Dat gevoel had ik ook toen ik tot de ontdekking kwam dat het al bijna een jaar geleden was dat ik voor het laatst blogde. Natuurlijk wist ik wel dat dat de laatste tijd niet tot mijn bezigheden behoorde. Maar dat het zo lang geleden was, had ik me niet gerealiseerd. En dat zette me aan het denken. Want het stoppen met bloggen viel samen met de start van mijn eigen bedrijf en het betrekken van een bedrijfspand met ons uitvaartbedrijf. Sinds die tijd werk ik namelijk niet alleen twee dagen voor een werkgever, maar ben ik ook de overige drie dagen op kantoor aanwezig om de administratieve zaken daar op de rit te houden. En het opzetten van mijn eigen bedrijf moet daar nog eens tussendoor.
In de praktijk betekent dit nieuwe leven toch een behoorlijke omschakeling. Want hoewel de werkweek zich voorheen ook automatisch vulde met klussen in en om het huis, moeten deze nu plaatsvinden buiten de vijf werkdagen om. En dat betekent dat ik constant bezig ben. Als het enigszins mogelijk is probeer ik 's ochtends voor ik naar kantoor ga het huis enigszins op orde te hebben, moeten er tussen de middag eventueel een paar vergeten boodschappen gedaan worden en probeer ik 's middags weer op tijd thuis te zijn als de kinderen met hun verhalen uit school komen. Daarna moet er natuurlijk ook nog wel het een en ander aan huishoudelijke klussen gedaan te worden, waarna het al snel weer tijd is om te koken. 's Avonds is dan de energie wel op en kom ik vaak niet verder dan op de bank neervallen, televisie kijken en soms nog wat haken. Als er tenminste niet nog een stapel strijkwerk ligt te wachten of de administratie gedaan moet worden.
Niet zo gek dus dat een jaar omvliegt. Maar daardoor realiseerde ik me ook weer dat ik steeds weer in mijn eigen valkuil blijf trappen: altijd maar aan het werk zijn. Een eigenschap die ik van mijn oma geërfd heb. Ook zij moest er op hoge leeftijd achter komen dat ze maar van één ding spijt had: dat ze altijd maar aan het werk geweest was. Zo ver wil ik het zelf eigenlijk niet laten komen...
Vandaar dat het aanbod van de buurvrouwen om vanmorgen, met dit heerlijke voorjaarsweer, mee te gaan wandelen, precies op het goede moment kwam. Bij de vraag of we nog even na zouden praten bij een kop koffie of thee, pruttelde ik nog even dat ik eigenlijk aan het werk moest, maar dat was van korte duur.
En nu ik, geheel ontspannen op kantoor zit, realiseer ik het me weer heel goed:
het leven is waard om geleefd te worden en te kort om niet te genieten
Nu maar hopen dat die wijsheid nu eindelijk eens blijft hangen.
