Wake-up call

Zestien jaar geleden is ons leven drastisch veranderd. Van vrije en blije tweeverdieners veranderden we door de komst van onze Oudste Dochter langzaam in verantwoordelijke ouders die vol overtuiging begonnen aan een nieuwe fase in ons leven.
Ik zal niet beweren dat alles die eerste jaren altijd vlekkeloos ging. In het begin wilde ik graag leren van de ervaringen van anderen en las gretig de diverse opvoedbladen van die tijd. Maar toen ik in de gaten kreeg dat de ene deskundige het nog beter wist dan de ander, en men elkaar het liefst nog tegensprak ook, had ik het snel gezien met alle gezins- en opvoedingsliteratuur.

Intuïtief opvoeden ging ons veel beter af. Het klinkt als een mooie, door de zoveelste opvoedgoeroe bedachte theorie maar komt er gewoon op neer dat we alleen maar naar ons kind keken en, met in achtneming van onze eigen waarden en normen, op ons gevoel afgingen.
Zestien jaar later kunnen we concluderen dat het twee leuke, vriendelijke meiden heeft opgeleverd die duidelijke richtlijnen kennen voor hun gedrag ten opzichte van anderen en weten waar de grenzen van het betamelijke liggen.

Achteraf bezien misschien naïef, maar als ouders hebben we onze kinderen altijd veel vrijheid gegeven. Ze mogen veel ondernemen maar wél altijd met vermelding waar en met wie ze zijn. Nu besef ik best dat vrijheid en desinteresse op opvoedgebied dicht bij elkaar kunnen liggen. Toch denk ik niet dat er bij ons sprake was van desinteresse, eerder van erkennen dat ook onze kinderen ruimte nodig hebben om te worden wie ze willen. En aangezien mijn kinderen erfelijk belast zijn met mijn behoefte aan rust op zijn tijd, vond ik het niet zo vreemd dat ook zij na een drukke dag of visite over de vloer, graag de stilte van hun kamer opzochten. Daarnaast hebben we, zonder uit het oog te verliezen dat ze ons heus niet alles vertellen, groot vertrouwen in hen. Een instelling die maakt dat we hen graag de ruimte gunnen die ze nodig leken te hebben.                                                                                                                 

Wat ik echter niet zo heb beseft is hoe groot de invloed van social media op opgroeiende pubers is.
Want hoewel ik me langzaamaan steeds meer begon te irriteren aan die piepende en trillende huisgenoten die tijdens onderlinge gesprekken of gezellige televisie-avondjes steeds nadrukkelijker aanwezig leken te zijn, leek het ook iets waar je tegenwoordig bijna niet meer aan ontkomt. Maar toen in de afgelopen week zowel een van onze dochters als die van goede vrienden van ons, in serieuze problemen terecht kwamen waarin social media een belangrijke rol speelde, werden onze ogen geopend.

Het is natuurlijk van alle tijden dat pubers, nog volop op zoek naar zichzelf, gevoelig zijn voor invloeden van buitenaf. En er graag bij willen horen. Want val je buiten de boot dan heb je het zwaar op een middelbare school. Maar de roep van Twitter, What's app, MSN en wat er tegenwoordig ook maar gebruikt wordt, gaat dag en nacht door. En aangezien soms ook zichtbaar wordt of je een bericht gelezen hebt, ben je vaak ook verplicht om te reageren. Er is dus de constante druk om 'aanwezig' te zijn.

Inmiddels hebben we besloten dat het tijd is voor een koerswijziging. De mobiele telefoon mag nog wel mee naar school maar wordt thuis direct ingeleverd. Ook is de afspraak dat er niet langer meer de hele tijd op de eigen kamer wordt doorgebracht. In tegenstelling tot wat we verwachtten, blijkt onze dochter het heerlijk te vinden: het geeft haar rust, ze is vrolijker en meer betrokken bij het gezinsleven.
Ook voor ons waren de genoemde problemen een wake-up call. Want we hebben wel weer geleerd dat niet alles wat tegenwoordig als normaal beschouwd wordt, ook goed voor de mens is. Gewone ouderwetse aandacht voor elkaar blijkt wederom het beste te werken.  En soms wordt je daar helaas ruw aan herinnert.

Hello again

Het is hier lang stil geweest. Niet omdat er niets gebeurde in ons leven maar omdat ik een beetje moe van mezelf werd. Al langere tijd, járen inmiddels moet ik tot mijn schaamte bekennen, heb ik het over een eigen bedrijf. Maar op de een of andere manier lukte het maar niet om hier echt mee aan de slag te gaan. Lezers die mijn blog al kennen weten dat er plannen genoeg waren maar dat het vast liep op de uitvoering.
Nu ben ik wel iemand die langere tijd nodig heeft om een idee of gebeurtenis helemaal te vatten en te doorgronden, maar toch...om diverse redenen schoot het maar niet op met dat bedrijf. En langzamerhand begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen bij het bloggen hierover.

Nu is dat eigen bedrijf echter opeens een stuk dichterbij gekomen. Al tijden realiseerden we ons dat de bedrijfsruimte van ons uitvaartbedrijf, gevestigd op een oppervlakte van 1,5 bij 2 meter in het kleinste slaapkamertje van ons huis, niet meer voldeed. Alle kasten waren propvol, bestellingen van kantoorartikelen kregen noodgedwongen een plek op het al niet al te grote vloeroppervlak en het bureau en de vensterbank verdwenen langzamerhand onder een steeds groter wordende berg mappen, boekjes en losse papieren.

Maanden zijn we dan ook bezig geweest met het zoeken naar een ander huis. Kantoorruimte is namelijk bijna niet voorhanden in onze woonplaats. Maar het vinden van een woonhuis met bedrijfsruimte valt ook niet mee. En juist toen we, na maanden van praten en nadenken, drie makelaars uitgenodigd hadden om ons huis eventueel in de verkoop te nemen en we alleen nog maar hoefden te beslissen wie dat zou gaan doen, diende zich een prachtig bedrijfspand aan. Opeens viel alles op zijn plaats....

En nu staan we op het punt een nieuwe stap met ons bedrijf te zetten. De bedrijfsactiviteiten van Manlief worden behoorlijk uitgebreid en ook ik kan van start met mijn langgekoesterde droom. Dat betekent wel dat  mijn leven een heel andere wending zal nemen. Want waar ik nu drie doordeweekse dagen thuis doorbreng en schipper tussen zakelijke en huishoudelijke werkzaamheden, zal ik voortaan drie dagen per week een aantal uren in ons eigen bedrijf gaan werken. En op den duur zal de baan bij mijn werkgever misschien wel helemaal komen te vervallen doordat het eigen bedrijf steeds meer tijd gaat kosten.

In gedachten vergelijk ik de komende verandering met de periode in de aanloop naar de geboorte van Oudste Dochter, 16 jaar geleden. Je kijkt uit naar wat komen gaat en kiest daar bewust voor. Tegelijk voel je het gewicht van de komende verandering:  je weet dat er een nieuwe fase voor je ligt en hoopt dat deze brengt wat je er van verwacht. Maar tegelijk weet je dat je afscheid neemt van een tijdperk dat je bekend en vertrouwd was.

Toch kijk ik er naar uit. Na bijna 11 jaar bij mijn huidige werkgever ben ik toe aan een nieuwe uitdaging. En ja... dat is spannend. En ja... ik vraag me af of ik het wel kan. Maar sommige kansen komen maar een keer voorbij. En dan is het beter op de trein te springen en te zien waar de reis je brengt, dan in je eentje op het perron achter te blijven.                                                                                   (oud-hollandse wijsheid ;)