Ja, ik wil...

Nu we weer terug zijn uit warm en zonnig Zuid-Europa, dient het gewone leven zich weer langzaam aan. Voorbij  zijn de ontspannen uren bij het zwembad, het langzaam wegvreten van de meegebrachte stapel boeken, de aangename temperatuur die als een warme jas langs je lichaam strijkt, het heerlijke mediterraanse eten, de tijd voor elkaar.

Terug in het regen- en herfstachtige Nederland kijk je dan weer eens met andere ogen naar je leven-van-alledag. Naar de volle agenda, de gehaaste manier van leven, de duizend dingen die altijd móeten en zoveel van je kostbare tijd opslokken. En je vraagt je weer eens af: wil ik dit zo wel?
Nee, eigenlijk niet. Maar inmiddels ben ik me er wel van bewust dat het leven compleet omgooien weinig kans van slagen heeft.

Toch wil ik met één ding aan de slag. In mijn dna blijkt namelijk het 'ik moet-gen' stevig verankerd te zijn, terwijl het 'ik wil-gen' tamelijk onderontwikkeld is gebleven. En eigenlijk vond ik dat 'willen'ook altijd van ondergeschikt belang. Dat kwam tenslotte weleens aan de beurt als alle andere dingen die 'moeten',  klaar zijn...
Maar onder het strijken van de vakantiewas, heb ik toch eens staan filosoferen over het verschil tussen die twee genen. En de invloed ervan op je leven.

En ik kwam tot de conclusie dat het gevoel van altijd 'móeten' je opzadeld met:

- een onuitputtelijke en onafzienbare reeks bezigheden waar geen ontsnapping uit mogelijk is;
- een  voortdurend gevoel van tekortschieten;
- een onvermijdelijk chronisch tijdgebrek.
- een behoorlijk laag energiepeil door alle negatieve energie die 'moeten'van je vraagt.

'Ik wil' daarentegen:
- opent deuren naar nieuwe mogelijkheden;
- geeft nieuwe energie:
- laat je nieuwe doelen stellen;
- geeft je een lossere levenshouding;
- pept je humeur aanzienlijk op.

Ik weet zeker dat deze twee genen wel in zekere mate in het dna van een vrouw zijn verankerd. Maar ook dat het toch mogelijk moet zijn om dit te veranderen. Gewoon omdat ik het wil!

Vakantie

Het is een poosje stil geweest op mijn blog. Maar zoals ik al eerder meldde kwam de vakantie in zicht en dat uit zich bij mij altijd al weken van te voren in een lange termijnplanning. Eerst komen de achterstallige klussen in en om het huis aan bod. Daarna volgen de administratieve zaken die nog op orde moeten zijn voor ons vertrek, de was die zoveel mogelijk weggewerkt moet worden en uiteindelijk het inpakken en het inslaan van proviand voor onderweg. Tenslotte zitten we toch een dag lang in de auto op weg naar onze vakantiebestemming.

En nu zijn we inmiddels al weer een aantal dagen van huis. Na de eerste dagen acclimatiseren, ofwel het bijkomen van de drukte voorafgaand aan de vakantie en de vermoeidheid van de reis, komen we nu toe aan het echte vakantiegevoel. Voor ons is dat: genieten van de zon, de rust, het niets hoeven, bovenal het weer eens echt tijd hebben voor elkaar. Voor ons op vakantie dan ook geen drukke camping waar iedereen gezellig bij elkaar kruipt en samen dingen onderneemt. Want hoe gezellig dat misschien ook kan zijn, het past niet bij ons.

Daarom genieten we heerlijk in een bescheiden appartementencomplex aan de rand van het zwembad van de zon, een heerlijke cappuccino en een stapel mooie boeken. Alleen al de luxe van het nu eindelijk weer eens ongestoord en zonder op de tijd te hoeven letten kunnen lezen...Heerlijk!

Langzaamaan voel je dan de rust weer terugkeren in je lichaam en geest. Uit ervaring weet ik dat er later weer ruimte komt om je dagelijks leven te overdenken: ben je op de goede weg en wat wil je in het komende jaar. Maar zover is het nu nog niet. Eerst genieten we nog even van het niets hoeven. Én van de mooie omgeving.   Wie weet waar we zijn?