Verliefd

Ruim 13 jaar geleden werden we verliefd. Niet op elkaar - dat is al véél langer geleden - maar op een mooi,

ruim en licht hoekhuis. Er moest heel wat aan gebeuren. Maar jong en enthousiast als we toen nog waren, gingen we aan de slag. De zachtboardplafonds werden vervangen, het elektra werd vernieuwd, er kwam een cv-ketel op zolder in plaats van een in de keuken, muren werden doorgebroken en het huis werd gedeeltelijk voorzien van dubbel glas.

Met een kind van bijna drie en eentje van een maand spoedde ik mij heen en weer tussen schuurpapier, verf en borstvoeding. Achteraf bezien gekkenwerk. Maar na een aantal maanden afzien was het meeste werk gedaan en konden we verhuizen.
Ons huis had een ware gedaanteverwisseling ondergaan, veel dingen waren nieuw en konden er voorlopig even tegen. En wij waren reuzeblij met ons prachtige huis én het vooruitzicht dat we voorlopig van de grote klussen af waren.

In de afgelopen jaren hebben we regelmatig binnen- en buitenshuis het verfwerk aan gepakt, de garage opnieuw laten voegen en het dak vernieuwd en is er zo nu en dan wat meubilair vernieuwd.
Maar de grotere dingen hebben we, al dan niet noodgedwongen, voor ons uit geschoven.

En nu is het dan zover: het hele huis wordt opnieuw gevoegd, een deel van de dakgoot wordt vernieuwd, er komen hier en daar nieuwe kozijnen,  de waterslagen onder de ramen worden vernieuwd en er komt waar nodig een laagje nieuwe verf.

En ik weet weer precies waarom ik zo'n hekel heb aan deze klussen: alles staat op z'n kop, werklui lopen in en uit op momenten dat je het niet verwacht en verwachten van tijd tot tijd een goede bak koffie, en in huis wordt het een steeds grotere rommel vanwege neerdalend stof en ingelopen zand.
Het heeft geen zin om te poetsen of schoon te maken; alleen de stofzuiger draait dagelijks overuren. Maar naarmate het werk vordert komt het, door de stofwolken heen, weer te voorschijn: ons mooie huis waar we nog steeds een beetje verliefd op zijn.

En ik weet zeker dat het, straks als het klaar is, allemaal de moeite waard is geweest. Maar pas als ik weer op de bank zit nadat het huis van top tot teen onder handen is genomen in de eerste échte voorjaarsschoonmaak in jaren, zal dat gevoel van verliefdheid weer echt terugkomen. En daar kijk ik nu al naar uit!

In het diepe

Groot nieuws! Na jaren van denken en een korte periode waarin ik naar het durven toegroeide, is nu de tijd van doen aangebroken. Vanaf 1 april ben ik officieel eigenaar van een eigen bedrijf! Door omstandigheden kwam het moment eigenlijk sneller dan ik had verwacht en het kostte dan ook een paar dagen voor ik aan het idee gewend was. Want spannend is het wel!

Nu is het zaak om alle in het verleden bedachte mogelijkheden concreet te maken: een logo, een bankrekening, een website enzovoort. Voordeel van een lange aanlooptijd is wel dat je nu snel knopen door kunt hakken. Hoewel: mijn planning voor vandaag liep al direct in de soep. Want ik was van plan om allerlei zaken vandaag op te pakken maar onverwacht kondigden de werklui gisteren aan dat ze vandaag zouden gaan beginnen met het opnieuw voegen van de buitenmuur. Helaas moeten daarvoor eerst alle oude voegen uitgehakt worden en het daarbij behorende geluid is niet bevorderlijk voor het denkwerk! Morgen dus maar dubbel zo hard aan de slag.

Wake-up call

Zestien jaar geleden is ons leven drastisch veranderd. Van vrije en blije tweeverdieners veranderden we door de komst van onze Oudste Dochter langzaam in verantwoordelijke ouders die vol overtuiging begonnen aan een nieuwe fase in ons leven.
Ik zal niet beweren dat alles die eerste jaren altijd vlekkeloos ging. In het begin wilde ik graag leren van de ervaringen van anderen en las gretig de diverse opvoedbladen van die tijd. Maar toen ik in de gaten kreeg dat de ene deskundige het nog beter wist dan de ander, en men elkaar het liefst nog tegensprak ook, had ik het snel gezien met alle gezins- en opvoedingsliteratuur.

Intuïtief opvoeden ging ons veel beter af. Het klinkt als een mooie, door de zoveelste opvoedgoeroe bedachte theorie maar komt er gewoon op neer dat we alleen maar naar ons kind keken en, met in achtneming van onze eigen waarden en normen, op ons gevoel afgingen.
Zestien jaar later kunnen we concluderen dat het twee leuke, vriendelijke meiden heeft opgeleverd die duidelijke richtlijnen kennen voor hun gedrag ten opzichte van anderen en weten waar de grenzen van het betamelijke liggen.

Achteraf bezien misschien naïef, maar als ouders hebben we onze kinderen altijd veel vrijheid gegeven. Ze mogen veel ondernemen maar wél altijd met vermelding waar en met wie ze zijn. Nu besef ik best dat vrijheid en desinteresse op opvoedgebied dicht bij elkaar kunnen liggen. Toch denk ik niet dat er bij ons sprake was van desinteresse, eerder van erkennen dat ook onze kinderen ruimte nodig hebben om te worden wie ze willen. En aangezien mijn kinderen erfelijk belast zijn met mijn behoefte aan rust op zijn tijd, vond ik het niet zo vreemd dat ook zij na een drukke dag of visite over de vloer, graag de stilte van hun kamer opzochten. Daarnaast hebben we, zonder uit het oog te verliezen dat ze ons heus niet alles vertellen, groot vertrouwen in hen. Een instelling die maakt dat we hen graag de ruimte gunnen die ze nodig leken te hebben.                                                                                                                 

Wat ik echter niet zo heb beseft is hoe groot de invloed van social media op opgroeiende pubers is.
Want hoewel ik me langzaamaan steeds meer begon te irriteren aan die piepende en trillende huisgenoten die tijdens onderlinge gesprekken of gezellige televisie-avondjes steeds nadrukkelijker aanwezig leken te zijn, leek het ook iets waar je tegenwoordig bijna niet meer aan ontkomt. Maar toen in de afgelopen week zowel een van onze dochters als die van goede vrienden van ons, in serieuze problemen terecht kwamen waarin social media een belangrijke rol speelde, werden onze ogen geopend.

Het is natuurlijk van alle tijden dat pubers, nog volop op zoek naar zichzelf, gevoelig zijn voor invloeden van buitenaf. En er graag bij willen horen. Want val je buiten de boot dan heb je het zwaar op een middelbare school. Maar de roep van Twitter, What's app, MSN en wat er tegenwoordig ook maar gebruikt wordt, gaat dag en nacht door. En aangezien soms ook zichtbaar wordt of je een bericht gelezen hebt, ben je vaak ook verplicht om te reageren. Er is dus de constante druk om 'aanwezig' te zijn.

Inmiddels hebben we besloten dat het tijd is voor een koerswijziging. De mobiele telefoon mag nog wel mee naar school maar wordt thuis direct ingeleverd. Ook is de afspraak dat er niet langer meer de hele tijd op de eigen kamer wordt doorgebracht. In tegenstelling tot wat we verwachtten, blijkt onze dochter het heerlijk te vinden: het geeft haar rust, ze is vrolijker en meer betrokken bij het gezinsleven.
Ook voor ons waren de genoemde problemen een wake-up call. Want we hebben wel weer geleerd dat niet alles wat tegenwoordig als normaal beschouwd wordt, ook goed voor de mens is. Gewone ouderwetse aandacht voor elkaar blijkt wederom het beste te werken.  En soms wordt je daar helaas ruw aan herinnert.

Hello again

Het is hier lang stil geweest. Niet omdat er niets gebeurde in ons leven maar omdat ik een beetje moe van mezelf werd. Al langere tijd, járen inmiddels moet ik tot mijn schaamte bekennen, heb ik het over een eigen bedrijf. Maar op de een of andere manier lukte het maar niet om hier echt mee aan de slag te gaan. Lezers die mijn blog al kennen weten dat er plannen genoeg waren maar dat het vast liep op de uitvoering.
Nu ben ik wel iemand die langere tijd nodig heeft om een idee of gebeurtenis helemaal te vatten en te doorgronden, maar toch...om diverse redenen schoot het maar niet op met dat bedrijf. En langzamerhand begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen bij het bloggen hierover.

Nu is dat eigen bedrijf echter opeens een stuk dichterbij gekomen. Al tijden realiseerden we ons dat de bedrijfsruimte van ons uitvaartbedrijf, gevestigd op een oppervlakte van 1,5 bij 2 meter in het kleinste slaapkamertje van ons huis, niet meer voldeed. Alle kasten waren propvol, bestellingen van kantoorartikelen kregen noodgedwongen een plek op het al niet al te grote vloeroppervlak en het bureau en de vensterbank verdwenen langzamerhand onder een steeds groter wordende berg mappen, boekjes en losse papieren.

Maanden zijn we dan ook bezig geweest met het zoeken naar een ander huis. Kantoorruimte is namelijk bijna niet voorhanden in onze woonplaats. Maar het vinden van een woonhuis met bedrijfsruimte valt ook niet mee. En juist toen we, na maanden van praten en nadenken, drie makelaars uitgenodigd hadden om ons huis eventueel in de verkoop te nemen en we alleen nog maar hoefden te beslissen wie dat zou gaan doen, diende zich een prachtig bedrijfspand aan. Opeens viel alles op zijn plaats....

En nu staan we op het punt een nieuwe stap met ons bedrijf te zetten. De bedrijfsactiviteiten van Manlief worden behoorlijk uitgebreid en ook ik kan van start met mijn langgekoesterde droom. Dat betekent wel dat  mijn leven een heel andere wending zal nemen. Want waar ik nu drie doordeweekse dagen thuis doorbreng en schipper tussen zakelijke en huishoudelijke werkzaamheden, zal ik voortaan drie dagen per week een aantal uren in ons eigen bedrijf gaan werken. En op den duur zal de baan bij mijn werkgever misschien wel helemaal komen te vervallen doordat het eigen bedrijf steeds meer tijd gaat kosten.

In gedachten vergelijk ik de komende verandering met de periode in de aanloop naar de geboorte van Oudste Dochter, 16 jaar geleden. Je kijkt uit naar wat komen gaat en kiest daar bewust voor. Tegelijk voel je het gewicht van de komende verandering:  je weet dat er een nieuwe fase voor je ligt en hoopt dat deze brengt wat je er van verwacht. Maar tegelijk weet je dat je afscheid neemt van een tijdperk dat je bekend en vertrouwd was.

Toch kijk ik er naar uit. Na bijna 11 jaar bij mijn huidige werkgever ben ik toe aan een nieuwe uitdaging. En ja... dat is spannend. En ja... ik vraag me af of ik het wel kan. Maar sommige kansen komen maar een keer voorbij. En dan is het beter op de trein te springen en te zien waar de reis je brengt, dan in je eentje op het perron achter te blijven.                                                                                   (oud-hollandse wijsheid ;)