Moeder-gen

In onze regio is het meivakantie. Helaas zijn de vakanties van de scholen niet op elkaar afgestemd en heeft Jongste Dochter al lekker vrij terwijl Oudste Dochter nog druk aan het leren is en 's morgens gewoon vroeg op moet. Natuurlijk wordt er door Oudste Dochter flink gemopperd, terwijl Jongste Dochter dit met een brede grijns aanhoort en het niet kan laten om er af en toe een beetje hatelijk om te lachen.

Voor mij is de vakantie altijd een lastige periode. Niet omdat ik het niet gezellig vind dat de kinderen thuis zijn, of omdat het idee van een tijdelijk lagere versnelling me niet aanspreekt. Want het kan best lekker zijn om de teugels van het normaal zo strakke schema nu iets los te laten. Nee, het probleem zit hem meer in mijn eigen bezigheden. Jammer genoeg storen die zich over het algemeen  niet aan schoolvakanties en groeit de stapel klussen gewoon langzaam verder. Het bijbenen van huishouden, boodschappen en bedrijfswerkzaamheden is dan ook, zeker in deze tijd waarin de feestdagen elkaar in rap tempo opvolgen en er daardoor nog wel eens een werkdag wegvalt, nog een hele klus.

En dus moet ik helaas bekennen: ik ben jammer genoeg niet uitgerust met een 'perfect moeder-gen' wat er voor zorgt dat de kinderen altijd op de eerste plaats komen. Natuurlijk, als er écht iets is dan ben ik er. Maar toch betrap ik me er regelmatig op dat mijn eigen bezigheden vaak op de eerste plaats komen en de kinderen zich maar even zelf moeten zien te vermaken. Nu is dat op zich helemaal niet verkeerd en heus, we doen bijna elke vakantie wel iets leuks met elkaar. Maar toch, ik moet er voor oppassen dat in deze periode de balans niet te veel doorslaat naar het alsmaar bezig zijn met alle klussen in en om het huis en de aandacht voor de kinderen een beetje naar de achtergrond verdwijnt.

Inmiddels weet ik van mezelf dat deze karaktertrek bij mijn minder goede eigenschappen hoort. Lang geleden, in mijn au-pairtijd in Italië, wist een familie me al haarfijn te vertellen dat ik liever een huishoudelijke klus deed dan dat ik met de kinderen speelde.
Toch worstel ik van tijd tot tijd met deze mindere kant van mijzelf. Want hoe graag ik ook lekker zelf mijn gang ga: ik zou het vreselijk vinden als ik mijn kinderen te kort zou doen.

Toen vanmorgen dan ook het bekende schuldgevoel, uit het niets, de kop weer opstak en voor een onbehaaglijk gevoel zorgde, besloot ik de boel de boel te laten en even heerlijk samen met Jongste Dochter iets te drinken. Omdat zij het, net als ik, heerlijk vind om lekker alleen te rommelen, had ze zich al de hele ochtend in haar kamer verschanst. Haar blijdschap en verrassing toen ik met twee bekers drinken bij haar binnenstapte en we gezellig op de kussens op de grond even pauze hielden, was goed om te zien. Maar prikte toch ook even van binnen.

Gelukkig leerde een klein opinie-onderzoekje dat voor mijn dochter een goede moeder iemand is 'die lief is en goed voor je zorgt'. Mij leerde het dat de kinderen er helemaal niet op zitten te wachten dat ik de hele dag op hun lip zit en hen overstelp met aandacht. Gewoon de simpele dingen, zoals even samen iets drinken, is al goed genoeg.

En na een uitgebreide knuffelsessie wist ik het weer:  het 'perfecte moeder-gen' heb ik dan misschien niet, maar in de ogen van mijn kinderen kom ik toch een heel eind!

Drempel

Wonderlijk wat de seizoenen doen met een mens. In de winter lukt het me maar niet om op de juiste tijd uit bed te stappen zodat we allemaal rustig en ontspannen aan onze dagtaak kunnen beginnen. Dat heeft er simpelweg mee te maken dat mijn bioritme in die periode niet synchroon loopt met de door mij bedachte planning, maar zich eerder richt op het ritme van de natuur. Lange, donkere nachten en korte, vaak sombere dagen zorgen er dan voor dat mijn levensritme op een laag pitje komt te staan. Wakker worden gaat een stuk moeizamer, en ook mijn productiviteit en levenslust dalen zienderogen door een constant gebrek aan energie waardoor er, frustrerend genoeg, veel minder uit mijn handen komt.

Nu het inmiddels half april is, is het tij weer gekeerd en spring ik 's ochtends, (bijna) fluitend, uit bed om op mijn gemak met een kop thee wakker te worden. Daarna wordt er gedoucht en aangekleed, de vinger aan de pols gehouden bij het opstaan van de kinderen, ontbijt en lunchpakketjes gemaakt en om half acht, met de hele familie, rustig ontbeten.
In combinatie met ontwikkelingen op mijn werk, waarvan ik vermoed dat ze er voor gaan zorgen dat mijn baan op den duur niet behouden zal blijven, zorgt dit er voor dat ik me met frisse moed op het opzetten van mijn eigen bedrijf heb gestort.

Nog steeds zijn er twijfels over de combinatie van eigen bedrijf en gezin en hoe ik dat vorm zal moeten geven. Maar tegelijk merk ik dat bezig zijn met deze uitdaging me nieuwe energie geeft. Doordat het idee inmiddels, na twee jaar nadenken over wat ik precies wil, behoorlijk is uitgekristalliseerd, praat ik er ook steeds meer over met andere mensen. De reacties zijn over het algemeen positief, hoewel mensen zich hier en daar ook wel afvragen of er wel behoefte is aan een dergelijke dienst. Dat zorgt er enerzijds voor dat je nog eens scherper kijkt naar het concept maar geeft anderzijds ook zelfvertrouwen.

En dus ben ik regelmatig bezig met het uitwerken van administratieve processen en praktische werkwijzen. Voor mezelf vind ik het belangrijk én prettig om eerst de structuur van het bedrijf duidelijk te hebben zodat ik daarop kan voortborduren.                                                                                                    
Maar langzaamaan beland ik ook in de fase dat er concreet contacten gelegd moeten worden met instanties of andere bedrijven die me weer verder kunnen helpen. Zo moeten er adressen voor de database verzameld worden, procedures bekeken worden bij instanties waar ik mee te maken kan krijgen en afspraken gemaakt worden met bedrijven die mij meer informatie kunnen verschaffen.
En dat is nog best spannend. Want niet alleen mijn toch stiekem wat verlegen aard komt dan bovendrijven, ook maakt deze stap dat de verwezelijking van mijn plannen duidelijk dichterbij komt. Een leuk vooruitzicht, dat wel, maar daarmee dreigen ook onzekerheid en twijfel af en toe weer de kop op te steken.

Om deze niet de overhand te laten krijgen, zit er maar een ding op:  de toekomstige ontwikkelingen rondom mijn huidige baan voor ogen houden. Dat motiveert genoeg om ook deze drempel over te gaan.

De paden op...

In tegenstelling tot de weerberichten die een regenachtige dag voorspelden, hebben wij hier in Zuid-Holland vandaag geen spatje regen gevoeld en kwam vanmiddag zelfs de zon om de hoek kijken. Daardoor werd de temperatuur ook nog eens heel aangenaam.

Een goed moment dus om er weer eens gezellig met het gezin op uit te trekken. Sinds vorig jaar hebben we, samen met een bevriend gezin, het wandelen ontdekt. Aan de hand van een van te voren uitgezochte wandelroute gaan we ergens in Nederland op pad. Gewapend met fototoestel en rugzak met proviand hebben we inmiddels een aantal zondagmiddagen het luie zweet eruit gelopen. Heerlijk om even niets aan je hoofd te hebben, de wind door je haren te voelen en een nieuw deel van Nederland te ontdekken. Bijna alsof je een korte vakantie hebt.

Onze kinderen (en die van onze vrienden) waren wat minder enthousiast. Het was dan ook nogal een overgang voor onze pubers: of je nu heerlijk je gang kunt gaan op de computer, met je vrienden kunt chatten of msn-en of de wekelijkse voetbalcompetitie kunt volgen,  óf dat je achter je ouders aan moet sjokken door alweer een  onbekend, en dús oninteressant natuurgebied.

Toen we dan ook aankondigden dat ook zij aan de wandelschoenen zouden moeten geloven, waren de protesten niet van de lucht. Maar inmiddels beschikken beide dames over een paar stoere, maar in hun ogen vreselijk onelegante, nieuwe schoenen. Gelukkig werd dit probleem ten dele opgelost door een paar hippe, felgekleurde veters.

Vanmiddag was het zover: met fleecevest, rugzak én wandelschoenen de Wassenaarse paden op en lanen in!

En wonder boven wonder waren de dames het er na afloop samen over eens: die schoenen waren toch zo slecht nog niet!