Helaas wordt deze eigenschap, die ik inmiddels ook bij mijn kinderen terug zie, vaak gezien als a-sociaal. En als je niet oplet kan het daar makkelijk op gaan lijken. Zo staat me nog goed voor ogen dat ik als kind verplicht met een bij ons logerend vriendinnetje moest spelen, terwijl ik me veel liever met een boek wilde terugtrekken in mijn eigen wereldje. Ook mijn kinderen weten na een drukke dag op school of met visite over de vloer, niet hoe snel ze zich op hun eigen kamer moeten installeren. Voor het gezinsleven niet altijd even bevorderlijk en voor de mensen om je heen niet altijd even leuk. Want in onze maatschappij wordt dingen samen doen als 'gezellig' betiteld en is alleen zijn 'zielig'.
Mede door de jeugdherinnering aan het vriendinnetje dat in de ogen van mijn ouders door mij in de steek werd gelaten, heb ik lang geworsteld met mijn diepgaande behoefte aan regelmatig en vrijwillig isolement. Tenslotte heeft het iets egoïstisch om je te willen onttrekken aan het samenzijn en - op sommige momenten - de voorkeur te geven aan je eigen gezelschap. Daarnaast is de moederrol in een gezin waarin Manlief op de meest onmogelijke tijden in- en uitloopt, nou niet de meest makkelijke positie om je regelmatig terug te trekken.
Toch zie ik steeds duidelijker dat ik beter functioneer als ik regelmatig stilte om me heen heb en mijn eigen gang kan gaan. En na acht weken schoolvakantie met doorlopend kinderen in huis, durf ik het best te zeggen:
Laat mij maar weer lekker alleen!
