Even bijkomen

Maandagmorgen. Iedereen is weer naar school of aan het werk. Ik geniet van de tijdelijke rust in huis. Met een man die onregelmatig werkt weet je tenslotte nooit hoe lang die rust duurt.

Na een weekend vol leuke maar drukke bezigheden ben ik ook echt wel aan wat stilte om me heen toe. Het begon afgelopen vrijdag al met de verjaardag van Jongste Dochter. Twaalf jaar werd ze. En omdat ze pas laat thuis is, nu ze op de middelbare school zit, begon de verjaardag ook pas vanaf een uur of vier. Gezellig met opa's en  oma's, familie, buren en natuurlijk een club leuke vriendinnen van zowel de lagere als de middelbare school. Dat laatste verhoogde door het aanstekelijke gegiebel, de feestvreugde aanzienlijk.
Als organiserende ouder vind ik zo'n verjaardag toch altijd weer een hele toestand. Want, gastvrij als we graag willen zijn,is het bij ons al jaren de gewoonte dat er aan het eind van de middag voor iedereen iets te eten is. Maar het is niet altijd even makkelijk om iets te bedenken dat aan alle criteria voldoet: iedereen moet het lusten, het moet binnen niet al te lange tijd op tafel kunnen staan, niet te ingewikkeld zijn en ook voor de aanwezige kinderen aantrekkelijk. Dat laatste is tegenwoordig van minder belang. Want met onze eigen kinderen, worden ook de kinderen in onze omgeving groter. Enerzijds moet daardoor ook de hoeveelheden te verstrekken voedsel duidelijk groter worden; anderzijds hoeven er nu geen aparte kindergerechten meer op tafel te komen.

Na jaren van soep met stokbrood en salades, nasi met sate of broodjes hamburger bestond dit jaar het menu uit pasta met twee soorten saus met geraspte kaas: een originele bolognese saus voor degenen die van bekend houden en een spannende spinaziesaus met spekjes en pijnboompitjes voor de avontuurlijker types.
Gelukkig verliep alles vlekkeloos en was het aantal complimenten groter dan normaal. Want niets fijner dan dat je het idee hebt dat je gasten het naar hun zin hebben gehad!
Zaterdag was een dag van even bijkomen en boodschappen doen voor het weekend. 's Middags moest Jongste Dochter naar haar musicalklas gebracht worden. Omdat het te ver weg is om heen en weer te rijden, breng ik die tijd meestal in de kantine door met een meegebracht boek. Voorwaar geen straf! Deze keer  heb ik nog even getwijfeld of ik toch niet de tijd zou gebruiken voor mijn noodzakelijke hardlooptraining. Maar na de drukke verjaardag voelden twee uurtjes met een boek en een kop thee op een rustig, zonovergoten terras toch ook wel als verdiend.

Het hardlopen werd dus doorgeschoven naar zondag. Maar eerst moest Jongste Dochter al om half negen met haar vriendinnen naar de Tinadag in het Wassenaarse Duinrell gebracht worden. En eigenlijk was het heerlijk om al zo vroeg op pad te zijn. Het zonlicht en de temperatuur beloofden een mooie dag te brengen, terwijl je ook duidelijk de aanwezigheid van de herfst kon voelen. Het was echt een dag om er heerlijk op uit te gaan. Helaas zat dat er niet in vanwege een verjaardag 's middags.

En dus moest het hardlopen er dit keer tussen door. Eigenlijk loop ik het liefst 's avond na het eten. Omdat mijn lichaam nog lang niet zo ver is dat ze met gemak de gevraagde inspanning aan kan, is het fijn om lekker naar je bed te kunnen als de adrenaline na de training is uitgewerkt en de vermoeidheid toe slaat. De volgende dag is je lichaam dan al weer voor het grootste gedeelte hersteld.
Nu wordt dat tijdstip toch steeds lastiger vanwege de al zo vroeg invallende duisternis maar om niet te ver achter te raken op het trainingsschema, móest er wel gisteren gelopen worden. Bovendien ging de training weer een stapje verder en moest er vier keer zeven minuten hardgelopen worden. Iets waar ik toch wel tegen aan hikte. Maar met uitzondering van een klein smokkelminuutje halverwege, heb ik het toch maar weer mooi gered!
Daar betaalt mijn lichaam vandaag echter nog wel de prijs voor. Alles voelt zwaar en het tempo ligt laag.
Uit ervaring weet ik dat dit in de loop van de dag wel weer bij komt. Het is alleen zaak om je niet te veel in te spannen voordat het zover is. Maar met een hele stapel strijkwerk en een volle zakelijke postbakdie nodig behandeld moet worden in het verschiet  (bezigheden waarbij je je lichamelijk rustig kunt houden), moet dat wel gaan lukken :)

Vrouwenzaken

Ik ben erg van de gelijke rechten én plichten van man en vrouw.
Altijd geweest ook. Zo vond ik het als kind al erg vreemd dat mijn moeder altijd, als mijn vader ging douchen, zijn sokken en ondergoed klaar ging leggen. Alsof een man dat zelf niet kan, dacht ik toen al. En wat kan er nu mis gaan met het pakken van ondergoed?

Een houding die nog eens aangescherpt werd toen ik in een grijs verleden een banketbakkersopleiding deed en een aantal jaar in een banketbakkerij werkzaam was. Als enige of een van de weinige meisjes in die wereld, kun je je nu eenmaal niet veroorloven om je heel anders op stellen dan de mannen. Het komt de werksfeer tenslotte niet ten goede als je bang bent om vuile handen te krijgen of je niet tegen een (mannen)grapje kunt.                                                                                                                                              

Toch ben ik nooit een echte feministe geweest die gelooft dat mannen en vrouwen in alles gelijk moeten zijn. Of persé dezelfde dingen moeten kunnen. Tenslotte zijn we niet alleen fysiek nogal verschillend gebouwd, ook mentaal zijn er duidelijke verschillen. Niet voor niets zijn er boeken zoals 'Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus',  waarin deze verschillen heel herkenbaar worden beschreven.                              

Wel ben ik erg van de gelijke kansen en mogelijkheden. En ik worstel dan ook wel eens met de mij, als vrouw, automatisch toebedeelde rol in het gezin. Want door opvoeding en instinct gestuurd, vind ik het belangrijk dat een moeder thuis ook een moederrol vervult, compleet met kopje thee en huiswerkbegeleiding. Dat wil echter niet zeggen dat ik de beperking die deze rol ook met zich meebrengt altijd makkelijk vind. Mede omdat de zorgtaak en het huishouden vaak zo vanzelfsprekend bij de vrouw terechtkomen.

Met veel plezier en herkenning heb ik dan ook het interview met Halina Reijn gelezen in het Algemeen Dagblad van 13 september. Daarin geeft ze haar kijk op haar carrière en relatie en de combinatie daarvan:
Ik ga in januari een week optreden in het Australische theater van Cate Blanchett. Geweldig. Maar waar ik wel last van heb: ik vind het oneerlijk dat ik dat allemaal zou moeten prijsgeven omdat ik 35 ben. En vooral een vrouw van die leeftijd. Ik ben iemand met een heftige carrière die dezelfde behoeftes heeft als een man in die situatie. Ik wil een vrouw bevruchten, een vriendin hebben die gewoon leuk parttime werk doet zoals iedere Hollandse dame. Iemand die niet aan de top wil staan, het huishouden verzorgt en vervolgens mijn kind baart voor wie ik geld verdien. Maar dat kan niet. Want ik ben niet lesbisch.


Wat dat betreft is het fijn dat een vrouw tegenwoordig zoveel keuzes heeft. Maar of al die keuzes het leven ook makkelijker maken?