Nu klinkt dat natuurlijk heel mooi. En met een man die zich dagelijks op Funda zat te verlekkeren aan allerlei huizen die natúúrlijk allemaal veel interessanter zijn dan je eigen huis, was ik wel gewend om de boot op verhuisgebied af te houden. Tótdat er een huis langskwam dat ook mij aansprak. Ik snap nog steeds niet waarom. Want het ging om een huis van bijna 100 jaar oud, waar zeker 30 jaar geen of weinig onderhoud aan was gepleegd en dat van plastic schroten (zóóó jaren zeventig ;)) aan elkaar hing. Maar wél vrijstaand, op een landelijke plek, met een heerlijke tuin van 35 meter en grenzend aan een sloot met weiland, schaapjes en af en toe een loslopend paard. En ja, toen was mijn interesse gewekt. En die kans greep Manlief met beide handen aan! Na een aantal zakelijke investeringen in de tijd daarvoor was ik echter wel heel huiverig om zo'n groot project aan te gaan. Maar Manlief is altijd reuze optimistisch, weet alles altijd heel positief voor te stellen en, pleaser als ik ben, ben ik daardoor uiteindelijk toch gezwicht. Ondanks dat mijn ondergebuikgevoel alle alarmbellen af liet gaan.
En dat is het gekke met een onderbuikgevoel; het is een sterk gevoel dat opspeelt maar wat heel makkelijk te overrulen is door je verstand of mooie redeneringen. Zo hield ik mezelf voor dat dit een kans was die we niet gauw weer zouden krijgen (huizen in deze straat zijn meestal al verkocht voordat ze officieel te koop komen), nú was de hypotheekrente aantrekkelijk, de huizenmarkt trok weer aan, als je nooit een risico neemt kom je nooit verder...Kortom: genoeg redenen om het toch te doen.
Nu ben ik meestal zelf niet zo van het onderbuikgevoel. Waar sommige mensen er blind op varen, ken ik het fenomeen eigenlijk helemaal niet. Nooit heb ik op grond van mijn onderbuikgevoel een beslissing genomen. Omdat het eigenlijk nooit zo opspeelde. Maar dit keer gingen alle alarmbellen in mijn lijf af. Toch redeneerde ik dat weg door te stellen dat een onderbuikgevoel geen voorspellende waarde heeft maar alleen een weerklank is van hoe een bepaalde te nemen beslissing zich verhoudt tot jouw normen en waarden. In mijn geval vind ik bijvoorbeeld rust en (financiële) zekerheid belangrijk. Terwijl het onderbuikgevoel dus niet persé wil zeggen dat het een slechte beslissing is.
Inmiddels weet ik dat ik er maar beter wel naar kan luisteren. Ook al kan ik nog zo veel mooie andere redenen bedenken. Want hoewel we nu in een heerlijk huis wonen, heeft het ons wel veel gekost. Niet alleen financieel, omdat dingen toch altijd duurder uitpakken, je op het moment van beslissen meestal nog niet alles kunt overzien, en er juist toen zakelijk een moeilijke periode aanbrak. Maar vooral lichamelijk en geestelijk. Want, mede ook vanwege achterliggende 'issues' en al langer durende overbelasting, schoot mijn lichaam in voortdurende angstaanvallen. Met maandenlange arbeidsongeschiktheid en behandeling als gevolg. En met een constante druk op de rest van het gezin. Want niet alleen zorgde mijn angst voor onrust bij onze kinderen, Manlief kreeg, naast mijn onrust, ook nog eens een berg extra werk op zijn schouders.
Gelukkig gaan we nu weer de goede kant op. Hoewel nu bij Manlief de spanning en vermoeidheid er uit lijken te komen. Maar makkelijker hebben we het onszelf zeker niet gemaakt met deze beslissing.
Hadden we het dan toch niet moeten doen? Dat zal de tijd leren.
Toch ga ik er altijd van uit dat je, juist, van moeilijke perioden veel kunt leren. Zo heb ik wel ingezien dat ik veel beslissingen neem omdat iemand ánders iets graag wil en ik zelf niet zo van nee zeggen ben. Een echte 'pleaser' dus. Maar dat heeft me lang niet altijd op de plek gebracht waar ik zelf zou willen zijn. Tijd dus om dat schuldgevoel overboord te zetten en meer voor mezelf op te komen. Om mijn eigen keuzes te maken en niet bang te zijn om nee te zeggen, vooral tegen de belangrijke mensen om me heen. Maar dat zal nog wel wat oefening vragen ;)
En ook heb ik geleerd toch meer naar mijn ondergebuikgevoel te luisteren. Niet omdat dat me altijd verder zal brengen, maar me wel beter laat voelen. En het blijkbaar niet voor niets opspeelt.
En jij? Hoe ga jij met je onderbuikgevoel om?
