Nieuwe media

Met de komst van de nieuwe media is er een heel scala aan nieuwe mogelijkheden ontstaan om elkaar te volgen en met elkaar te communiceren. Nu zal ik direct bekennen dat moderne media niet mijn sterkste kant is. Eigenlijk ben ik nog net jong genoeg om goed overweg te kunnen met diverse computerprogramma's, internet en e-mail maar net te oud om alle ins en outs van moderne media meegekregen te hebben. Pingen en skypen bijvoorbeeld, zijn voor mij nog onbekende fenomenen. En ook het gebruik van de mobiele telefoon is voor mij nog lang niet tot tweede natuur geworden. Een feit waardoor je in de ogen van de jeugd al snel tot de Neanderthalers behoort.

Toch heb ik inmiddels mijn eigen Hyvespagina en heb zelfstandig uitgevonden hoe het aanmaken van een eigen blog werkt. In de ogen van mijn kinderen een niet geringe prestatie. Waarmee meer wordt gezegd over hun inschatting van mijn technisch vernuft op dat gebied, dan over hun bewondering daarvoor.

Het fenomeen nieuwe media heeft echter wel degelijk mijn interesse. Zo kan ik me er enorm over verwonderen hoe dat nu in zijn werk gaat: dat tieners als Justin Bieber en Esmée Denters wereldberoemd worden dankzij hun op YouTube geplaatste homevideo's. Daarnaast heb ik ook grote bewondering voor de ondernemers die dankzij nieuwe media als Twitter hun waren doeltreffend aan de man brengen. Zoals de ijscoman bijvoorbeeld, die twittert dat hij op een bepaalde tijd met zijn kar op een bepaalde plaats staat en daarmee op een nieuwe manier volop klanten trekt.

Nu begrijp ik best dat mijn bewondering voor de nieuwe media deels voortkomt uit onbekendheid met die nieuwe wereld. Maar het zet je ook aan het denken. Zeker als je getrouwd bent met een ondernemer.
Want hoe kun je die nieuwe mogelijkheden nu inzetten voor je eigen bedrijf? De branche waarin wij werkzaam zijn is steeds meer aan het vernieuwen. Toch merken we regelmatig aan onze klanten en 'omstanders' dat het, door de aard van het werk, heel belangrijk wordt gevonden dat er respect, integriteit en vertrouwen wordt uitgestraald. Iets waar wij zeker voor staan en wat ook voor ons heel belangrijk is.
In onze branche moet je het dan ook vaak hebben van uitstraling en van-mond-tot-mond-reclame. Maar zoals in elk bedrijf wil je ook zichtbaar zijn en je eventuele klanten een indruk geven van waar je voor staat.

En opeens had ik het, een QR-code moest het worden! Een moderne versie van de streepjescode die smartphone-gebruikers kunnen scannen waardoor ze direct doorgelinkt worden naar een webcommercial van ons bedrijf. Een techniek die zo vooruitstrevend is dat we regelmatig uit moeten leggen hoe dit precies werkt. Bovendien zijn we, voor zover we weten, het eerste bedrijf in onze branche dat hiervan gebruik maakt.

Stiekem ben ik er best een beetje trots op. Niet alleen op het idee maar zeker ook op het resultaat dat Manlief met onvermoede talenten heeft gerealiseerd. Nu maar hopen dat het aanslaat en bijdraagt aan ons imago van betrouwbaar en professioneel bedrijf. Ik ben dan ook benieuwd wat jullie er van vinden. Probeer het maar eens door de bijgevoegde QR-afbeelding te scannen.

Daarnaast kan het voor mijn persoonlijke PR natuurlijk ook geen kwaad. Misschien dat ik dan  in de ogen van mijn kinderen toch nog eens het Stenen Tijdperk-niveau ontstijg.

Wijze les

Vandaag was mijn vrije dag. Tenminste, zo noemen ánderen de dagen die ik niet op werk doorbreng. Zelf heb ik een heel ander idee bij 'vrij'. Over het algemeen zijn de dagen thuis namelijk gevuld met meer bezigheden dan die op werk. Zo ligt er bijvoorbeeld regelmatig een deprimerende stapel strijkgoed te wachten, moeten de bedden nodig verschoond of de boodschappen gedaan, de notulen van een vergadering uitgewerkt of de zakelijke of privé-administratie gedaan. En dan heb ik het nog niet eens over de afspraken buitenshuis voor onszelf of de kinderen en alle andere klusjes die zich voordoen.

Aangezien ik iemand ben die de zaken graag enigzins op orde heeft en zich niet erg prettig voelt bij rommel, wil het nog wel eens gebeuren dat ik maar door blijf rennen in een nutteloze poging om toch ooit eens aan het eind van die lange lijst klussen te komen. Dat dat nooit kan lukken weet ik diep van binnen ook wel. Maar op de een of andere manier wil een andere kant van mij daar toch maar niet aan. Dus blijf ik onverminderd bezig in een dappere poging ooit het punt te bereiken dat er tijd over is waarin ik iets voor mijzelf kan doen. Want iets doen wat je zelf leuk vind terwijl er nog zo veel werk is ...dat voelt als plichtsverzuim en tja, dat kan natuurlijk niet!

Maar zo kan het gebeuren dat op mooie voorjaarsdagen buurvrouwen, die wijzer zijn dan ik, heerlijk met een boekje en een half oog op hun spelend grut in de voortuin zitten en ik, weliswaar buiten, plichtsgetrouw de ramen aan het zemen ben.
Dat een dergelijke houding zich op den duur wreekt is natuurlijk niet zo vreemd. Een mens heeft nu eenmaal op zijn tijd ontspanning nodig om de accu weer een beetje op te laden. En ik moet zeggen, door schade en schande wijzer geworden, gaat het tegenwoordig iets beter. Zo heb ik vanmiddag, weliswaar met een licht spijbelgevoel, toch maar eens de boel de boel gelaten en besloten om een eind te gaan wandelen en te genieten van het voorjaar dat in de lucht hangt. Ter compensatie moest deze wandeling natuurlijk wel een doel hebben en werd daarom gecombineerd met een al veel te lang uitgesteld bezoek aan mijn oma in het verzorgingstehuis vijf kilometer verderop.

Zij is inmiddels 95 jaar en weliswaar zwak van lichaam maar nog onverminderd scherp van geest. Ik weet niet zeker of ook werkhouding genetisch bepaald is, maar anders zou het me niet verbazen als ik deze van haar geërfd heb.  Nog tot zij al ver in de tachtig was en al in een aanleunwoning woonde, werd er wekelijks op een trapje geklommen om de bovenkant van de metershoge kast te stoffen en werden pantalons van opa of andere kwetsbare kledingstukken nog zeer regelmatig op de hand gewassen. Toen opa hulpbehoevender werd en meer ging morsen werd zelfs het tapijt nog met de 'luiwagen' stukje bij beetje onder handen genomen om weer als nieuw te voorschijn te komen. Als je zelf nog heel fit en vitaal bent is hier natuurlijk niets mis mee. Helaas was het bij oma altijd een kwestie van 'moeten' en plichtsbetrachting, en kon ze het niet opbrengen om makkelijker in dingen te worden. Zelfs niet toen ze er zelf bijna bij neer viel.

En nu zit ze in een verzorgingshuis. De afgelopen twee jaren hebben haar noodgedwongen veel geleerd. Want nu de verpleging regelmatig in haar kast 'rommelt' en de stapeltjes niet meer zo strak in het gelid liggen, de vloer alleen om de stoelpoten heen gezwabberd wordt en de kledingkast kortgeleden voor het eerst in twee jaar bovenop gestoft is,  is haar gezwoeg van al die jaren toch in een ander daglicht komen te staan.En zegt ze maar van een ding spijt te hebben in haar lange leven. Dat ze altijd maar zo veel gewerkt heeft. 'Dus Karin,' zei ze 'let maar op dat je ook andere dingen doet dan alleen maar werken. Want die zijn ook belangrijk'.

Een wijze les uit een ontroerend gesprek.
Op de terugweg was het spijbelgevoel opeens helemaal verdwenen en was ik me extra bewust van de ontluikende bomen en de fluitende vogels. Want het zal mij toch niet gebeuren dat ik op mijn 95e met dezelfde conclusie achterom moet kijken.

Wikken en wegen

Het leven bestaat uit keuzes maken, zegt men. En alle keuzes die je maakt, geven je leven een andere richting. Een open deur zou je zeggen. Maar gek genoeg ben ik me daar toch vaak helemaal niet zo van bewust. Veel keuzes betreffen simpele dagelijkse dingen, worden tussen neus en lippen door genomen en lijken niet zo belangrijk dat ze je leven een andere wending geven. En vaak zijn deze keuzes inderdaad niet van heel groot belang. Maar toch, als je af en toe eens de tijd neemt om achterom te kijken, hebben al deze momenten je wel in een bepaalde richting gestuurd. Het belang van keuzes is dan ook eigenlijk, als je het goed bekijkt, niet te onderschatten.

Nu ben ik normaal gesproken niet iemand die lang hoeft te wikken en wegen over de dagelijkse beslissingen. Ik neem deze vaak op gevoel en sta er verder niet te lang bij stil. Maar soms loop je tegen dingen op die je dwingen om dit wel te doen. De keuzes die je in het verleden maakte hebben je immers op het huidige punt in je leven gebracht en de keuzes die je vandaag maakt, bepalen straks je toekomst.

Voor mij wordt kiezen pas lastig als dit een keuze is voor jezelf. Ik ben namelijk niet zo van mezelf op de voorgrond plaatsen en dingen doen om er zelf beter van te worden. Tenslotte draait niet alles in het leven om mij en kan ook niet alles wat je doet leuk zijn. Sommige dingen móeten gewoon gedaan worden en daar moet je niet over zeuren. Toegegeven, mijn plichtsbesef speelt daarin een grote rol.
En dat plichtsbesef zorgt er dan voor dat het tussentijds stoppen met een bepaalde taak niet makkelijk is. Zeker niet als dit een taak is die je in een team uitvoert en die voor een bepaalde groep mensen van belang is.

Maar wat nou als je merkt dat deze taak je eigenlijk alleen maar energie kost en ook nog eens ten koste gaat van de andere taken die je hebt? Mag je in zo'n geval voor jezelf kiezen of weegt het algemeen belang zwaarder? Onder jullie zijn er vast die direct roepen dat je in zo'n geval niet moet aarzelen maar gewoon de knoop moet doorhakken en je eigen belang in de gaten moet houden.

Voor mij is dat dus niet zo vanzelfsprekend.
Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en in het team meegedeeld dat ik voortijdig mijn taak neerleg. Niet makkelijk, maar nu de stap gezet is, heb ik er toch een goed gevoel bij. Het gevoel dat ik mijn taak niet goed volbracht heb, blijft nog een beetje hangen.Maar tegelijk weet ik dat dit besluit mij ruimte zal geven om mij meer te richten op mijn gezin, de werkzaamheden in mijn mans bedrijf en de eigen activiteiten die ik in het verlengde daarvan wil ontplooien. En stiekem ben ik nu toch blij met mijn keuze en de nieuwe mogelijkheden die dit biedt.