Oei...ik groei

Als kind leerde ik graag. Ik behoorde tot de groep die het leuk vond om naar school te gaan en graag goede cijfers haalde. Hoewel ik gewoon de MAVO deed, zou ik waarschijnlijk tegenwoordig als 'nerd' bestempeld worden. De beruchte zesjes-cultuur is dan ook volledig aan mij voorbij gegaan. Het was mijn eer te na om slechte cijfers te halen en ik rekende dus ook nooit voor een proefwerk uit welk cijfer zou volstaan. Nog steeds heb ik helemaal niets met een dergelijke houding, iets wat mijn dochters maar al te goed weten.

Door allerlei omstandigheden is het, wat algemeen opleidingsniveau betreft, bij de MAVO gebleven. En dat gaf ook niet want dat was in die tijd heel gangbaar. En afgezien van een halfslachtige poging om in de avonduren mijn HAVO-diploma te halen en een enkele werkgerelateerde cursus, is het leren er nooit meer van gekomen. Er was altijd wel een excuus: de kinderen waren nog te klein en hadden me nodig, geen tijd of geen energie om een opleiding te combineren met alle andere taken. En weet je wel wat een beetje opleiding kost? Daar kun je met gemak een luxe vakantie van betalen!

Maar nu mijn eigen bedrijf in mijn hoofd blijft rondspoken, heb ik toch de stap gezet. Voor de noodzakelijke en gewenste theoretische onderbouwing van mijn bedrijfsbezigheden heb ik mij ingeschreven voor een post-hbo opleiding Rouw- en Verliesbegeleiding.

En het is LEUK! Alleen al de andere omgeving en nieuwe gezichten zorgen voor extra energie. Als ik halverwege de middag voor een half uurtje in de auto stap, overvalt me een gevoel van vrijheid. Of ik heerlijk de wijde wereld in mag, even weg uit het bekende leven van alledag.
Daarnaast merk ik dat ik de nieuwe stof indrink alsof ik, zonder het zelf te weten, jaren dorst gehad heb.

Af en toe moet ik dan terugdenken aan het gesprek met vrienden van een jaartje geleden. Al langer sluimerde mijn behoefte aan verandering en al pratend deed ik mijn plannen, wensen en verlangens uit de doeken. Verbaasd en ook wel een beetje beledigd was ik toen bleek dat zij dit verlangen naar groei en ontwikkeling helemaal niet kenden. Sterker nog, zij de behoefte aan verandering en vernieuwing zagen als een ''verlangen naar méér' en vonden dat mensen ook maar eens tevreden moesten zijn met wat ze hadden.

Daar heb ik later nog regelmatig aan teruggedacht. Want inderdaad, altijd streven naar méér en niet tevreden zijn met wat je al hebt, is niet de bedoeling en werkt zelfs averechts op je levensgeluk. Maar jezelf voeden met wat je nodig hebt, zonder dat dit ten koste gaat van je omgeving, leek me niet verkeerd. En nu ik de stap gezet heb, weet ik het zeker: ontwikkeling en vooruitgang is voedsel voor de ziel. En wat ben ik blij dat ik groei!

Afscheid

In mijn jeugd was ik behoorlijk allergisch voor katten. Dat uitte zich in rode ogen, hoesten en proesten en benauwdheid. Tegen de tijd dat we daar achter waren, was het schattige zwarte poesje dat mijn vader zo liefdevol mee had gebracht, zo bij ons ingeburgerd dat we er niet meer aan dachten om haar de deur uit te doen. Maar toen deze, na een ontmoeting met een aantal 'dierenvrienden', geen lang leven beschoren bleek, zat het er, jammer genoeg, niet in dat er een opvolger kwam.

De liefde voor katten bleef echter. Op de een of andere manier sprak hun eigenzinnige manier mij aan. En zo kreeg ik jaren later van mijn man opnieuw een lief,klein, zwart katje. Wonder boven wonder bleek de allergie overgroeid en mocht het katje blijven.
Dat was het begin van een behoorlijke rij katten met allemaal hun eigen karakters en eigenaardigheden. En waar we rustig begonnen met één katje, liepen er tot voor kort vier exemplaren bij ons rond.

Toegegeven, dat is wat veel. Want één exemplaar dat zich ongegeneerd uitstrekt midden op de looproute tussen keuken en kamer is nog te overzien, maar vier dieren die op de meest onmogelijke plaatsen een slaapplaats vinden is wel eens wat lastig. Zo blijft het mij verbazen dat deze beesten een voorliefde hebben voor een plek bóven op het schrijfwerk dat je denkt te gaan doen, zich klein maken in een halfgevulde prullenmand of je postbakje, of zich rustig neervleien in je prachtig bloeiende petunia's.
Daarnaast draait de stofzuiger overuren in de periodes dat ze verharen en kunnen de kosten voor kattenvoer, kattenbakvulling en vlooienmiddel behoorlijk oplopen.
Af en toe keken we dan ook met een schuin oog naar onze oudste kat en zeiden wel eens gekscherend tegen elkaar, "Wat zou het lekker zijn als we er een minder zouden hebben".

En nu is het dan zover: onze Kroelie is, na een periode van afnemende gezondheid, toch nog onverwacht, ingeslapen. Inderdaad ben ik aan de ene kant blij dat de kattenpopulatie iets uitdunt. Maar anderzijds zullen we onze gekke, eigenwijze Kroelie best missen en aan hem terugdenken. Hoe hij jaren geleden schuw en bang in ons gezin kwam en de eerste dagen niet anders deed dan zich verstoppen op een eetkamerstoel onder de tafel, in de hoop dat we hem maar niet zouden zien. Of hoe hij later met een grote boog om de andere katten heen bleef lopen, angstig en op zichzelf als hij was. Maar ook hoe hij altijd 's avonds op schoot kwam zitten en soms bijna  niet kon wachten tot je eindelijk ging zitten. Of hoe hij, als je er wel eens geen zin in had en hem opzij duwde, toch net zo lang centimeter voor centimeter dichterbij kwam en in slow-motion zorgde dat hij toch kwam waar hij wezen wilde...

Dag Kroel, we zullen je missen.