Oei...ik groei

Als kind leerde ik graag. Ik behoorde tot de groep die het leuk vond om naar school te gaan en graag goede cijfers haalde. Hoewel ik gewoon de MAVO deed, zou ik waarschijnlijk tegenwoordig als 'nerd' bestempeld worden. De beruchte zesjes-cultuur is dan ook volledig aan mij voorbij gegaan. Het was mijn eer te na om slechte cijfers te halen en ik rekende dus ook nooit voor een proefwerk uit welk cijfer zou volstaan. Nog steeds heb ik helemaal niets met een dergelijke houding, iets wat mijn dochters maar al te goed weten.

Door allerlei omstandigheden is het, wat algemeen opleidingsniveau betreft, bij de MAVO gebleven. En dat gaf ook niet want dat was in die tijd heel gangbaar. En afgezien van een halfslachtige poging om in de avonduren mijn HAVO-diploma te halen en een enkele werkgerelateerde cursus, is het leren er nooit meer van gekomen. Er was altijd wel een excuus: de kinderen waren nog te klein en hadden me nodig, geen tijd of geen energie om een opleiding te combineren met alle andere taken. En weet je wel wat een beetje opleiding kost? Daar kun je met gemak een luxe vakantie van betalen!

Maar nu mijn eigen bedrijf in mijn hoofd blijft rondspoken, heb ik toch de stap gezet. Voor de noodzakelijke en gewenste theoretische onderbouwing van mijn bedrijfsbezigheden heb ik mij ingeschreven voor een post-hbo opleiding Rouw- en Verliesbegeleiding.

En het is LEUK! Alleen al de andere omgeving en nieuwe gezichten zorgen voor extra energie. Als ik halverwege de middag voor een half uurtje in de auto stap, overvalt me een gevoel van vrijheid. Of ik heerlijk de wijde wereld in mag, even weg uit het bekende leven van alledag.
Daarnaast merk ik dat ik de nieuwe stof indrink alsof ik, zonder het zelf te weten, jaren dorst gehad heb.

Af en toe moet ik dan terugdenken aan het gesprek met vrienden van een jaartje geleden. Al langer sluimerde mijn behoefte aan verandering en al pratend deed ik mijn plannen, wensen en verlangens uit de doeken. Verbaasd en ook wel een beetje beledigd was ik toen bleek dat zij dit verlangen naar groei en ontwikkeling helemaal niet kenden. Sterker nog, zij de behoefte aan verandering en vernieuwing zagen als een ''verlangen naar méér' en vonden dat mensen ook maar eens tevreden moesten zijn met wat ze hadden.

Daar heb ik later nog regelmatig aan teruggedacht. Want inderdaad, altijd streven naar méér en niet tevreden zijn met wat je al hebt, is niet de bedoeling en werkt zelfs averechts op je levensgeluk. Maar jezelf voeden met wat je nodig hebt, zonder dat dit ten koste gaat van je omgeving, leek me niet verkeerd. En nu ik de stap gezet heb, weet ik het zeker: ontwikkeling en vooruitgang is voedsel voor de ziel. En wat ben ik blij dat ik groei!

Afscheid

In mijn jeugd was ik behoorlijk allergisch voor katten. Dat uitte zich in rode ogen, hoesten en proesten en benauwdheid. Tegen de tijd dat we daar achter waren, was het schattige zwarte poesje dat mijn vader zo liefdevol mee had gebracht, zo bij ons ingeburgerd dat we er niet meer aan dachten om haar de deur uit te doen. Maar toen deze, na een ontmoeting met een aantal 'dierenvrienden', geen lang leven beschoren bleek, zat het er, jammer genoeg, niet in dat er een opvolger kwam.

De liefde voor katten bleef echter. Op de een of andere manier sprak hun eigenzinnige manier mij aan. En zo kreeg ik jaren later van mijn man opnieuw een lief,klein, zwart katje. Wonder boven wonder bleek de allergie overgroeid en mocht het katje blijven.
Dat was het begin van een behoorlijke rij katten met allemaal hun eigen karakters en eigenaardigheden. En waar we rustig begonnen met één katje, liepen er tot voor kort vier exemplaren bij ons rond.

Toegegeven, dat is wat veel. Want één exemplaar dat zich ongegeneerd uitstrekt midden op de looproute tussen keuken en kamer is nog te overzien, maar vier dieren die op de meest onmogelijke plaatsen een slaapplaats vinden is wel eens wat lastig. Zo blijft het mij verbazen dat deze beesten een voorliefde hebben voor een plek bóven op het schrijfwerk dat je denkt te gaan doen, zich klein maken in een halfgevulde prullenmand of je postbakje, of zich rustig neervleien in je prachtig bloeiende petunia's.
Daarnaast draait de stofzuiger overuren in de periodes dat ze verharen en kunnen de kosten voor kattenvoer, kattenbakvulling en vlooienmiddel behoorlijk oplopen.
Af en toe keken we dan ook met een schuin oog naar onze oudste kat en zeiden wel eens gekscherend tegen elkaar, "Wat zou het lekker zijn als we er een minder zouden hebben".

En nu is het dan zover: onze Kroelie is, na een periode van afnemende gezondheid, toch nog onverwacht, ingeslapen. Inderdaad ben ik aan de ene kant blij dat de kattenpopulatie iets uitdunt. Maar anderzijds zullen we onze gekke, eigenwijze Kroelie best missen en aan hem terugdenken. Hoe hij jaren geleden schuw en bang in ons gezin kwam en de eerste dagen niet anders deed dan zich verstoppen op een eetkamerstoel onder de tafel, in de hoop dat we hem maar niet zouden zien. Of hoe hij later met een grote boog om de andere katten heen bleef lopen, angstig en op zichzelf als hij was. Maar ook hoe hij altijd 's avonds op schoot kwam zitten en soms bijna  niet kon wachten tot je eindelijk ging zitten. Of hoe hij, als je er wel eens geen zin in had en hem opzij duwde, toch net zo lang centimeter voor centimeter dichterbij kwam en in slow-motion zorgde dat hij toch kwam waar hij wezen wilde...

Dag Kroel, we zullen je missen.

Alleen...maar niet eenzaam

Als kind ontdekte ik al hoe fijn ik het vond om alleen te zijn. Enerzijds had dit te maken met de vrijheid om te kunnen doen wat je zelf wilt, zonder kritische blikken van anderen; anderzijds was alleen zijn ook een manier om weer op te laden om de drukte van het dagelijks leven om je heen aan te kunnen.

Helaas wordt deze eigenschap, die ik inmiddels ook bij mijn kinderen terug zie, vaak gezien als a-sociaal. En als je niet oplet kan het daar makkelijk op gaan lijken. Zo staat me nog goed voor ogen dat ik als kind verplicht met een bij ons logerend vriendinnetje moest spelen,  terwijl ik me veel liever met een boek wilde terugtrekken in mijn eigen wereldje. Ook mijn kinderen weten na een drukke dag op school of met visite over de vloer, niet hoe snel ze zich op hun eigen kamer moeten installeren. Voor het gezinsleven niet altijd even bevorderlijk en voor de mensen om je heen niet altijd even leuk. Want in onze maatschappij wordt dingen samen doen als 'gezellig' betiteld en is alleen zijn 'zielig'.

Mede door de jeugdherinnering aan het vriendinnetje dat in de ogen van mijn ouders door mij in de steek werd gelaten, heb ik lang geworsteld met mijn diepgaande behoefte aan regelmatig en vrijwillig isolement. Tenslotte heeft het iets egoïstisch om je te willen onttrekken aan het samenzijn en - op sommige momenten -  de voorkeur te geven aan je eigen gezelschap.  Daarnaast is de moederrol in een gezin waarin Manlief op de meest onmogelijke tijden in- en uitloopt,  nou niet de meest makkelijke positie om je regelmatig terug te trekken.

Toch zie ik steeds duidelijker dat ik beter functioneer als ik regelmatig stilte om me heen heb en mijn eigen gang kan gaan. En na acht weken schoolvakantie met doorlopend kinderen in huis, durf ik het best te zeggen:
Laat mij maar weer lekker alleen!

denken, durven, doen

Nu er eindelijk zicht is op wat ik precies met mijn bedrijf wil doen, is het zaak spijkers met koppen te slaan. Maar waar moet je beginnen? Want al zeker twee jaar lang ben ik allerlei relevante informatie aan het verzamelen en schrijf ik opkomende hersenspinsels direct op. Al dat denken heeft inmiddels geresulteerd in een vrij compleet idee. En een flinke stapel brochures en losse aantekeningen die eigenlijk uitgewerkt moeten worden in een overzichtelijk computerbestand.

Nu het idee inmiddels ingrijpend veranderd is, kan het merendeel van de aantekeningen waarschijnlijk rechtstreeks de prullenmand in en moet de eerste versie van het ondernemingsplan ge-upgrade worden naar versie 2.0. En hoewel de tijd die je in het schrijven van een ondernemingsplan stopt nog geen garantie biedt dat het bedrijf er daadwerkelijk zal komen, helpt het je wel om je ideeën te ordenen en de haalbaarheid van je plannen te onderzoeken.

Dat de plannen haalbaar zouden moeten zijn, is me inmiddels wel duidelijk geworden. Er zijn geen grote investeringen nodig om een dergelijk bedrijf op te starten en ik verwacht met mijn bedrijf in een behoefte te kunnen voorzien. Na 10 jaar hetzelfde werk gedaan te hebben is het daarnaast een mooie kans om mijn leven een andere wending te geven. Een wending die mij bovendien de kans zal geven van betekenis te zijn op moeilijke momenten in een mensenleven.

Iemand vertelde mij echter dat er voor het verwezenlijken van een plan drie d's nodig zijn: denken, durven en doen.
Van de eerste kan ik zeggen dat ik hiervoor met glans geslaagd ben. Nu gaat het echter op de andere twee aankomen. Binnenkort ga ik contact opnemen met een bedrijf dat mijn bedrijfsfilosofie kan vertalen naar een aansprekend logo. Een stap die niet alleen 'gezicht' geeft aan mijn plannen maar ook de eerste zakelijke uitgave zal zijn. En dan worden die andere twee d's gewoon vanzelf een eitje!

Toch....?  

Beren

Terugkijkend kan ik zeggen dat ik al mijn hele leven van het type 'go with the flow' ben. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het stellen van doelen om zo verder te komen in het leven, mij dan ook eigenlijk onbekend is. Toen ik jonger was, was ik ambitieuzer. Maar toen er eenmaal kinderen kwamen, en daarmee eigen wensen en verlangens onderschikt werden aan het welzijn van de kinderen, verdwenen de ambities naar de achtergrond.

Toch sluimerde er altijd wel het verlangen om zelf iets te bereiken in het leven. Iets waarvan ik tegen mezelf zou kunnen zeggen dat ik dat toch maar mooi voor elkaar had gekregen. Iets ook wat de 'vanzelfsprekendheid' (ik zeg het heel voorzichtig) van het moederschap en echtgenootschap overstijgt.

Om voor mijzelf zaken wat duidelijker te krijgen ben ik vorig jaar dit blog begonnen. In de hoop dat dit me zou stimuleren nu stappen te gaan zetten.Want het idee voor een bedrijf was er. In gedachten was ik daar al langer mee bezig. Maar om verschillende redenen kwam het toch steeds maar niet van de grond.  Onzekerheid of ik het allemaal wel zou kunnen, angst om geld in iets te stoppen waarvan de uitkomst toch onzeker was, aarzeling om je kop boven het maaiveld uit te steken, of gewoon een gebrek aan lef; er was altijd wel een reden om er alleen over te práten maar vooral geen actie te ondernemen.                          

Tot mij opeens een nieuw idee te binnen schoot. Een variatie op hetzelfde thema, dat wel, maar wel een waarin ik veel meer mijn ei kwijt kan. Er is een opleiding voor nodig en op den duur een pand om de werkzaamheden uit te kunnen voeren. Dingen waardoor ik best nog wel meer beren op de weg zou kunnen zien. Maar toch...er is een enthousiasme dat er eerder niet was, een drang om hiermee aan de slag te gaan. Bijna alsof mijn intuïtie vertelt dat ik hiermee op de goede weg ben.

En ja, de onzekerheden en angsten blijven. Maar inmiddels heb ik vrijheden die ik voorheen niet had en is er niets meer dat mij in de weg hoeft te staan om mijn droom te verwezenlijken.

En die beren? Die sluit ik gewoon een tijdje op.

Bewuster leven

In het gezin waarin ik opgroeide was 'bewust leven' niet een item waar veel aandacht aan geschonken werd. Dat was ook merkbaar in hetgeen er bij ons thuis dagelijks op tafel werd gezet. Mijn moeder kookte gewone hollandse pot met zo nu en dan een pasta- of rijstgerecht. Deze laatsten bestonden vaak uit een beetje van haarzelf en een beetje uit een pakje.

Uit gewoonte en vanwege het aanbod in de supermarkt heb ik, eenmaal op eigen benen, lang dit patroon voortgezet. Daardoor bestond ons voedsel langzaamaan steeds vaker uit voorbewerkte producten uit de supermarkt.
Tot ik ontdekte dat  je heel veel dingen ook heel makkelijk zelf kon maken en daarmee een heleboel kunstmatige toevoegingen kon omzeilen. En zo verschenen er op de planken van de voorraadkast potten stoofpeertjes, appelmoes en zelfgemaakte jam, wordt er bijna wekelijks in het weekend iets voor-bij-de-koffie gebakken en blijken zelfgemaakte (dip)sausjes veel lekkerder dan die uit een flesje of zakje.

Toch ben ik er inmiddels wel achter dat dit nog niets zegt over de voedingswaarde van dit alles. Ongemerkt is veel van het voedsel dat we dagelijks nuttigen tegenwoordig meer vulling dan voeding. Je hoeft geen expert te zijn om tot die conclusie te komen, een kritisch rondje supermarkt volstaat al. Ik ben er van overtuigd dat alle bewerkte en kunstmatige grondstoffen in ons voedsel ons lichaam en ons functioneren niet ten goede komen. Daarom, en omdat Manlief en beide Dochters de afgelopen weken niet echt fit waren, was het tijd om het roer om te gooien.

Denk nu niet dat wij alleen nog op groenvoer knabbelen en dat er geen koekje bij de koffie meer af kan. Zo erg is het ook weer niet. Maar aan de hand van de boeken van o.a. Amber Albarda  eten we tegenwoordig wel een stuk 'groener', veel groente, fruit, noten en zaden.  Zo bestaat onze muesli bijvoorbeeld momenteel uit een mengsel lichtgeroosterde havermoutvlokken, gebroken lijnzaad, zonnebloem- en pompoenpitten en rozijnen. Zo lekker en voedzaam heb ik het nog nooit gegeten. En nog zonder suiker ook! Bovendien kun je zelf de ingrediënten naar keuze variëren. Daarnaast worden er enorme hoeveelheden groenten en fruit verwerkt in allerlei shakes, smoothies en soepen en is daardoor logischerwijs ook de vleesconsumptie beperkter.

Naast alle voor de hand liggende voordelen zoals afvallen, meer energie en een afname van de behoefte aan tussendoortjes, zorgt deze manier van leven ook voor een verrassing: Jongste Dochter die meestal niet zo van het gezonde is, eet met smaak van de pure broccolisoep en roergebakken broccoli. En ze signaleert zelf ook dat ze er meer energie van krijgt.

Het dan ook de moeite waard om te proberen deze levensstijl vast te houden. 

Back to the future

Ik hoor het hem nog zó zeggen, mijn leraar maatschappijleer op de middelbare school: "In de economie gebeurd alles met golfbewegingen'.
Toen, in de jaren 80 van de vorige eeuw, had dit betrekking op de hoge werkloosheid die het gevolg was van de economische terugval na de oliecrisis in 1979. Hij bedoelde daarmee dat er na die magere periode logischerwijs weer een tijd van economische bloei zou volgen.
En inderdaad, in de negentiger jaren groeiden de bomen tot in de hemel en dachten we collectief dat het geld nooit op zou raken. En anders drukten we er gewoon nog wat bij...

Nu we ons al een tijdje in het dal tussen twee golven in bevinden en nog niet weten of we de bodem van het dal al bereikt hebben, denk ik met regelmaat terug aan de woorden van 'meneer Van Nispen'.
Want hoewel de berichten op de internationale markten zeer somber zijn, kan het niet anders dan dat de economie na verloop van tijd weer een opgaande lijn gaat vertonen.
Helaas zal 2012, volgens de kenners, nog een zwaar jaar zijn.

Toch brengt deze crisis, en ik durf het bijna niet te zeggen, ons ook goede dingen. Want als je goed de kranten leest of het nieuws volgt, lijkt er langzamerhand in de maatschappij een nieuw bewustzijn te ontstaan. Het is alsof de te groot opgeblazen ballon die economie heet, leeggelopen is en we daardoor weer zicht krijgen op zaken in ons leven die we voorheen ouderwets of tuttig vonden maar die wel degelijk zijn waarde blijken te hebben.

Een greep uit de nieuwsberichten van de laatste maanden:
- de regels voor hypotheekverstrekking worden strenger waardoor er minder geleend kan worden;
- er gaan geluiden op om, ter bescherming van de consument, houders van aflossingsvrije hypotheken te stimuleren om toch hun schuld (gedeeltelijk) af te gaan lossen;
- handwerken neemt, ook onder jongeren, een grote vlucht;
- de verkoop van naaimachines stijgt;
- in een poging het respect voor elkaar weer terug te krijgen in de maatschappij gaan er stemmen op om kinderen op scholen weer 'u' tegen de leraren te laten zeggen;
- kerst 2011 werd meer dan ooit in familiekring gevierd;
en uit de krant van vanmorgen:
- vakanties worden minder ver en minder duur gehouden en huizenruil komt als voordelig alternatief weer in.

De grootste gemeenschappelijke deler van al deze uiteenlopende zaken is de rust en eenvoud die ze met zich mee brengen. Een fenomeen waar we in vroeger jaren veel vertrouwder mee waren en dat onze maatschappij goed zou doen als we dat, met behoud van de voordelen van de moderne tijd, in ons leven terug zouden kunnen brengen.

Van mij mag het dus: met z'n allen 'back to the future'!