot wantrouwen spreekt uit het feit dat je iets in je karretje laat staan (waar je misschien wel iets onder verstopt hebt?) dat je je, ondanks je bereidheid om dit allemaal aan de winkeljuffrouw te laten zien, als een crimineel behandeld voelt. c) het me ontzettend tegenstaat dat we met z'n allen blijkbaar niet meer zelf na durven te denken en klakkeloos de, al dan niet onzinnige, regels van het bedrijf volgen. d) er blijkbaar geen bereidheid meer bestaat om de medemens van dienst te zijn.

Ter plekke besloot ik dan ook dat ik in mijn eigen bedrijf, mocht dit ooit van de grond komen, ik die éne zin nóóit tegen mijn klanten zal zeggen.

Tafelgesprekken

Ondanks ieders bezigheden en hobby's lukt het ons gezin nog bijna elke avond om samen te eten. Een mooi moment om te bespreken wat iedereen die dag beleefd heeft. En nu de kinderen ouder worden, worden de gespreksonderwerpen die ter sprake komen ook interessanter.

Zo kwam het gesprek vanavond, ingegeven door iets wat Manlief die dag had meegemaakt, op orgaandonatie. Een actueel onderwerp nu het deze week Donorweek is.

Aan de hand van de ervaringen van Manlief, en met afwisselend gefascineerde danwel van afschuw vertrokken gezichten van beide dochters, werd eerst de kennis over het onderwerp een beetje bijgespijkerd. Want natuurlijk was wel bekend dat er bij orgaandonatie sprake is van het na overlijden verwijderen van organen die daarna getransplanteerd worden bij mensen van wie het desbetreffende orgaan (bijna) niet meer functioneert. Maar hoe dat in de praktijk voor de overledene uitpakt, was bij onze meiden (en bij de meeste andere mensen) niet bekend.

Want hoewel de campagne om donoren te winnen voornamelijk gericht is op de goede daad die je hiermee verricht, is de werkelijkheid vaak minder mooi.

Donoren hebben nu eenmaal geen zicht op de consequenties voor hun stoffelijk overschot die het gevolg zijn van hun onzelfzuchtige gift aan de zieke medemens. Want of het nu ligt aan hetgeen uit een lichaam wordt verwijderd of aan degene die dit heeft gedaan, het resultaat voor de overledene is  regelmatig weinig esthetisch verantwoord. Het is dan aan de uitvaartleider om de familie zo veel mogelijk te beschermen tegen deze aanblik. Het kan zelfs reden zijn om familieleden te ontraden om zelf de laatste verzorging te doen. Iets wat mensen vaak heel erg helpt in de rouwverwerking.
Reden waarom mensen als Manlief die, vanuit welke hoedanigheid dan ook, in hun werk met overledenen te maken hebben, zelf vaak weinig voelen voor orgaandonaties.

Daar staat tegenover dat er een grote groep mensen is die soms jaren ziek zijn en met smart wachten op een donorhart,  -nier of ander orgaan. En je zult maar tot die groep behoren. Of aan de zijlijn moeten toekijken hoe een dierbaar iemand steeds verder achteruit gaat omdat er (nog) geen donor beschikbaar is.
Je mening staat of valt dan ook vaak vanzelfsprekend met je situatie.

Onze dochters hadden in ieder geval hun eigen redenering. Jongste Dochter, met haar sociale inslag, wilde wel graag orgaandonor zijn . "Want daar voel je toch niets meer van." Volgens Oudste Dochter wist je dat maar nooit. Voor de zekerheid zag zij zelf maar af van het doneren van haar organen. Nog even verder denkend bedacht Jongste Dochter dat ze in ieder geval niet gecremeerd wilde worden. Want dat vond ze dan weer eng....

Shevolution

Kirstin van den Hul, VN Vrouwenvertegenwoordiger 2011, heeft kortgeleden de Verenigde Naties toegesproken over vrouwenrechten. Voornaamste punt daarbij was het gebrek aan economische zelfstandigheid van vrouwen. In Nederland blijkt namelijk de helft van de vrouwen niet te beschikken over voldoende eigen inkomsten waardoor we in het Global Gender Gap Report van het Wereld Economisch Forum terecht komen onder landen als Lesotho en de Filipijnen.
'De helft van de vrouwen is dus van hun partner afhankelijk voor hun levensonderhoud. Aangezien 1 op de 3 huwelijken eindigt in een echtscheiding is het duidelijk dat er voor deze vrouwen een groot risico dreigt om in de armoedeval terecht te komen' aldus Kirstin.

Omdat het, na 50 jaar strijd om de positie van de vrouw te verbeteren, nog niet zo hard opschiet met het aantal vrouwen in belangrijke functies, is zij inmiddels voorstander van het invoeren van verplichte quota voor het aanstellen van vrouwen bij bedrijven en overheid. Vrouwen dienen in haar ogen ook net zo veel mee te doen in de arbeidsparticipatie als de man. Onder het motto 'Shevolution' onderzoekt ze tevens belemmeringen voor de gelijkwaardigheid van vrouwen en brengt deze onder de aandacht bij de VN.

Ondanks dat er best nog verbeteringen denkbaar zijn, denk ik dat het eigenlijk behoorlijk goed gaat met de emancipatie van de vrouw. De meeste vrouwen hebben een betaalde baan en nemen daardoor deel aan het economisch verkeer. Het aantal vrouwen dat bewust thuis blijft voor de kinderen is, in mijn omgeving, in ieder geval op de vingers van een hand te tellen. Ook de mannen leveren thuis hun aandeel in het huishouden en ik ontmoet nog maar zelden exemplaren die het gewoon vinden dat vrouwlief er exclusief voor hem en de kinderen is.

Toch bekruipt mij in de hele discussie rondom vrouwenrechten het gevoel dat de voorvecht(st)ers hiervan aansturen op een volledige deelname van vrouwen aan het maatschappelijk en economisch verkeer. Het is natuurlijk een nobel streven om de vrouw maatschappelijk dezelfde kansen en mogelijkheden te bieden als de man. Op het moment dat de vrouwenvoorvecht(st)ers echter verwachten dat de deelname van de vrouw aan het maatschappelijk verkeer even groot wordt als die van de man, wordt er in mijn ogen toch voorbijgegaan aan een belangrijk aspect: de vrouwelijke psyche.

Het is nu eenmaal zo dat (de meeste) vrouwen die besluiten tot het stichten van een gezin ook een aangeboren behoefte voelen tot de verzorging daarvan. Omdat zij dat gezin en de opgroeiende kinderen belangrijk vinden, komt een glanzende carriere vaak op de tweede plaats. En dat is meestal een bewuste keuze.

Jammer genoeg krijg ik wel eens het gevoel dat de rol die vrouwen in het gezin spelen in de maatschappij steeds minder belangrijk gevonden wordt. Terwijl deze rol, naar mijn mening, toch cruciaal is voor het soort mensen dat onze maatschappij voortbrengt.

Het zou dan ook jammer zijn dat de keuzemogelijkheden die vrouwen dankzij de emancipatie hebben gekregen, veranderen in de verplichting tot een (bijna) fulltime baan.

En wat nu zo gek is: de Kirstin van den Hul's van deze wereld blijken bijna nooit zelf kinderen te hebben.

Even bijkomen

Maandagmorgen. Iedereen is weer naar school of aan het werk. Ik geniet van de tijdelijke rust in huis. Met een man die onregelmatig werkt weet je tenslotte nooit hoe lang die rust duurt.

Na een weekend vol leuke maar drukke bezigheden ben ik ook echt wel aan wat stilte om me heen toe. Het begon afgelopen vrijdag al met de verjaardag van Jongste Dochter. Twaalf jaar werd ze. En omdat ze pas laat thuis is, nu ze op de middelbare school zit, begon de verjaardag ook pas vanaf een uur of vier. Gezellig met opa's en  oma's, familie, buren en natuurlijk een club leuke vriendinnen van zowel de lagere als de middelbare school. Dat laatste verhoogde door het aanstekelijke gegiebel, de feestvreugde aanzienlijk.
Als organiserende ouder vind ik zo'n verjaardag toch altijd weer een hele toestand. Want, gastvrij als we graag willen zijn,is het bij ons al jaren de gewoonte dat er aan het eind van de middag voor iedereen iets te eten is. Maar het is niet altijd even makkelijk om iets te bedenken dat aan alle criteria voldoet: iedereen moet het lusten, het moet binnen niet al te lange tijd op tafel kunnen staan, niet te ingewikkeld zijn en ook voor de aanwezige kinderen aantrekkelijk. Dat laatste is tegenwoordig van minder belang. Want met onze eigen kinderen, worden ook de kinderen in onze omgeving groter. Enerzijds moet daardoor ook de hoeveelheden te verstrekken voedsel duidelijk groter worden; anderzijds hoeven er nu geen aparte kindergerechten meer op tafel te komen.

Na jaren van soep met stokbrood en salades, nasi met sate of broodjes hamburger bestond dit jaar het menu uit pasta met twee soorten saus met geraspte kaas: een originele bolognese saus voor degenen die van bekend houden en een spannende spinaziesaus met spekjes en pijnboompitjes voor de avontuurlijker types.
Gelukkig verliep alles vlekkeloos en was het aantal complimenten groter dan normaal. Want niets fijner dan dat je het idee hebt dat je gasten het naar hun zin hebben gehad!
Zaterdag was een dag van even bijkomen en boodschappen doen voor het weekend. 's Middags moest Jongste Dochter naar haar musicalklas gebracht worden. Omdat het te ver weg is om heen en weer te rijden, breng ik die tijd meestal in de kantine door met een meegebracht boek. Voorwaar geen straf! Deze keer  heb ik nog even getwijfeld of ik toch niet de tijd zou gebruiken voor mijn noodzakelijke hardlooptraining. Maar na de drukke verjaardag voelden twee uurtjes met een boek en een kop thee op een rustig, zonovergoten terras toch ook wel als verdiend.

Het hardlopen werd dus doorgeschoven naar zondag. Maar eerst moest Jongste Dochter al om half negen met haar vriendinnen naar de Tinadag in het Wassenaarse Duinrell gebracht worden. En eigenlijk was het heerlijk om al zo vroeg op pad te zijn. Het zonlicht en de temperatuur beloofden een mooie dag te brengen, terwijl je ook duidelijk de aanwezigheid van de herfst kon voelen. Het was echt een dag om er heerlijk op uit te gaan. Helaas zat dat er niet in vanwege een verjaardag 's middags.

En dus moest het hardlopen er dit keer tussen door. Eigenlijk loop ik het liefst 's avond na het eten. Omdat mijn lichaam nog lang niet zo ver is dat ze met gemak de gevraagde inspanning aan kan, is het fijn om lekker naar je bed te kunnen als de adrenaline na de training is uitgewerkt en de vermoeidheid toe slaat. De volgende dag is je lichaam dan al weer voor het grootste gedeelte hersteld.
Nu wordt dat tijdstip toch steeds lastiger vanwege de al zo vroeg invallende duisternis maar om niet te ver achter te raken op het trainingsschema, móest er wel gisteren gelopen worden. Bovendien ging de training weer een stapje verder en moest er vier keer zeven minuten hardgelopen worden. Iets waar ik toch wel tegen aan hikte. Maar met uitzondering van een klein smokkelminuutje halverwege, heb ik het toch maar weer mooi gered!
Daar betaalt mijn lichaam vandaag echter nog wel de prijs voor. Alles voelt zwaar en het tempo ligt laag.
Uit ervaring weet ik dat dit in de loop van de dag wel weer bij komt. Het is alleen zaak om je niet te veel in te spannen voordat het zover is. Maar met een hele stapel strijkwerk en een volle zakelijke postbakdie nodig behandeld moet worden in het verschiet  (bezigheden waarbij je je lichamelijk rustig kunt houden), moet dat wel gaan lukken :)

Vrouwenzaken

Ik ben erg van de gelijke rechten én plichten van man en vrouw.
Altijd geweest ook. Zo vond ik het als kind al erg vreemd dat mijn moeder altijd, als mijn vader ging douchen, zijn sokken en ondergoed klaar ging leggen. Alsof een man dat zelf niet kan, dacht ik toen al. En wat kan er nu mis gaan met het pakken van ondergoed?

Een houding die nog eens aangescherpt werd toen ik in een grijs verleden een banketbakkersopleiding deed en een aantal jaar in een banketbakkerij werkzaam was. Als enige of een van de weinige meisjes in die wereld, kun je je nu eenmaal niet veroorloven om je heel anders op stellen dan de mannen. Het komt de werksfeer tenslotte niet ten goede als je bang bent om vuile handen te krijgen of je niet tegen een (mannen)grapje kunt.                                                                                                                                              

Toch ben ik nooit een echte feministe geweest die gelooft dat mannen en vrouwen in alles gelijk moeten zijn. Of persé dezelfde dingen moeten kunnen. Tenslotte zijn we niet alleen fysiek nogal verschillend gebouwd, ook mentaal zijn er duidelijke verschillen. Niet voor niets zijn er boeken zoals 'Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus',  waarin deze verschillen heel herkenbaar worden beschreven.                              

Wel ben ik erg van de gelijke kansen en mogelijkheden. En ik worstel dan ook wel eens met de mij, als vrouw, automatisch toebedeelde rol in het gezin. Want door opvoeding en instinct gestuurd, vind ik het belangrijk dat een moeder thuis ook een moederrol vervult, compleet met kopje thee en huiswerkbegeleiding. Dat wil echter niet zeggen dat ik de beperking die deze rol ook met zich meebrengt altijd makkelijk vind. Mede omdat de zorgtaak en het huishouden vaak zo vanzelfsprekend bij de vrouw terechtkomen.

Met veel plezier en herkenning heb ik dan ook het interview met Halina Reijn gelezen in het Algemeen Dagblad van 13 september. Daarin geeft ze haar kijk op haar carrière en relatie en de combinatie daarvan:
Ik ga in januari een week optreden in het Australische theater van Cate Blanchett. Geweldig. Maar waar ik wel last van heb: ik vind het oneerlijk dat ik dat allemaal zou moeten prijsgeven omdat ik 35 ben. En vooral een vrouw van die leeftijd. Ik ben iemand met een heftige carrière die dezelfde behoeftes heeft als een man in die situatie. Ik wil een vrouw bevruchten, een vriendin hebben die gewoon leuk parttime werk doet zoals iedere Hollandse dame. Iemand die niet aan de top wil staan, het huishouden verzorgt en vervolgens mijn kind baart voor wie ik geld verdien. Maar dat kan niet. Want ik ben niet lesbisch.


Wat dat betreft is het fijn dat een vrouw tegenwoordig zoveel keuzes heeft. Maar of al die keuzes het leven ook makkelijker maken?

Revolutie

De laatste paar weken voltrekt zich een heuse revolutie in Huize Vrouw-en-Zaken. En voordat je nu visioenen krijgt van geweld en bloedvergieten: dat is hier gelukkig nooit aan de orde. Of de oorzaak nu ligt in de grotere hoeveelheid tijd, nu beide dochters de hele dag naar de middelbare school zijn; in de vorderende leeftijd of er misschien gewoon sprake is van voortschrijdend inzicht, is mij ook nog niet helemaal duidelijk.  Maar toch, er voltrekt zich hier wel een ongekend proces.

Wat er aan de hand is...? Sinds een aantal weken wordt Huize Vrouw-en-Zaken gereorganiseerd! Manlief heeft namelijk sinds kort helemaal de smaak te pakken van het organiseren van verschillende zaken. Voorheen hield hij al wel van een opgeruimd huis, maar zelf had hij een geheel eigen wijze van 'ordenen' van bijvoorbeeld het gereedschap in de schuur of onze foto's op de computer. Mij was deze manier van organiseren al lang een doorn in het oog, maar vanwege tijdgebrek van mijzelf en algehele ontkenning en desinteresse bij Manlief, stonden deze projecten al langere tijd op mijn denkbeeldige to-do-list.

En nu opeens wordt er van alles aangepakt. Met als gevolg dat in de schuur spullen een vast plekje gevonden hebben en deze twee keer zo groot lijkt, en de foto's voor een groot deel terug te vinden zijn op jaartal, maand en onderwerp. Heerlijk!
Zelf heb ik me, als gevolg van de extra besteedbare uren, met hernieuwd enthousiasme op de administratie gestort. De volle postbakken van zowel onze zakelijke als privé-administratie zijn uitgespit, opgeruimd en voor het merendeel afgehandeld. Bovendien heeft Manlief het ook nog eens voor elkaar gekregen dat de bestanden van onze zakelijke computer toegankelijk zijn vanaf de laptop. Een grote stap voorwaarts! Want aangezien het kantoor regelmatig bezet wordt door zakelijke activiteiten, en ik daardoor met diverse administratieve zaken nogal eens uitwijk naar de keukentafel, komt dit de efficiency behoorlijk ten goede.

We zijn dan ook goed op weg naar een (nog) beter georganiseerd leven. Want beginnen met organiseren werkt aanstekelijk. Gaandeweg duiken er steeds weer nieuwe dingen op die al lang eens geregeld moesten worden en nu opeens zomaar aangepakt worden.

Een opgeruimd huis is, zegt men, ook een opgeruimd hoofd. En dat biedt weer ruimte aan de ontwikkeling van mijn eigen bedrijf. Zo is er nu eindelijk een ontwerp van een logo, opzet van een advertentie, een ontwerp voor briefpapier en wordt er verder gewerkt aan het ondernemingsplan.

Want je hoeft niet altijd hard te rennen om je doel te bereiken, ook stap voor stap kom je er uiteindelijk. Met dank aan Manlief, dat wel.

Verandering

Opeens was het er...het gevoel dat het 'anders' moest. Gelukkig had het deze keer niets te maken met het onder vrouwen wel bekende gevoel van ontevredenheid dat opeens op kan duiken over....ja, wat al niet. Nee, dit keer had het alleen maar te maken met dit blog. En vandaar dat jullie vanaf heden een vernieuwde, frissere, maar hopelijk toch gezelllige, versie van dit blog aantreffen. Veel leesplezier!

Vooruitgang

Van nature ben ik niet heel handig. Bij mij gaan hele gewone dingen altijd net mis: bij het openen van een blikje tomatenpuree kan prompt de hele keuken onderzitten en als ik op een warme dag lekker buiten wil eten en nog even de emmer water voor de planten opzij zet, schuift mijn boterham bijna vanzelfsprekend zo van mijn bord af het water in.
Inmiddels is dit een bekend fenomeen in de familie: mijn moeder heeft er last van en ook bij Oudste Dochter blijven bijvoorbeeld prompt de crackers bij het langslopen in het vliegengordijn hangen. Gelukkig zijn we zo duidelijk genetisch belast dat we deze eigenschap eerder als komisch dan vervelend ervaren.

Jammer is wel dat deze eigenschap ook nogal eens op computergebied tot uiting komt. Zolang alle programma's netjes doen wat er van ze verwacht wordt, is er geen enkel probleem en kan ik op de computer prima uit de voeten. Maar helaas gebeurd het regelmatig dat bij mij opeens om onverklaarbare redenen bepaalde functies niet werken of een doodgewone printopdracht niet werkt. Iets wat de toegesnelde hulptroepen dan moeiteloos wél lukt...

Waarschijnlijk mede als gevolg hiervan houdt ik me over het algemeen afzijdig van technische zaken. Zelfs de mobiele telefoon heb ik lange tijd als een noodzakelijk kwaad gezien. Dat bleek ook wel uit het feit dat ik deze óf vergat mee te nemen, óf deze niet opgeladen was als ik hem nodig had, óf ik er gewoon niet naar keek als ik hem wel bij me had. Dit tot grote frustratie van mijn mede-gezinsleden!

Nu is dat laatste probleem echter helemaal verleden tijd. Een aantal weken geleden heb ik namelijk voor mijn verjaardag een echte smartphone gekregen! En hoewel er al weddenschappen afgesloten werden dat ik deze toch ook wel niet zou gebruiken, ben ik inmiddels helemaal verknocht aan mijn Samsung Galaxy S-II. Eigenhandig heb ik inmiddels diverse app's geïnstalleerd die mijn dagelijks leven makkelijker, en soms ook leuker, maken. Echt een vooruitgang die, wat mij betreft, te vergelijken is met de komst van de wasmachine. Boodschappen doen? Even mijn boodschappenlijstje er in zetten. Plannen om de was buiten te hangen? Even buienradar raadplegen. Wat gebeurd er in de wereld of op de financiële markten? Teletekst laat het direct zien. Openbaar vervoer nodig? OV-9292 geeft duidelijkheid. Nog geld voor die leuke schoenen? Met Mobiel Bankieren weet je het direct. Daarnaast kan ik via het toestel ook mijn hardloopprestaties bijhouden, e-mail ontvangen en mijn contacten via de sociale netwerken bijhouden.

Door al deze mogelijkheden heb ik eigenlijk de beschikking gekregen over een 'personal assistant' die ik, uiteraard, overal mee naar toe neem.

En wat nou zo handig is: je kunt er nog mee bellen ook!

Druppels...

De laatste weken lijken de kranten wel meer dan anders vol te staan met allerlei nare berichten. Naast de gebruikelijke overvallen, afrekeningen en oorlogen beheersen de laatste tijd nog twee belangrijke items de nieuwswereld. Aan de ene kant is dat de economische situatie in verschillende landen. Een situatie die eerst nog ver van ons bed leek, maar die, nu de verschillende beurzen dieprood kleuren, steeds dichterbij komt en tastbaarder wordt.
Daarnaast zijn er veel berichten in de media over de hongersnood in 'De hoorn van Afrika'. De beelden van die ramp zijn identiek aan die uit de jaren 80 en komen ons daarom niet onbekend voor. Het is triest dat de tussenliggende jaren geen structurele oplossing hebben geboden voor de problemen van toen. Want ook nu zorgen droogte en conflicten voor miljoenen mensen in nood. Vluchtelingen uit Somalië die soms weken lopen om een opvangkamp in Kenia te bereiken om daar te ontdekken dat er geen capaciteit is voor zoveel mensen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de berichten op televisie zo veel mogelijk mijdt. Want als je de beelden ziet van kinderen die vel over been zijn, die soms sterven voor ze hulp kunnen bereiken, snijdt dat diep door je heen en voel je je zelf letterlijk ziek. Juist kinderen, die nog een leven voor zich zouden moeten hebben, zijn bij dit, of andere problemen, vaak de dupe. Bovendien ben je vaak machteloos tegenover veel grote problemen. Een gift op giro 555 is dan maar het beste, al is het een druppel op een gloeiende plaat. Veel meer kun je niet doen. Denk je...

Bijzonder is het dan ook als je mensen tegenkomt die wél wat doen als ze geconfronteerd worden met armzalige omstandigheden. Zo ontmoetten wij op vakantie de voorzitter van de Stichting Kenya Kinderen. Een stichting die is ontstaan door een gewonnen reis waarin een kort bezoek aan een weeshuis was opgenomen in het reisprogramma. De staat waarin dit weeshuis verkeerde maakte zoveel indruk op hem en zijn reisgenoot dat ze al in het vliegtuig plannen maakten om de situatie te verbeteren. En waar het bij veel mensen bij plannen maken blijft en de herinneringen naar de achtergrond verdwijnen zodra het vliegtuig in Nederland de grond raakt, zetten deze twee mensen door.

Dat heeft geresulteerd in een stichting die in de twee jaar van haar bestaan al veel projecten heeft gerealiseerd ter verbetering van het Maai Mahiu Children's Home in de Rift Valley in Kenya. Zo zijn de in erbarmelijke staat verkerende toiletten opgeknapt, is er een nieuw jongensgebouw gekomen en zijn er nieuwe schoenen en schooluniformen aangeschaft voor de kinderen. Ook wordt binnenkort gestart met de aanleg van een 16 kilometerlange toevoerleiding voor schoon drinkwater. Want hoewel de Rift Valley in Kenia niet te leiden heeft onder grote droogte, is het ook daar belangrijk om te kunnen beschikken over (schoon) drinkwater.
Nu wordt gewerkt aan een nieuw weeshuis waar nog meer kinderen opgevangen kunnen worden.

Grote bewondering hebben we voor de mensen die dit opgepakt hebben en mooi om te zien dat er heel concreet hulp geboden wordt. Als bedrijf hebben we dan ook besloten om per door ons uitgevoerde uitvaart een afgesproken bedrag over te maken aan deze stichting. Omdat we graag iets goeds willen doen met het door ons verdiende geld. Maar ook omdat het een mooi idee is dat de dood van iemand hier, toekomst kan bieden aan kinderen die nog zoveel jaren voor zich zouden moeten hebben.
En dan mag het misschien maar een druppel op een gloeiende plaat zijn in het licht van alle nood in de wereld, het is fijn om te weten dat jouw druppel tóch verschil kan maken.

Ja, ik wil...

Nu we weer terug zijn uit warm en zonnig Zuid-Europa, dient het gewone leven zich weer langzaam aan. Voorbij  zijn de ontspannen uren bij het zwembad, het langzaam wegvreten van de meegebrachte stapel boeken, de aangename temperatuur die als een warme jas langs je lichaam strijkt, het heerlijke mediterraanse eten, de tijd voor elkaar.

Terug in het regen- en herfstachtige Nederland kijk je dan weer eens met andere ogen naar je leven-van-alledag. Naar de volle agenda, de gehaaste manier van leven, de duizend dingen die altijd móeten en zoveel van je kostbare tijd opslokken. En je vraagt je weer eens af: wil ik dit zo wel?
Nee, eigenlijk niet. Maar inmiddels ben ik me er wel van bewust dat het leven compleet omgooien weinig kans van slagen heeft.

Toch wil ik met één ding aan de slag. In mijn dna blijkt namelijk het 'ik moet-gen' stevig verankerd te zijn, terwijl het 'ik wil-gen' tamelijk onderontwikkeld is gebleven. En eigenlijk vond ik dat 'willen'ook altijd van ondergeschikt belang. Dat kwam tenslotte weleens aan de beurt als alle andere dingen die 'moeten',  klaar zijn...
Maar onder het strijken van de vakantiewas, heb ik toch eens staan filosoferen over het verschil tussen die twee genen. En de invloed ervan op je leven.

En ik kwam tot de conclusie dat het gevoel van altijd 'móeten' je opzadeld met:

- een onuitputtelijke en onafzienbare reeks bezigheden waar geen ontsnapping uit mogelijk is;
- een  voortdurend gevoel van tekortschieten;
- een onvermijdelijk chronisch tijdgebrek.
- een behoorlijk laag energiepeil door alle negatieve energie die 'moeten'van je vraagt.

'Ik wil' daarentegen:
- opent deuren naar nieuwe mogelijkheden;
- geeft nieuwe energie:
- laat je nieuwe doelen stellen;
- geeft je een lossere levenshouding;
- pept je humeur aanzienlijk op.

Ik weet zeker dat deze twee genen wel in zekere mate in het dna van een vrouw zijn verankerd. Maar ook dat het toch mogelijk moet zijn om dit te veranderen. Gewoon omdat ik het wil!

Vakantie

Het is een poosje stil geweest op mijn blog. Maar zoals ik al eerder meldde kwam de vakantie in zicht en dat uit zich bij mij altijd al weken van te voren in een lange termijnplanning. Eerst komen de achterstallige klussen in en om het huis aan bod. Daarna volgen de administratieve zaken die nog op orde moeten zijn voor ons vertrek, de was die zoveel mogelijk weggewerkt moet worden en uiteindelijk het inpakken en het inslaan van proviand voor onderweg. Tenslotte zitten we toch een dag lang in de auto op weg naar onze vakantiebestemming.

En nu zijn we inmiddels al weer een aantal dagen van huis. Na de eerste dagen acclimatiseren, ofwel het bijkomen van de drukte voorafgaand aan de vakantie en de vermoeidheid van de reis, komen we nu toe aan het echte vakantiegevoel. Voor ons is dat: genieten van de zon, de rust, het niets hoeven, bovenal het weer eens echt tijd hebben voor elkaar. Voor ons op vakantie dan ook geen drukke camping waar iedereen gezellig bij elkaar kruipt en samen dingen onderneemt. Want hoe gezellig dat misschien ook kan zijn, het past niet bij ons.

Daarom genieten we heerlijk in een bescheiden appartementencomplex aan de rand van het zwembad van de zon, een heerlijke cappuccino en een stapel mooie boeken. Alleen al de luxe van het nu eindelijk weer eens ongestoord en zonder op de tijd te hoeven letten kunnen lezen...Heerlijk!

Langzaamaan voel je dan de rust weer terugkeren in je lichaam en geest. Uit ervaring weet ik dat er later weer ruimte komt om je dagelijks leven te overdenken: ben je op de goede weg en wat wil je in het komende jaar. Maar zover is het nu nog niet. Eerst genieten we nog even van het niets hoeven. Én van de mooie omgeving.   Wie weet waar we zijn?

Tijd

Soms besluipt het me opeens...het terugverlangen naar mijn kindertijd.
Niet dat ik terug zou willen naar de onzekerheden van toen of het je moeten voegen naar de regels van anderen. Wel naar mijn besef van tijd van toen, of beter gezegd: het ontbreken daarvan.

Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik op een zomerochtend al vroeg met een vriendinnetje aan het spelen was; de dauw stond  nog op het speeltoestel terwijl de zon de lucht al langzaam verwarmde. Ik weet nog goed dat die belofte van een mooie dag me een groot geluksgevoel gaf. En, omdat het vakantie was, een heerlijk gevoel van vrijheid. De hele ochtend lag voor ons en er was niets dat moest.

                                                                                                                                                   

Hoe anders is dat tegenwoordig. Het gevoel van vrijheid is door alle verplichtingen al lang verdwenen en het besef van tijd een element dat constant, zichtbaar of onzichtbaar, in ons wezen aanwezig is. Nu zal ik niet de enige zijn die dat zo ervaart en regelmatig het gevoel heeft dat de tijd gewoonweg door je vingers glipt.

Maar soms realiseer je je weer eens dat het belangrijk is om af en toe even stil te staan. Bij wie je bent en wat je hebt. Zeker als je in je omgeving te maken krijgt met tragische verhalen over mensen die in een periode van nog geen twee jaar hun hele gezin verliezen. Of als je met verhalen geconfronteerd wordt van mensen die met de verkeerde persoon getrouwd zijn en daarmee in een wereld van ruzie, verbaal geweld, therapeuten en onzekerheid over de toekomst terecht zijn gekomen.

Op dat soort momenten kan ik intens blij zijn met mijn huwelijk en ons gezin. We zijn maar gewone mensen, zijn niet rijk en leven geen groots of meeslepend leven. Maar we zijn wél gezond en hebben een stabiel en gelukkig gezinsleven. En dat is onbetaalbaar.

Gebrek aan tijd zal altijd wel blijven. Maar dit soort verhalen zetten je weer even stil en laten je weer zien dat het genieten van  het 'nu' ook belangrijk is. En daar heb ik geen cursus 'mindfulness' voor nodig!

Liefde is...

Rode rozen voor de "bruidegom"...

                                                                                                         
 Roze bloemen en een ring voor de "bruid"

                                                             

Van alles wat

De afgelopen week was er weer zo één:  vol bezigheden. Vanaf Hemelvaartsdag zijn we steeds druk met allerlei sociale afspraken waarvan de meesten op zichzelf heel leuk zijn: drie verjaardagen, een strandwandeling, een avondwake en begrafenis (minder leuk), een high tea, vrienden op de borrel, kinderen logeren, uit eten...Daarnaast gaan alle reguliere bezigheden ook door en dient over een aantal weken de vakantie zich al aan. En of je nu in juni of in september op vakantie gaat, tegen die tijd heb je altijd het gevoel dat je er hard aan toe bent.

Dat wordt misschien ook wel in de hand gewerkt doordat er dan altijd nog extra dingen gedaan moeten worden. Manlief moet daar altijd hard om lachen maar voor mij is die naderende vakantie altijd een goede stok achter de deur om wat dingen aan te pakken die al een tijdje zijn blijven liggen. Bovendien wil je toch een beetje goed voor de dag komen bij de mensen die in jouw vakantie de dieren verzorgen of de planten water geven :)

Dit jaar staat het (af)verven van de schutting, het ontdooien van de vriezer en het soppen van de keukenkastjes nog op het programma.  Het afnemen van de luxaflex, het zemen van de ramen en het verzorgen van de boekhouding zijn reeds in een vergevorderd stadium van afhandeling.
Alles bij elkaar dus niet zo vreemd dat ik langzamerhand het gevoel krijg er écht even tussen uit te moeten.

Maar vandaag vieren we eerst nog onze 17e huwelijksdag met koffie en een borrel voor ouders en een paar vrienden. Heel gezellig en het vieren zeker waard.

Maar stiekem hoop ik toch dat het hierna weer even wat rustiger wordt!

Glossy

Nu ons uitvaartbedrijf inmiddels ruim drie jaar bestaat en de naam in de omgeving steeds bekender is, wordt het tijd om ons werkgebied uit te breiden. In onze branche is dat een bijzondere uitdaging. Want van uitvaartbedrijven wordt toch verwacht dat ze niet alleen integer en betrouwbaar te werk gaan, maar ook zo'n zelfde uitstraling naar buiten hebben. Schreeuwige reclamecampagnes zijn dan ook niet op zijn plaats. Daarnaast wordt de keuze voor een bepaald uitvaartbedrijf ook vaak gemaakt op grond van eerdere ervaringen en doet de bekende mond-tot-mondreclame nog steeds zijn werk.

Toch wil je ook je bedrijf naar buiten toe promoten. Zoals elke ondernemer worden ook wij regelmatig benaderd door diverse adverteerders met prachtige, maar veelal prijzige, aanbiedingen. De kosten en eventuele baten worden dan ook iedere keer weer tegen elkaar afgewogen. Veel aanbiedingen slaan we af, maar kortgeleden hebben we toch besloten te adverteren in een nieuw uit te geven  magazine van HDC Media, dat wij al kennen van het plaatsen van rouwadvertenties. Dit Alkmaarse bedrijf heeft een groot verspreidingsgebied en is o.a. uitgever van diverse kranten zoals het Noordhollands en Haarlems Dagblad, De Gooi-en Eemlander, Leidsch Dagblad en Alphen CC. Naast hun Trouwmagazine hebben zij nu ook een full-color Uitvaartmagazine ontwikkeld met artikelen over en aanbieders in de uitvaartbranche.  Lezers van de kranten of website van HDC Media kunnen het blad binnenkort gratis aanvragen.

Als adverteerders mochten we gisteren de lancering van deze nieuwe 'glossy' bijwonen. En hoewel Alkmaar niet om de hoek is, leek het ons toch leuk eens bij een dergelijk evenement aanwezig te zijn. Want hoewel wij maar een kleine ondernemer zijn, kan het geen kwaad om zo nu en dan je gezicht eens ergens te laten zien. Wie weet wie je ontmoet en welke contacten je kunt leggen. Netwerken heet dat tegenwoordig.

Na ontvangst met koffie of thee, een presentatie over het bedrijf en een aantal sprekers uit de uitgeverswereld, werd er afgesloten met een hapje en een drankje. De ondernemers en medewerkers van het uitgeversbedrijf kregen hierbij natuurlijk de gelegenheid met elkaar in contact te komen.
En hoewel ik me realiseer dat er zeker sprake is van een bepaald ´gebakken luchtgehalte' vind ik dergelijke bijeenkomsten toch wel leuk. Want waar ik me normaal bij grotere bijeenkomsten niet altijd op m´n gemak voel, gaat bij dit soort evenementen de knop om en babbel ik er vrolijk op los met een zelfverzekerdheid die in het dagelijks leven nog weleens ontbreekt. Hoge hakken en de juiste outfit leveren daar zeker hun aandeel in.

Toen na de presentatie het magazine aan alle aanwezigen werd uitgereikt, viel ons op dat ons bedrijf het enige is dat al gebruikt maakt van de QR-code waar ik het ook in een eerder blog al over had. Volgens de makers van het blad absoluut een toegevoegde waarde en op dit moment nog uniek. Reden om dit toch nog eens breder onder de aandacht te proberen te brengen.

Zakelijk gezien levert een dergelijke bijeenkomst niet veel op, zeker omdat Alkmaar ver buiten ons werkgebied valt. Wel is het altijd leuk van anderen te horen wat zij doen en hoe zij hun bedrijf hebben vormgegeven en is het interessant om eens een kijkje te nemen bij een bedrijf dat je normaal gesproken alleen van naam kent. Niet alleen om van elkaar te leren maar ook om je horizon weer een beetje te verbreden.

En als ik dan in de auto op weg naar huis alles nog eens overdenk, kan ik niet anders dan concluderen dat ik dit soort dingen gewoon leuk vind en dat ik graag meer in de zakelijke wereld zou willen werken. De plannen voor het tweede eigen bedrijf in ons gezin worden dan ook weer met hernieuwde energie opgepakt!

De drie R'en

"Anton Zachary was iemand die heilig in regelmaat geloofde. in structuur en discipline. Viel dat weg, dacht hij, dan zouden de minuten en uren van de dag in een soort slijk veranderen, en zou de betekenis van alles wat je deed verbleken, zou ijver in luiheid overgaan, zou alles uit elkaar vallen. Voor hem was een leven zonder regelmaat een waardeloos waas van onbeduidende gebeurtenissen."                
                                                                                         (Politika, Tom Clancy)


Bovenstaande kwam ik vandaag tegen toen ik lekker in de zon zat te lezen. Zelf ben ik nooit zo van de rust, regelmaat en reinheid geweest. Die reinheid was nooit een probleem, maar rust en regelmaat zijn in ons gezin nooit een belangrijk item geweest. Niet dat wij in chaos leven of gekke, wilde dingen doen. Maar zelf zagen we, toen onze kinderen waren geboren, meer in het bijbrengen van een bepaalde mate van flexibiliteit dan in het strak volgens vaste regels leven. We waren zelfs bang dat kinderen die in onze huidige, onrustige, maatschappij opgroeien op den duur eerder last van deze onrust zouden kunnen krijgen als ze alleen maar aan vaste patronen waren gewend. En dus sliepen onze kinderen wel heerlijk rustig in hun eigen bedje in plaats van de hele dag in de box of maxi-cosi, maar kon de tijd van de voeding of bedtijd best eens een half uurtje, of meer, opschuiven.

Zo is het eigenlijk altijd gebleven. Want hoewel we samen eten belangrijk vinden, zijn er bij ons geen echt strakke afspraken over de ontbijttijd of de tijd van het avondeten. Ook hebben we geen vaste routine voor bijvoorbeeld de vrije zaterdagen. En nog steeds kan de bedtijd van de kinderen per dag best een beetje variëren. Over het algemeen wordt de dagindeling in ons gezin meer bepaald door ieders bezigheden en de omstandigheden van die dag, dan door duidelijke maar ongeschreven regels. Een levensstijl die zo slecht nog niet is nu de plannen van de dag regelmatig omgegooid worden door het onregelmatige karakter van de werkzaamheden binnen het uitvaartbedrijf van Manlief.

Toch heb ik me nog niet zo lang geleden gerealiseerd dat deze minder strakke levensstijl niet alleen ingegeven wordt door een streven naar optimale flexibiliteit maar ook vaak bepaald wordt door mijn gemoedstoestand of energielevel van die dag. Het nadeel daarvan is, jammer genoeg, dat ik vaak de omstandigheden het verloop van de dag voor mij laat bepalen. Met een gebrek aan controle of eigen initiatief als gevolg.

En hoewel het misschien wat laat is, moet ik toch bekennen dat het ouderwetse thema van  'de drie R'en' waarschijnlijk zo gek nog niet is.  De rust, duidelijkheid en houvast dat dit een gezin biedt, kan een mens alleen maar goed doen. Want waar op vaste tijden bepaalde bezigheden ingepland staan waarbij je je niet af hoeft te vragen of je er al dan niet zin in of energie voor hebt, blijft er ruimte over voor andere initiatieven of bezigheden. Een duidelijk geval van 'voortschrijdend inzicht' zou je kunnen zeggen.

En eerlijk gezegd kan ik me best op wat meer rust en regelmaat verheugen. Juist nu de kinderen ouder worden en meer hun eigen bezigheden krijgen, lijkt het me een goed streven om thuis voor iedereen rust en duidelijkheid te bieden. Voor de kinderen zodat ze in hun vaak onrustige puberjaren weten waar ze thuis aan toe zijn, en voor mij om in mijn rol als spil van het huishouden de komende jaren overeind te blijven.

Voor iemand die niet zo houdt van strakke regels en het volgen van vaste procedures als een noodzakelijk kwaad ziet, nog een hele uitdaging. Maar ach, een mens is nooit te oud om te leren, toch?

Moeder-gen

In onze regio is het meivakantie. Helaas zijn de vakanties van de scholen niet op elkaar afgestemd en heeft Jongste Dochter al lekker vrij terwijl Oudste Dochter nog druk aan het leren is en 's morgens gewoon vroeg op moet. Natuurlijk wordt er door Oudste Dochter flink gemopperd, terwijl Jongste Dochter dit met een brede grijns aanhoort en het niet kan laten om er af en toe een beetje hatelijk om te lachen.

Voor mij is de vakantie altijd een lastige periode. Niet omdat ik het niet gezellig vind dat de kinderen thuis zijn, of omdat het idee van een tijdelijk lagere versnelling me niet aanspreekt. Want het kan best lekker zijn om de teugels van het normaal zo strakke schema nu iets los te laten. Nee, het probleem zit hem meer in mijn eigen bezigheden. Jammer genoeg storen die zich over het algemeen  niet aan schoolvakanties en groeit de stapel klussen gewoon langzaam verder. Het bijbenen van huishouden, boodschappen en bedrijfswerkzaamheden is dan ook, zeker in deze tijd waarin de feestdagen elkaar in rap tempo opvolgen en er daardoor nog wel eens een werkdag wegvalt, nog een hele klus.

En dus moet ik helaas bekennen: ik ben jammer genoeg niet uitgerust met een 'perfect moeder-gen' wat er voor zorgt dat de kinderen altijd op de eerste plaats komen. Natuurlijk, als er écht iets is dan ben ik er. Maar toch betrap ik me er regelmatig op dat mijn eigen bezigheden vaak op de eerste plaats komen en de kinderen zich maar even zelf moeten zien te vermaken. Nu is dat op zich helemaal niet verkeerd en heus, we doen bijna elke vakantie wel iets leuks met elkaar. Maar toch, ik moet er voor oppassen dat in deze periode de balans niet te veel doorslaat naar het alsmaar bezig zijn met alle klussen in en om het huis en de aandacht voor de kinderen een beetje naar de achtergrond verdwijnt.

Inmiddels weet ik van mezelf dat deze karaktertrek bij mijn minder goede eigenschappen hoort. Lang geleden, in mijn au-pairtijd in Italië, wist een familie me al haarfijn te vertellen dat ik liever een huishoudelijke klus deed dan dat ik met de kinderen speelde.
Toch worstel ik van tijd tot tijd met deze mindere kant van mijzelf. Want hoe graag ik ook lekker zelf mijn gang ga: ik zou het vreselijk vinden als ik mijn kinderen te kort zou doen.

Toen vanmorgen dan ook het bekende schuldgevoel, uit het niets, de kop weer opstak en voor een onbehaaglijk gevoel zorgde, besloot ik de boel de boel te laten en even heerlijk samen met Jongste Dochter iets te drinken. Omdat zij het, net als ik, heerlijk vind om lekker alleen te rommelen, had ze zich al de hele ochtend in haar kamer verschanst. Haar blijdschap en verrassing toen ik met twee bekers drinken bij haar binnenstapte en we gezellig op de kussens op de grond even pauze hielden, was goed om te zien. Maar prikte toch ook even van binnen.

Gelukkig leerde een klein opinie-onderzoekje dat voor mijn dochter een goede moeder iemand is 'die lief is en goed voor je zorgt'. Mij leerde het dat de kinderen er helemaal niet op zitten te wachten dat ik de hele dag op hun lip zit en hen overstelp met aandacht. Gewoon de simpele dingen, zoals even samen iets drinken, is al goed genoeg.

En na een uitgebreide knuffelsessie wist ik het weer:  het 'perfecte moeder-gen' heb ik dan misschien niet, maar in de ogen van mijn kinderen kom ik toch een heel eind!

Drempel

Wonderlijk wat de seizoenen doen met een mens. In de winter lukt het me maar niet om op de juiste tijd uit bed te stappen zodat we allemaal rustig en ontspannen aan onze dagtaak kunnen beginnen. Dat heeft er simpelweg mee te maken dat mijn bioritme in die periode niet synchroon loopt met de door mij bedachte planning, maar zich eerder richt op het ritme van de natuur. Lange, donkere nachten en korte, vaak sombere dagen zorgen er dan voor dat mijn levensritme op een laag pitje komt te staan. Wakker worden gaat een stuk moeizamer, en ook mijn productiviteit en levenslust dalen zienderogen door een constant gebrek aan energie waardoor er, frustrerend genoeg, veel minder uit mijn handen komt.

Nu het inmiddels half april is, is het tij weer gekeerd en spring ik 's ochtends, (bijna) fluitend, uit bed om op mijn gemak met een kop thee wakker te worden. Daarna wordt er gedoucht en aangekleed, de vinger aan de pols gehouden bij het opstaan van de kinderen, ontbijt en lunchpakketjes gemaakt en om half acht, met de hele familie, rustig ontbeten.
In combinatie met ontwikkelingen op mijn werk, waarvan ik vermoed dat ze er voor gaan zorgen dat mijn baan op den duur niet behouden zal blijven, zorgt dit er voor dat ik me met frisse moed op het opzetten van mijn eigen bedrijf heb gestort.

Nog steeds zijn er twijfels over de combinatie van eigen bedrijf en gezin en hoe ik dat vorm zal moeten geven. Maar tegelijk merk ik dat bezig zijn met deze uitdaging me nieuwe energie geeft. Doordat het idee inmiddels, na twee jaar nadenken over wat ik precies wil, behoorlijk is uitgekristalliseerd, praat ik er ook steeds meer over met andere mensen. De reacties zijn over het algemeen positief, hoewel mensen zich hier en daar ook wel afvragen of er wel behoefte is aan een dergelijke dienst. Dat zorgt er enerzijds voor dat je nog eens scherper kijkt naar het concept maar geeft anderzijds ook zelfvertrouwen.

En dus ben ik regelmatig bezig met het uitwerken van administratieve processen en praktische werkwijzen. Voor mezelf vind ik het belangrijk én prettig om eerst de structuur van het bedrijf duidelijk te hebben zodat ik daarop kan voortborduren.                                                                                                    
Maar langzaamaan beland ik ook in de fase dat er concreet contacten gelegd moeten worden met instanties of andere bedrijven die me weer verder kunnen helpen. Zo moeten er adressen voor de database verzameld worden, procedures bekeken worden bij instanties waar ik mee te maken kan krijgen en afspraken gemaakt worden met bedrijven die mij meer informatie kunnen verschaffen.
En dat is nog best spannend. Want niet alleen mijn toch stiekem wat verlegen aard komt dan bovendrijven, ook maakt deze stap dat de verwezelijking van mijn plannen duidelijk dichterbij komt. Een leuk vooruitzicht, dat wel, maar daarmee dreigen ook onzekerheid en twijfel af en toe weer de kop op te steken.

Om deze niet de overhand te laten krijgen, zit er maar een ding op:  de toekomstige ontwikkelingen rondom mijn huidige baan voor ogen houden. Dat motiveert genoeg om ook deze drempel over te gaan.

De paden op...

In tegenstelling tot de weerberichten die een regenachtige dag voorspelden, hebben wij hier in Zuid-Holland vandaag geen spatje regen gevoeld en kwam vanmiddag zelfs de zon om de hoek kijken. Daardoor werd de temperatuur ook nog eens heel aangenaam.

Een goed moment dus om er weer eens gezellig met het gezin op uit te trekken. Sinds vorig jaar hebben we, samen met een bevriend gezin, het wandelen ontdekt. Aan de hand van een van te voren uitgezochte wandelroute gaan we ergens in Nederland op pad. Gewapend met fototoestel en rugzak met proviand hebben we inmiddels een aantal zondagmiddagen het luie zweet eruit gelopen. Heerlijk om even niets aan je hoofd te hebben, de wind door je haren te voelen en een nieuw deel van Nederland te ontdekken. Bijna alsof je een korte vakantie hebt.

Onze kinderen (en die van onze vrienden) waren wat minder enthousiast. Het was dan ook nogal een overgang voor onze pubers: of je nu heerlijk je gang kunt gaan op de computer, met je vrienden kunt chatten of msn-en of de wekelijkse voetbalcompetitie kunt volgen,  óf dat je achter je ouders aan moet sjokken door alweer een  onbekend, en dús oninteressant natuurgebied.

Toen we dan ook aankondigden dat ook zij aan de wandelschoenen zouden moeten geloven, waren de protesten niet van de lucht. Maar inmiddels beschikken beide dames over een paar stoere, maar in hun ogen vreselijk onelegante, nieuwe schoenen. Gelukkig werd dit probleem ten dele opgelost door een paar hippe, felgekleurde veters.

Vanmiddag was het zover: met fleecevest, rugzak én wandelschoenen de Wassenaarse paden op en lanen in!

En wonder boven wonder waren de dames het er na afloop samen over eens: die schoenen waren toch zo slecht nog niet!
 

 

Nieuwe media

Met de komst van de nieuwe media is er een heel scala aan nieuwe mogelijkheden ontstaan om elkaar te volgen en met elkaar te communiceren. Nu zal ik direct bekennen dat moderne media niet mijn sterkste kant is. Eigenlijk ben ik nog net jong genoeg om goed overweg te kunnen met diverse computerprogramma's, internet en e-mail maar net te oud om alle ins en outs van moderne media meegekregen te hebben. Pingen en skypen bijvoorbeeld, zijn voor mij nog onbekende fenomenen. En ook het gebruik van de mobiele telefoon is voor mij nog lang niet tot tweede natuur geworden. Een feit waardoor je in de ogen van de jeugd al snel tot de Neanderthalers behoort.

Toch heb ik inmiddels mijn eigen Hyvespagina en heb zelfstandig uitgevonden hoe het aanmaken van een eigen blog werkt. In de ogen van mijn kinderen een niet geringe prestatie. Waarmee meer wordt gezegd over hun inschatting van mijn technisch vernuft op dat gebied, dan over hun bewondering daarvoor.

Het fenomeen nieuwe media heeft echter wel degelijk mijn interesse. Zo kan ik me er enorm over verwonderen hoe dat nu in zijn werk gaat: dat tieners als Justin Bieber en Esmée Denters wereldberoemd worden dankzij hun op YouTube geplaatste homevideo's. Daarnaast heb ik ook grote bewondering voor de ondernemers die dankzij nieuwe media als Twitter hun waren doeltreffend aan de man brengen. Zoals de ijscoman bijvoorbeeld, die twittert dat hij op een bepaalde tijd met zijn kar op een bepaalde plaats staat en daarmee op een nieuwe manier volop klanten trekt.

Nu begrijp ik best dat mijn bewondering voor de nieuwe media deels voortkomt uit onbekendheid met die nieuwe wereld. Maar het zet je ook aan het denken. Zeker als je getrouwd bent met een ondernemer.
Want hoe kun je die nieuwe mogelijkheden nu inzetten voor je eigen bedrijf? De branche waarin wij werkzaam zijn is steeds meer aan het vernieuwen. Toch merken we regelmatig aan onze klanten en 'omstanders' dat het, door de aard van het werk, heel belangrijk wordt gevonden dat er respect, integriteit en vertrouwen wordt uitgestraald. Iets waar wij zeker voor staan en wat ook voor ons heel belangrijk is.
In onze branche moet je het dan ook vaak hebben van uitstraling en van-mond-tot-mond-reclame. Maar zoals in elk bedrijf wil je ook zichtbaar zijn en je eventuele klanten een indruk geven van waar je voor staat.

En opeens had ik het, een QR-code moest het worden! Een moderne versie van de streepjescode die smartphone-gebruikers kunnen scannen waardoor ze direct doorgelinkt worden naar een webcommercial van ons bedrijf. Een techniek die zo vooruitstrevend is dat we regelmatig uit moeten leggen hoe dit precies werkt. Bovendien zijn we, voor zover we weten, het eerste bedrijf in onze branche dat hiervan gebruik maakt.

Stiekem ben ik er best een beetje trots op. Niet alleen op het idee maar zeker ook op het resultaat dat Manlief met onvermoede talenten heeft gerealiseerd. Nu maar hopen dat het aanslaat en bijdraagt aan ons imago van betrouwbaar en professioneel bedrijf. Ik ben dan ook benieuwd wat jullie er van vinden. Probeer het maar eens door de bijgevoegde QR-afbeelding te scannen.

Daarnaast kan het voor mijn persoonlijke PR natuurlijk ook geen kwaad. Misschien dat ik dan  in de ogen van mijn kinderen toch nog eens het Stenen Tijdperk-niveau ontstijg.

Wijze les

Vandaag was mijn vrije dag. Tenminste, zo noemen ánderen de dagen die ik niet op werk doorbreng. Zelf heb ik een heel ander idee bij 'vrij'. Over het algemeen zijn de dagen thuis namelijk gevuld met meer bezigheden dan die op werk. Zo ligt er bijvoorbeeld regelmatig een deprimerende stapel strijkgoed te wachten, moeten de bedden nodig verschoond of de boodschappen gedaan, de notulen van een vergadering uitgewerkt of de zakelijke of privé-administratie gedaan. En dan heb ik het nog niet eens over de afspraken buitenshuis voor onszelf of de kinderen en alle andere klusjes die zich voordoen.

Aangezien ik iemand ben die de zaken graag enigzins op orde heeft en zich niet erg prettig voelt bij rommel, wil het nog wel eens gebeuren dat ik maar door blijf rennen in een nutteloze poging om toch ooit eens aan het eind van die lange lijst klussen te komen. Dat dat nooit kan lukken weet ik diep van binnen ook wel. Maar op de een of andere manier wil een andere kant van mij daar toch maar niet aan. Dus blijf ik onverminderd bezig in een dappere poging ooit het punt te bereiken dat er tijd over is waarin ik iets voor mijzelf kan doen. Want iets doen wat je zelf leuk vind terwijl er nog zo veel werk is ...dat voelt als plichtsverzuim en tja, dat kan natuurlijk niet!

Maar zo kan het gebeuren dat op mooie voorjaarsdagen buurvrouwen, die wijzer zijn dan ik, heerlijk met een boekje en een half oog op hun spelend grut in de voortuin zitten en ik, weliswaar buiten, plichtsgetrouw de ramen aan het zemen ben.
Dat een dergelijke houding zich op den duur wreekt is natuurlijk niet zo vreemd. Een mens heeft nu eenmaal op zijn tijd ontspanning nodig om de accu weer een beetje op te laden. En ik moet zeggen, door schade en schande wijzer geworden, gaat het tegenwoordig iets beter. Zo heb ik vanmiddag, weliswaar met een licht spijbelgevoel, toch maar eens de boel de boel gelaten en besloten om een eind te gaan wandelen en te genieten van het voorjaar dat in de lucht hangt. Ter compensatie moest deze wandeling natuurlijk wel een doel hebben en werd daarom gecombineerd met een al veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma in het verzorgingstehuis vijf kilometer verderop.

Zij is inmiddels 95 jaar en weliswaar zwak van lichaam maar nog onverminderd scherp van geest. Ik weet niet zeker of ook werkhouding genetisch bepaald is, maar anders zou het me niet verbazen als ik deze van haar geërfd heb.  Nog tot zij al ver in de tachtig was en al in een aanleunwoning woonde, werd er wekelijks op een trapje geklommen om de bovenkant van de metershoge kast te stoffen en werden pantalons van opa of andere kwetsbare kledingstukken nog zeer regelmatig op de hand gewassen. Toen opa hulpbehoevender werd en meer ging morsen werd zelfs het tapijt nog met de 'luiwagen' stukje bij beetje onder handen genomen om weer als nieuw te voorschijn te komen. Als je zelf nog heel fit en vitaal bent is hier natuurlijk niets mis mee. Helaas was het bij oma altijd een kwestie van 'moeten' en plichtsbetrachting, en kon ze het niet opbrengen om makkelijker in dingen te worden. Zelfs niet toen ze er zelf bijna bij neer viel.

En nu zit ze in een verzorgingshuis. De afgelopen twee jaren hebben haar noodgedwongen veel geleerd. Want nu de verpleging regelmatig in haar kast 'rommelt' en de stapeltjes niet meer zo strak in het gelid liggen, de vloer alleen om de stoelpoten heen gezwabberd wordt en de kledingkast kortgeleden voor het eerst in twee jaar bovenop gestoft is,  is haar gezwoeg van al die jaren toch in een ander daglicht komen te staan.En zegt ze maar van een ding spijt te hebben in haar lange leven. Dat ze altijd maar zo veel gewerkt heeft. 'Dus Karin,' zei ze 'let maar op dat je ook andere dingen doet dan alleen maar werken. Want die zijn ook belangrijk'.

Een wijze les uit een ontroerend gesprek.
Op de terugweg was het spijbelgevoel opeens helemaal verdwenen en was ik me extra bewust van de ontluikende bomen en de fluitende vogels. Want het zal mij toch niet gebeuren dat ik op mijn 95e met dezelfde conclusie achterom moet kijken.

Wikken en wegen

Het leven bestaat uit keuzes maken, zegt men. En alle keuzes die je maakt, geven je leven een andere richting. Een open deur zou je zeggen. Maar gek genoeg ben ik me daar toch vaak helemaal niet zo van bewust. Veel keuzes betreffen simpele dagelijkse dingen, worden tussen neus en lippen door genomen en lijken niet zo belangrijk dat ze je leven een andere wending geven. En vaak zijn deze keuzes inderdaad niet van heel groot belang. Maar toch, als je af en toe eens de tijd neemt om achterom te kijken, hebben al deze momenten je wel in een bepaalde richting gestuurd. Het belang van keuzes is dan ook eigenlijk, als je het goed bekijkt, niet te onderschatten.

Nu ben ik normaal gesproken niet iemand die lang hoeft te wikken en wegen over de dagelijkse beslissingen. Ik neem deze vaak op gevoel en sta er verder niet te lang bij stil. Maar soms loop je tegen dingen op die je dwingen om dit wel te doen. De keuzes die je in het verleden maakte hebben je immers op het huidige punt in je leven gebracht en de keuzes die je vandaag maakt, bepalen straks je toekomst.

Voor mij wordt kiezen pas lastig als dit een keuze is voor jezelf. Ik ben namelijk niet zo van mezelf op de voorgrond plaatsen en dingen doen om er zelf beter van te worden. Tenslotte draait niet alles in het leven om mij en kan ook niet alles wat je doet leuk zijn. Sommige dingen móeten gewoon gedaan worden en daar moet je niet over zeuren. Toegegeven, mijn plichtsbesef speelt daarin een grote rol.
En dat plichtsbesef zorgt er dan voor dat het tussentijds stoppen met een bepaalde taak niet makkelijk is. Zeker niet als dit een taak is die je in een team uitvoert en die voor een bepaalde groep mensen van belang is.

Maar wat nou als je merkt dat deze taak je eigenlijk alleen maar energie kost en ook nog eens ten koste gaat van de andere taken die je hebt? Mag je in zo'n geval voor jezelf kiezen of weegt het algemeen belang zwaarder? Onder jullie zijn er vast die direct roepen dat je in zo'n geval niet moet aarzelen maar gewoon de knoop moet doorhakken en je eigen belang in de gaten moet houden.

Voor mij is dat dus niet zo vanzelfsprekend.
Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en in het team meegedeeld dat ik voortijdig mijn taak neerleg. Niet makkelijk, maar nu de stap gezet is, heb ik er toch een goed gevoel bij. Het gevoel dat ik mijn taak niet goed volbracht heb, blijft nog een beetje hangen.Maar tegelijk weet ik dat dit besluit mij ruimte zal geven om mij meer te richten op mijn gezin, de werkzaamheden in mijn mans bedrijf en de eigen activiteiten die ik in het verlengde daarvan wil ontplooien. En stiekem ben ik nu toch blij met mijn keuze en de nieuwe mogelijkheden die dit biedt.

Vrijheid

Nu het hier in de regio voorjaarsvakantie is, zijn Jongste en Oudste Dochter en ik eens ouderwets gaan shoppen. En ouderwets was het! Eerst met de bus naar de eerstvolgende 'grote stad', daarna drie kaartjes kopen bij de geweldige kaartautomaat van de NS en dan nog een kwartiertje in de stoptrein naar Den Haag. Toegegeven, die kaartautomaat past niet helemaal in het ouderwetse plaatje maar ik vind hem zó leuk! Geweldig hoe je door het aanraken van het scherm met een paar 'kliks' keurig je kaartjes in handen krijgt. Voor mij is het bedienen van de automaat vergelijkbaar met het gevoel dat je vroeger had als je in de bus op het knopje mocht drukken voor de halte waar je uit moest stappen. Een feestje!

Maar op deze manier wordt een ritje dat normaal gesproken twintig minuten in beslag neemt, dus nog een hele reis. En hoewel tijd tegenwoordig een kostbaar goed is en alles vooral snel moet gaan,  heb ik genóten van de reis. Want met een baan in mijn woonplaats, genoeg bezigheden thuis en zonder tweede gezinsauto wordt de wereld snel een stuk kleiner. En nu gingen we met bus en trein heerlijk de grote, wijde wereld in. Een omgeving die zo anders is dan we gewend zijn dat mijn kinderen, die hun hele leven in ons kleine veilige dorp gewoond hebben, zich in de grootsteedse omgeving en tussen de kleurrijke bevolking vaak helemaal niet op hun gemak voelen.

Maar wat kan ik genieten van die bedrijvigheid in het centrum van de stad en rondom het station. Omhoog kijkend zie je onafzienbare rijen ramen in torenhoge gebouwen en je weet dat daar de dagen gevuld worden met telefoon, targets en al dan niet belangrijke vergaderingen. Plaatsen waar de dagen zich, net als op andere plaatsen, ook misschien wel aaneenrijgen tot de bekende dagelijkse sleur. En waar aan het eind van de dag de medewerkers, nog steeds gehaast en bedrijvig en strak in het pak de kantoorpanden en ministeries uitstromen, als mieren krioelend op weg naar bus of trein.
Grote kans dat een behoorlijk aantal van die mensen hun werk ziet als een dagelijkse martelgang tussen rivaliserende collega's en oneerlijke kantoorpolitiek,  ingeklemd tussen de frustaties over het al dan niet op tijd rijdende openbaar vervoer.

Maar voor mij symboliseerde die drukte en bedrijvigheid ook vrijheid. De vrijheid om volop mee te draaien in de maatschappij en daarin niet ook bekend te zijn als de moeder-, de vrouw- of de dochter-van. Maar gewoon als Karin. Die haar ding doet en daarmee onderdeel is van een groter geheel.
En ook ik weet dat dingen vaak mooier lijken dan ze zijn, maar wat heb ik genoten, naast de gezellige middag met mijn meiden, van het éven onderdeel zijn van deze grote, bedrijvige wereld.