Niet dat ik terug zou willen naar de onzekerheden van toen of het je moeten voegen naar de regels van anderen. Wel naar mijn besef van tijd van toen, of beter gezegd: het ontbreken daarvan.
Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik op een zomerochtend al vroeg met een vriendinnetje aan het spelen was; de dauw stond nog op het speeltoestel terwijl de zon de lucht al langzaam verwarmde. Ik weet nog goed dat die belofte van een mooie dag me een groot geluksgevoel gaf. En, omdat het vakantie was, een heerlijk gevoel van vrijheid. De hele ochtend lag voor ons en er was niets dat moest.
Maar soms realiseer je je weer eens dat het belangrijk is om af en toe even stil te staan. Bij wie je bent en wat je hebt. Zeker als je in je omgeving te maken krijgt met tragische verhalen over mensen die in een periode van nog geen twee jaar hun hele gezin verliezen. Of als je met verhalen geconfronteerd wordt van mensen die met de verkeerde persoon getrouwd zijn en daarmee in een wereld van ruzie, verbaal geweld, therapeuten en onzekerheid over de toekomst terecht zijn gekomen.
Op dat soort momenten kan ik intens blij zijn met mijn huwelijk en ons gezin. We zijn maar gewone mensen, zijn niet rijk en leven geen groots of meeslepend leven. Maar we zijn wél gezond en hebben een stabiel en gelukkig gezinsleven. En dat is onbetaalbaar.
Gebrek aan tijd zal altijd wel blijven. Maar dit soort verhalen zetten je weer even stil en laten je weer zien dat het genieten van het 'nu' ook belangrijk is. En daar heb ik geen cursus 'mindfulness' voor nodig!
