Met een kind van bijna drie en eentje van een maand spoedde ik mij heen en weer tussen schuurpapier, verf en borstvoeding. Achteraf bezien gekkenwerk. Maar na een aantal maanden afzien was het meeste werk gedaan en konden we verhuizen.
Ons huis had een ware gedaanteverwisseling ondergaan, veel dingen waren nieuw en konden er voorlopig even tegen. En wij waren reuzeblij met ons prachtige huis én het vooruitzicht dat we voorlopig van de grote klussen af waren.
In de afgelopen jaren hebben we regelmatig binnen- en buitenshuis het verfwerk aan gepakt, de garage opnieuw laten voegen en het dak vernieuwd en is er zo nu en dan wat meubilair vernieuwd.
Maar de grotere dingen hebben we, al dan niet noodgedwongen, voor ons uit geschoven.
En nu is het dan zover: het hele huis wordt opnieuw gevoegd, een deel van de dakgoot wordt vernieuwd, er komen hier en daar nieuwe kozijnen, de waterslagen onder de ramen worden vernieuwd en er komt waar nodig een laagje nieuwe verf.
En ik weet weer precies waarom ik zo'n hekel heb aan deze klussen: alles staat op z'n kop, werklui lopen in en uit op momenten dat je het niet verwacht en verwachten van tijd tot tijd een goede bak koffie, en in huis wordt het een steeds grotere rommel vanwege neerdalend stof en ingelopen zand.
Het heeft geen zin om te poetsen of schoon te maken; alleen de stofzuiger draait dagelijks overuren. Maar naarmate het werk vordert komt het, door de stofwolken heen, weer te voorschijn: ons mooie huis waar we nog steeds een beetje verliefd op zijn.
En ik weet zeker dat het, straks als het klaar is, allemaal de moeite waard is geweest. Maar pas als ik weer op de bank zit nadat het huis van top tot teen onder handen is genomen in de eerste échte voorjaarsschoonmaak in jaren, zal dat gevoel van verliefdheid weer echt terugkomen. En daar kijk ik nu al naar uit!
