Vrijheid

Nu het hier in de regio voorjaarsvakantie is, zijn Jongste en Oudste Dochter en ik eens ouderwets gaan shoppen. En ouderwets was het! Eerst met de bus naar de eerstvolgende 'grote stad', daarna drie kaartjes kopen bij de geweldige kaartautomaat van de NS en dan nog een kwartiertje in de stoptrein naar Den Haag. Toegegeven, die kaartautomaat past niet helemaal in het ouderwetse plaatje maar ik vind hem zó leuk! Geweldig hoe je door het aanraken van het scherm met een paar 'kliks' keurig je kaartjes in handen krijgt. Voor mij is het bedienen van de automaat vergelijkbaar met het gevoel dat je vroeger had als je in de bus op het knopje mocht drukken voor de halte waar je uit moest stappen. Een feestje!

Maar op deze manier wordt een ritje dat normaal gesproken twintig minuten in beslag neemt, dus nog een hele reis. En hoewel tijd tegenwoordig een kostbaar goed is en alles vooral snel moet gaan,  heb ik genóten van de reis. Want met een baan in mijn woonplaats, genoeg bezigheden thuis en zonder tweede gezinsauto wordt de wereld snel een stuk kleiner. En nu gingen we met bus en trein heerlijk de grote, wijde wereld in. Een omgeving die zo anders is dan we gewend zijn dat mijn kinderen, die hun hele leven in ons kleine veilige dorp gewoond hebben, zich in de grootsteedse omgeving en tussen de kleurrijke bevolking vaak helemaal niet op hun gemak voelen.

Maar wat kan ik genieten van die bedrijvigheid in het centrum van de stad en rondom het station. Omhoog kijkend zie je onafzienbare rijen ramen in torenhoge gebouwen en je weet dat daar de dagen gevuld worden met telefoon, targets en al dan niet belangrijke vergaderingen. Plaatsen waar de dagen zich, net als op andere plaatsen, ook misschien wel aaneenrijgen tot de bekende dagelijkse sleur. En waar aan het eind van de dag de medewerkers, nog steeds gehaast en bedrijvig en strak in het pak de kantoorpanden en ministeries uitstromen, als mieren krioelend op weg naar bus of trein.
Grote kans dat een behoorlijk aantal van die mensen hun werk ziet als een dagelijkse martelgang tussen rivaliserende collega's en oneerlijke kantoorpolitiek,  ingeklemd tussen de frustaties over het al dan niet op tijd rijdende openbaar vervoer.

Maar voor mij symboliseerde die drukte en bedrijvigheid ook vrijheid. De vrijheid om volop mee te draaien in de maatschappij en daarin niet ook bekend te zijn als de moeder-, de vrouw- of de dochter-van. Maar gewoon als Karin. Die haar ding doet en daarmee onderdeel is van een groter geheel.
En ook ik weet dat dingen vaak mooier lijken dan ze zijn, maar wat heb ik genoten, naast de gezellige middag met mijn meiden, van het éven onderdeel zijn van deze grote, bedrijvige wereld.

Eigenwijs

Dat ouder worden valt af en toe nog niet mee.
Ouder worden?...je bent pas 43, zul je denken. En inderdaad, dat is tegenwoordig niet oud te noemen. Maar toch merk je langzamerhand dat dingen veranderen: de lettertjes lijken steeds kleiner te worden, de gewrichten voelen niet altijd meer al te soepel en wat ik nog het ergste vind: ik moet tegenwoordig echt op tijd, het liefst voor elven, naar bed. Want als ik dat niet doe, heb ik volgende dag helemaal geen energie én de hele dag hoofdpijn.

Maar de tijd is voorbij dat we de kinderen om zeven uur op bed legden en dan nog de hele avond vóór ons hadden.  Nu moet regelmatig na het eten nog Oudste Dochter overhoord worden, toch nog even een was in de machine gedaan of even de mail gecheckt en gaat de oudste niet voor negen uur naar bed. En als je dan iets voor jezelf doet, als is het maar gewoon televisiekijken, is het zo maar opeens na twaalven.

Bovendien heb ik, ik zal het maar eerlijk bekennen, er een grote hekel aan als ik iets móet. Ergens zit er toch een foutje in de bedrading dat er voor zorgt dat ik grote moeite heb met iets doen 'voor mijn eigen bestwil'. Want mijn verstand bepaalt liever zelf wat het doet en wil daarin niet gedwongen worden door een tegenstribbelend lichaam of bepaald worden door iets wat misschien wel beter voor me zou zijn.
Maar ja, langzaam begin ik te beseffen dat ik toch maar eens toe moet gaan geven aan deze behoefte van mijn lichaam. Want hoewel het 's avonds goed voelt om zélf te bepalen wat je doet, heb ik de volgende ochtend spijt als haren op mijn hoofd omdat mijn lichaam schreeuwt om rust.

Natuurlijk kost deze eigenwijsheid ook zeeën van tijd: vroeg uit bed komen valt dan namelijk, zeker zo lang het 's ochtends nog donker is, niet mee. En waar de vroege vogels onder ons er dan al enige productieve uren op hebben zitten, begin ik net op gang te komen. Met als gevolg dat er dingen blijven liggen die al lang aangepakt hadden kunnen worden. Maar erger nog: op deze manier komt er van alle mooie toekomstplannen die in mijn hoofd zitten en nog een uitweg zoeken, niets terecht.
Dat moet dus veranderen, te beginnen met vanavond. Omdat er juist dan een late afspraak op de agenda staat wordt dat nog een uitdaging op zich!.

Midlife crisis

Lang, lang geleden was ik een ondernemend persoon. Ik draaide er mijn hand niet voor om om tegen de stroom in te zwemmen: werd banketbakker terwijl ik eigenlijk makkelijk door had kunnen leren, ging au-pair naar Italië toen ik het na een aantal jaar in mijn eerste baan wel had gezien, ging lekker alleen op stedentrip toen er niemand mee wilde en ging alleen wonen toen de kans zich voordeed.
Het leven bood uitdagingen genoeg en ik draaide er mijn hand niet voor om om ze aan te grijpen.

Nu, heel veel jaren later, en door de tijd en het leven verder gevormd,  merk ik dat dat veranderd is. De verantwoordelijkheden van gezin en hypotheek hebben er voor gezorgd dat er geen gekke dingen meer worden gedaan. Jaren van onrust op het carrièregebied van Manlief hebben er voor gezorgd dat we wat voorzichtiger zijn geworden in de dingen die we ondernemen. Daarnaast heeft het hebben van kleine kinderen er ook voor gezorgd dat de wereld, mijn wereld, kleiner is geworden.
Inmiddels is de rust in het werk van Manlief weergekeerd en zijn de kinderen groot aan het worden. Natuurlijk is dat laatste een relatief begrip en valt er de komende jaren nog genoeg te sturen en te begeleiden, zeker nu Jongste Dochter na de vakantie ook naar de middelbare school gaat. Maar toch...er lijkt weer wat meer ruimte te komen voor mijn eigen wensen en verlangens.
En die steken stiekem toch de kop weer op.

Dat is het vreemde van veertig+ zijn: of je het nu wilt of niet, je gaat dingen opnieuw bekijken en heroverwegen. Je realiseert je dat de afgelopen jaren omgevlogen zijn en dat dit met de komende jaren ook zo zal gaan. Dat met het stijgen van de leeftijd slapper in je vel komt te zitten en je kansen op de arbeidsmarkt verkleinen. En je vraagt je af wat je dan wilt met de jaren die voor je liggen. Laat je alles zo maar gebeuren of geef je er een nieuwe draai aan?
Ik weet: dat klinkt verdacht veel als een midlifecrisis. Nu valt dat wel mee, want ach, die jongere man heb ik al en hardlopen blijkt niets voor mij te zijn.
Wel is het tijd om de wereld weer wat groter te laten worden. Door meer te ondernemen en te kijken wat de mogelijkheden op carrièregebied zijn. En om dat zo te combineren dat het mij meer voldoening biedt maar de andere gezinsleden daar geen nadeel van ondervinden. En, ook heel belangrijk, ik daarmee zelf niet te veel hooi op mijn vork neem. Uitdaging genoeg dus de komende tijd!